Οι επιδόσεις της Ελλάδας στο ζήτημα της υγειονομικής κρίσης αναδείχθηκαν διεθνώς, αλλά όπως αποδεικνύεται οι υψηλές θερμοκρασίες δεν έφεραν ανακωχή στη μάχη με τον κορωνοϊό και η κατάσταση θα είναι οριακή τουλάχιστον έως την ανακάλυψη και δοκιμή του σχετικού εμβολίου.
Το ζωτικής σημασίας για την οικονομία άνοιγμα του τουρισμού και η έξαρση της διασποράς του ιού στα Βαλκάνια προκαλούν ένα δισεπίλυτο γρίφο στην ελληνική κυβέρνηση και την επιστημονική ομάδα που εισηγείται τις όποιες αποφάσεις. Ελάχιστοι άνθρωποι θα ήθελαν αυτή τη στιγμή να βρίσκονται στη θέση του Σωτήρη Τσιόδρα και των συνεργατών του, καθώς η κατάσταση είναι εντελώς πρωτόγνωρη και η λήψη των μέτρων εκείνων που θα περιορίσουν την εξάπλωση χωρίς να πλήττουν καίρια τον τουρισμό συνιστά κανονική σπαζοκεφαλιά.
Όλα αυτά είναι γνωστά και όποιος κουνάει το δάχτυλο σε ανθρώπους που σκέφτονται νυχθημερόν με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή ισορροπία ανάμεσα στη διάσωση ζωών και την επιβίωση επιχειρήσεων, είναι μάλλον γιατί δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη είτε του πρώτου, είτε του δεύτερου.
Εκείνο ωστόσο που δεν έχει καταστεί κατανοητό για την ώρα είναι για ποιο λόγο δεν έχει ληφθεί το πλέον προφανές, «μαζικό» και τηρουμένων των αναλογιών ανώδυνο μέτρο για την αποτροπή της μετάδοσης. Μια ημέρα μετά την απαγόρευση των πανηγυριών τουλάχιστον έως το τέλος Ιουλίου, η κυβέρνηση δεν έχει επιβάλει ακόμα το μέτρο της υποχρεωτικής χρήσης μάσκας στους κλειστούς χώρους, αρκούμενη να επιβλέπει την εφαρμογή του στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Δεν είναι πολλά τα μέσα που διαθέτει μια κοινότητα για να εμποδίσει τη διασπορά ενός τόσο μεταδοτικού ιού. Η αποφυγή του συγχρωτισμού και η παρεμπόδιση της μεταφοράς σταγονιδίων από το ένα άτομο στο άλλο είναι ουσιαστικά τα μοναδικά όπλα στη φαρέτρα. Και ενώ η χρήση μάσκας πρέπει να γίνει δεύτερη φύση μας έως ότου καταστεί εφικτός ο εμβολιασμός, στην Ελλάδα οι περισσότεροι εξακολουθούν να την αντιλαμβάνονται ως αισθητική ανορθογραφία και όχι ως μέσο που προορίζεται να σώσει ζωές.
Στην Ιταλία θα παραταθεί τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Ιουλίου η υποχρεωτική χρήση μάσκας σε κλειστούς χώρους, αλλά και σε ανοικτούς με πολυκοσμία. Στην Αγγλία η χρήση θα είναι υποχρεωτική σε όλα τα καταστήματα από τις 24 Ιουλίου (με πρόστιμο που θα αντιστοιχεί σε 100 λίρες για τους παραβάτες), ενώ στο Κεμπέκ, την καναδική επαρχία που έχει πληγεί περισσότερο από τον covid-19, θα είναι υποχρεωτική η χρήση της και σε μπαρ, εστιατόρια από το ερχόμενο Σάββατο, έστω και αν χρειάζεσαι το στόμα σου… ελεύθερο για να φας και να πιεις. Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που έχουν χειριστεί υποδειγματικά την υγειονομική κρίση, έχοντας δώσει εξιτήριο σε 45.000 από τους 55.000 ασθενείς και ελέγξει σχεδόν το μισό πληθυσμό, η χρήση μάσκας ήταν φιρμάνι εξ’ αρχής, ακόμα και σε ανοιχτούς χώρους.
Την ώρα που το φυλλοκάρδι μας τρέμει μήπως τιναχθεί στον αέρα ο τουρισμός και σκανάρουμε εξονυχιστικά όλους τους εξωγενείς παράγοντες, κινδυνεύουμε να μείνουμε μετεξεταστέοι στα στοιχειώδη, στο δικό μας… homework. Φυσικά και δεν γίνεται να πάμε στην Ελλάδα στη λογική Κεμπέκ (εκεί η σχέση πολίτη – κράτους άλλωστε είναι κάτι που δεν μπορούμε καν να συλλάβουμε), αλλά ποιος ο λόγος να μην κάνουμε το ελάχιστο δυνατό για να μην τορπιλίσουμε την κατάσταση στο εσωτερικό; Στα σούπερ μάρκετ, στις εκκλησίες και σε άλλους κλειστούς χώρους συναθροίσεων η μάσκα δεν θα… έβλαπτε κανέναν, μόνο σαν φρένο στην αλυσίδα μετάδοσης μπορεί να λειτουργήσει.
Φαίνεται ωστόσο ότι ακόμα και αρκετά μέλη της κυβέρνησης – που σε δημόσιες εμφανίσεις παρουσία εκατοντάδων ατόμων… ντρέπονται να φορέσουν μάσκα – δεν έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης. Αντί να αναζητούμε άλλα σύνθετα και ακανθώδη μέτρα, μήπως πρέπει έστω και τώρα να ξεκινήσουμε από το πιο βασικό, από σεβασμό και προς όλους αυτούς που ακόμα μετράνε πληγές από το lockdown;