29 συνάδελφοι στο γραφείο και πολλοί άλλοι που δεν είχαν ποτέ την τύχη να συνεργαστούν μαζί μου, συμφωνούν και με μία φωνή αναφωνούν: «ο τύπος από μπάσκετ είναι μυρουδιάς».
Δεν έχω καμία διάθεση να διαφωνήσω, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έχει κανείς το δικαίωμα να μου απαγορεύσει το να διαθέτω γνώμη. Στο κάτω-κάτω της γραφής, δημοκρατία έχουμε και ως γνωστόν μπορεί η χούντα να έφτιαξε δρόμους, αλλά στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και κανείς δεν μπορεί να φιμώσει οποιονδήποτε ό,τι παπάτζα κι αν τραβάει ο οργανισμός του να πει.
Ο δικός μου οργανισμός τραβάει ζόρι. Όχι γενικό κι αόριστο, αλλά πολύ συγκεκριμένο. Με το NBA.
Πρόκειται για ένα σπορ το οποίο συνοπτικά μπορεί να περιγραφεί ως εξής: Ένας εντυπωσιακά νταβραντισμένος τύπος (συνήθως αλλά όχι αποκλειστικά) σκούρας απόχρωσης, σκάει την μπάλα και με ένα μονότονο τούκουτουκουτουκουτουκουτουκου διασχίζει σχεδόν όλο το γήπεδο χωρίς να συναντήσει την παραμικρή αντίσταση. Κάτι σαν το ντου του Χίτλερ στο Βέλγιο δηλαδή. Στο τέλος σηκώνεται από ένα μέρος που ο σπίκερ που ξέρει από αυτά αποκαλεί downtown (προφανώς για να τα κονομάει από τα royalties ο Κωστόπουλος που έβγαζε το περιοδικό παλιά) και το βάζει άγγιαχτο ή σπάει τα στεφάνια. Όποια από τις δύο κι αν είναι η κατάληξη, δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά. Δεν νοιάζεται στην πραγματικότητα κανείς, εκτός ίσως από τη μασκότ.
Αντίπαλοι, προπονητές, διαιτητές και οπαδοί κάνουν ό,τι περνά από τα χέρια τους για να μην αστοχήσει. Οι αντίπαλοι δεν μαρκάρουν, οι προπονητές δεν δίνουν εντολές για σύνθετες άμυνες ή παγίδες, οι οπαδοί δεν γιουχάρουν και οι διαιτητές πολύ συχνά του επιτρέπουν πριν ολοκληρώσει την προσπάθειά του, να κάνει ένα μικρό (ή και μεγαλύτερο περίπατο) προκειμένου να χαλαρώσει.
Όπως λέει και ο πατέρας μου «άσε μεγάλε, έτσι τα βάζω κι εγώ»… Δείτε τον εδώ σε ένα φιλμάκι που τραβήξαμε πέρυσι το Πάσχα και φανταστείτε ότι είχε φάει ήδη μισό αρνί πριν παίξουμε λιγάκι στη βεράντα για να χωνέψουμε.
Ωστόσο η αγάπη του μπαμπά για τα εδέσματα που προκαλούν έμφραγμα και χοληστερίνη τον κράτησε μακριά από το μαγικό κόσμο του NBA, γεγονός που τον κάνει τον τρίτο –μετά τους Γκάλη και Διαμαντίδη– παιχταρά που δεν έκανε το βήμα για την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Το μπάσκετ όμως, το γνήσιο, της Γηραιάς Ηπείρου, αυτό για το οποίο αγωνίστηκαν οι πρωτεργάτες της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στηρίχθηκε στη λαϊκότητα των ηρώων της γειτονιάς. Παγκράτι, Νήαρ Ηστ, Μίλωνας, Αμπελόκηποι, Σπόρτινκ, Δάφνη, Παπάγου, Καλλιθέα, Περιστέρι. Κάθε μία τους δικούς της, με ορισμένους βέβαια να ξεχωρίζουν λόγω ψυχής, σωματοδομής αλλά και της σχέσης τους με το κομμωτήριο.
Όπως για παράδειγμα ο ένας και μοναδικός Σάκης Τζαλαλής που για χάρη του ακόμα και τόνο αναγκάστηκαν οι Παγκρατιώτες (οι γνήσιοι, όχι εκείνοι που ντρέπονται και λένε ότι μένουν όπισθεν Χίλτον) να αλλάξουν στο όνομά του για να βγει το σύνθημα «Σάκη Τζαλάλη παρ’ τους το κεφάλι». (Ο σκληρός πυρήνας άλλο του ζητούσε να κάνει βέβαια…). Κι εκείνος, αγέρωχος ανέμιζε τη χαίτη του, σήκωνε τη λευκή την κάλτσα, έχυνε τον τίμιο ιδρώτα του -όσον έφτανε κάτω και δεν τον αναχαίτιζε το πλούσιο τρίχωμα- και αργότερα στου Λέτζου, περιέγραφε στα παιδιά που μόλις είχαν παίξει ψιλές στην Βαρνάβα (πριν γίνει χιπστεροπλατεία) για το πώς κατατρόπωσε τον Νίκο τον Κασουρίδη ή τον Παναγιώτη τον Αριδά, ή αλλιώς Καρίμ Αμντούλ Τζαμπάρ των λευκών και τριχωτών (για όσους θυμούνται το στήθος και τη ραβέρσα του).
Εμ βέβαια φίλε. Ποιο NBA τώρα; Εκεί που είναι χάπενινγκ το να κατεβάζει την μπάλα ο Λεμπρόν Τζέιμς εκτός έδρας και ένα γήπεδο να φωνάζει ντι-φενς, ντι-φενς, ντι-φενς λες και το έχουνε σε κακό να φτιάξουνε ένα σύνθημα της προκοπής; Ενώ μπακ ιν δε χουντ (που λένε και στην Καισαριανή) ο ήρωας της περιοχής περιγράφει με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά να τον μαρκάρει ο Μπακατσιάς στα νιάτα του κι ένα γήπεδο στο ΜΕΤΣ να προκαλεί ομαδικά «Ας χ…με όλοι στον κ..ο του Ζευγώλη». Και να στο μεταφέρει ο ίδιος ο Ζευγώλης δίχως ίχνος πίκρας για «την εχθρική αντιμετώπιση του κοινού», αλλά με τη νοσταλγία του ανθρώπου που έπαιξε το άθλημα όπως αυτό πρέπει να παίζεται.
Γι’ αυτό σου λέω, νταξ ωραία τα ποστεράιζ και οι λεμπρονηδες αλλά άμα δεν ζεις το παιχνίδι από μέσα (κάποιες φορές κυριολεκτικά αφού έπαιζε και μπούκα στο παρκέ) δεν έχει την ίδια γλύκα…