Υπήρχαν δεκάδες λόγοι για να στις βρέξει η μάνα σου όταν ήσουν μικρός:
Επειδή πήρες έλεγχο στο σχολείο και ο μεγαλύτερος σου βαθμός ήταν στη γυμναστική.
Επειδή σε τσακώσανε επ’ αυτοφώρω να χτυπάς κουδούνια με την υπόλοιπη παρέα των τσόγλανων.
Επειδή βγήκε να σε φωνάξει απ’ την αλάνα όταν είχε νυχτώσει κι εσύ την έγραψες πανηγυρικά μέχρι να τελειώσει το «διπλό».
Ένταση μεταξύ σας όμως μπορούσε να προκληθεί και γι’ άλλο λόγο: Πιο σοβαρό και σίγουρα πιο… γλυκό:
Ήταν ο πόλεμος της νουαζέτας!
Σε μια εποχή όπου το να τρως γλυκά δεν ήταν τόσο απλό και τόσο συχνό όσο σήμερα, το τετραγωνιζέ σοκολατάκι αποτελούσε λατρεία.
Μπορούσε να γίνει εμμονή στο παιδικό μυαλουδάκι. Και λόγος της πιο συνηθισμένης ενδο-οικογενειακής… ληστείας εκείνης της εποχής!
Ξαπλωμένα στην φοντανιέρα με φόντο το σεμεδάκι της τραπεζαρίας, τα πρασινωπά αντικείμενα του πόθου σε προκαλούσαν να τα αρπάξεις.
Η φωνή «πάρε άλλο ένα-πάρε άλλο ένα» σκέπαζε κατά κράτος τις απειλές της μάνας σου ότι τα ‘χει μετρημένα.
Και η απαγόρευση που έδινε… έξτρα νοστιμιά στο μαγικό σοκολατάκι με το φουντούκι έκανε μάταιες τις κραυγές της «θα ‘ρθει κάνας άνθρωπος και δεν θα ‘χουμε να τον κεράσουμε»!
Γι’ αυτό φρόντιζες οι κινήσεις σου όταν βρισκόταν μακριά ο… χωροφύλακας να είναι χειρουργικές.
Να μην ακουστεί θόρυβος στο κρύσταλλο και να μη χαλάσει οπτικά ο σωρός.
Αν πάλι αποφάσιζες να πας για το «μεγάλο κόλπο», αναζητούσες το κλειδί για το έπιπλο που είχε κλειδωμένη τη σακούλα.
Κι εφόσον εντέλει το έβρισκες και έφτανες στην πηγή της απόλαυσης, δεν προλάβαινες ούτε το χαρτάκι να βγάλεις.
Τα ‘ριχνες δυο-δυο στην καταπιόνα σου. Δεν σε σταματούσε ούτε καν ο φόβος πώς μπορεί να σε πάει τσιρλιό…
Μετά το πρώτο «ντου», άφηνες στα επόμενα τη σοκολάτα να λιώσει και κρατσάνιζες ξεχωριστά στο τέλος το φουντούκι.
Και χρόνια πριν έρθει ο… πρέσβης να μας κακομάθει με τα Ferrero Rocher, συνειδητοποιούσες πως μόνο τυχαίο δεν ήταν το γεγονός ότι αυτή η οικουμενική απόλαυση ήταν ντυμένη στα χρώματα του ΠΑΣΟΚ…