Μόλις φτάσουν στ’ αυτιά σου, σουφρώνεις τα χείλη σου.
Πριν καν προλάβουν ν’ ακουστούν ολοκληρωμένες, έχεις καταλάβει (σαν άλλος Λεζές από το The Κόπανοι) ότι «βρώμα η δουλειά».
Δεν χρειάζεται δεύτερη κουβέντα απ’ αυτόν που τις λέει για να νιώσεις από τώρα τον πόνο της… δαγκωματιάς που θα σου ρίξει.
Είναι φράσεις-ενδείξεις για λεφτά που θα γραφτούν στο χιόνι και αλάνθαστοι συναγερμοί ότι σου ‘ρχεται «πιστόλι».
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
«Πλήρωσε και θα τα βρούμε»
Συνήθως έχει ξεστομιστεί από τα χείλη του «πιστολέρο» αμέσως μετά τη χαρακτηριστική κίνηση όπου ψάχνει (δήθεν) λεφτά στις τσέπες του και (δήθεν) δεν βρίσκει ψιλά ή (δήθεν) έχει μόνο κάρτα και όχι μετρητά. Το αόριστο «θα τα βρούμε», χωρίς να διευκρινίζεται το πότε, πού και πώς θα τα βρείτε, είναι στην πραγματικότητα (ή τουλάχιστον έτσι θα ‘πρεπε να ακούγεται στα αυτιά σου) «καλά κρασά, μέχρι να ξαναβρεθούμε θα το ‘χεις ξεχάσει».
«Την άλλη φορά κερνάω εγώ»
Συγγενής με την προηγούμενη (και εξίσου κραυγαλέα) υπεκφυγή. Γιατί ναι, σε κάποιες περιπτώσεις όντως αυτός που το ισχυρίζεται κάνει ευγενικά πίσω στην επιμονή σου να κεράσεις εσύ. Το κακό είναι όμως ότι χρησιμοποιείται… ακόμα κι αν δεν έχεις προσφερθεί να κεράσεις. Ακόμα κι αν απλώς έχεις βγάλει λεφτά για να πληρώσετε μαζί. Και η «άλλη φορά» που θα πληρώσει εκείνος στο μυαλό του ορίζεται περίπου χρονικά στο «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει».
«Με μένα δεν χάνεις λεφτά»
Χρησιμοποιείται ως επιχείρημα στην προσπάθεια να σου αποσπαστούν δανεικά. Για να σε πείσει (υποτίθεται) ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να γίνουν αγύριστα. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ωστόσο από πουθενά δεν επιβεβαιώνεται η… φερεγγυότητα του αιτούντος. Και ακόμα κι αν όντως διαθέτει αξιοπιστία τράπεζας, τίποτα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο (αντιθέτως είναι πολύ πιθανό) να γίνεις εσύ ο πρώτος που θα χάσει τα λεφτά του.
«Τέλος του μήνα θα τα έχεις»
Εδώ υπάρχει τουλάχιστον ένας χρονικός προσδιορισμός. Ένα «δεδομένο» για το πότε να (μην) περιμένεις ότι θα πάρεις τα λεφτά σου πίσω. Μόνο που συνήθως είναι παγίδα. Χρησιμοποιείται ως ένδειξη από πλευράς του επίδοξου μπαταχτσή ότι ελέγχει (υποτίθεται) την κατάσταση. Ότι ξέρει (υποτίθεται) πότε θα μπορεί να ξεπληρώσει το χρέος του. Μόνο που αναφερόμενος στο «τέλος του μήνα» δεν διευκρινίζει (όχι τυχαία) στο τέλος ποιου μήνα θα επιστρέψει το… μπαγιόκο.
«Ξένοι είμαστε;»
Συνδυασμός δήθεν οικειότητας με απροκάλυπτη επίκληση στο συναίσθημα. Ενώ συνήθως δεν είναι στα υπέρ του το να τον γνωρίζεις καλά (και να ξέρεις πόσο αεριτζής είναι) για κάποιο λόγο το θεωρεί επιχείρημα αξιοπιστίας. Αφήνει επί της ουσίας να εννοηθεί ότι ‘ντάξει, σε κάποιον ξένο μπορεί και να ‘ριχνε πιστολιά, αλλά σε σένα ποτέ. Και γιγαντώνει (δικαιολογημένα) τον φόβο ότι ακριβώς επειδή είναι γνωστός θα περιμένει μεγαλύτερη υπομονή και… κατανόηση από σένα στην αποπληρωμή.
