Θέλουμε, δεν θέλουμε, η Αγία Σοφία υπάγεται εδώ και 567 χρόνια στην τουρκική δικαιοδοσία και μοναδική αρχή για τη χρήση που θα έχει είναι το τουρκικό κράτος.
Επί περίπου μισό αιώνα, με απόφαση του Μωάμεθ του Πορθητή η χρήση αυτή ήταν Ισλαμικό Τέμενος (Τζαμί), κάτι που άλλαξε το 1934, με τη μετατροπή της σε μουσείο από τον Κεμάλ. Ως γνωστόν ο Ταγίπ Ερντογάν δεν τα πάει… καθόλου καλά με τον ιδρυτή του σύγχρονου τουρκικού κράτους και στην κορυφή της μεγαλομανίας του βρίσκεται η αντικατάσταση των φωτογραφικών πορτρέτων του Κεμάλ, που βρίσκονται σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και σε πάμπολλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, με δικά του.
Αυτό είναι βέβαια κάτι που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, ο σουλτάνος όμως, βυθισμένος σταθερά στον παραλογισμό του, αρνείται να το αποδεχτεί. Για να είμαστε ειλικρινείς έχει κάνει έως τώρα πολύ χειρότερα απ’ το να σαμποτάρει τον πολιτιστικό και οικουμενικό χαρακτήρα της Αγίας Σοφίας. Η απόφαση αυτή είναι ίσως ένα από τα τελευταία χαρτιά που παίζει στην προσπάθεια να αγκιστρωθεί στην εξουσία, την ώρα που η τουρκική οικονομία διαγράφει αλεπάλληλα limit down, η τουριστική βιομηχανία κατακρημνίζεται και η δημοτικότητα του ακολουθεί ανάλογη πορεία.
Ο Ερντογάν θέλει να προσευχηθεί ως ευσεβής ισλαμιστής εντός του διαχρονικού συμβόλου της Χριστιανοσύνης, δείχνοντας στους συμπατριώτες του νοσταλγούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ότι όρθωσε ανάστημα απέναντι στη δύση, βάζοντας τη μουσουλμανική θρησκεία και την παράδοση πάνω από τις… δημόσιες σχέσεις. Υπερασπιζόμενος παράλληλα το δικαίωμα της χώρας του να αποφασίζει χωρίς «συνηγόρους» για τα δικά της θέματα, επιδεικνύει πυγμή και ηγετική στόφα στο εσωτερικό ακροατήριό του.
Προφανώς δεν είναι μια κίνηση κατά της Ελλάδας, αλλά η προέκταση της απόπειρας να καταλύσει τον κοσμικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους και να τονώσει με νέες πατριωτικές κορώνες το φρόνημα των λαϊκιστών, μετά τις φιλοδοξίες περί αναθεώρησης της Λωζάννης και τις στρατιωτικές επεμβάσεις προς ανατολάς.
Με αυτό τον τρόπο πρέπει να το αντιμετωπίσει και η Ελλάδα. Όχι ως κάτι εχθρικό προς αυτήν, αλλά ως ένα ακόμη σταθμό στον ανένδοτο που έχει κηρύξει ο Ερντογάν κατά της δύσης, με ορίζοντα την περαιτέρω απομόνωση του. Αν πέσεις στο επίπεδό του και προσπαθήσεις να παίξεις με τα δικά του χαρτιά, κινδυνεύεις να χάσεις και το δίκιο σου. Η… καταπληκτική ιδέα του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, Μάκη Βορίδη, να μετατραπεί ως απάντηση το Μουσείο Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη σε μουσείο μνήμης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού είναι μια τέτοια σπασμωδική αντίδραση που θα πρόσφερε ιδανική πάσα στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του Ερντογάν.
Το βούτυρο στο ψωμί του αυτή τη στιγμή θα ήταν ακριβώς αυτό – ένα δείγμα ρεβανσιστικής διάθεσης από ελληνικής πλευράς, σε αυτό το γήπεδο είναι αδύνατο να τον συναγωνιστείς και η πιθανότερη κατάληξη τέτοιων χειρισμών θα ήταν να ενισχύσεις τη θέση του ως θεματοφύλακα της οθωμανικής παράδοσης.
Στην ελληνική κυβέρνηση προσφέρεται μια ιδανική ευκαιρία να ροκανίσει διά της διπλωματικής οδού επιπλέον την καρέκλα του Τούρκου ηγέτη, υπερθεματίζοντας το ρόλο του ως «εχθρού» της δύσης και της γεωπολιτικής καθεστηκύιας τάξης. Η διεθνής κατακραυγή για τον σφετερισμό του ναού – συμβόλου είναι εδώ, το ζήτημα είναι να την εκμεταλλευτούμε πολιτικά ώστε να αποσαφηνιστεί και στον τελευταίο δύσπιστο (Αμερικανό, Ευρωπαίο ή Ρώσο αξιωματούχο) η τακτική του, με στόχο τη «χαριστική βολή» στη διεθνή απομόνωση του.
Η οποία νομοτελειακά προκαλεί την πτώση με τη συνθήκη του… ώριμου φρούτου.