Είναι πολλές οι περιπτώσεις τραγουδιών που ένας στίχος τους μας παιδεύει για χρόνια μέχρι να διαλευκάνουμε αν όντως λέει αυτό που τραγουδάμε. Αν επιβεβαιωθούμε, νιώθουμε λες και σκοράραμε σε τελικό Μουντιάλ.
Αν πάλι αποδειχτεί ότι δεν έχει καμία σχέση ο στίχος με αυτό που τραγουδούσαμε, έχει τόσο κλειδώσει μέσα μας το λάθος, ώστε αρνούμαστε να αποδεχτούμε αυτό που τελικά ισχύει.
Κάπως έτσι, έχουμε την αίσθηση, συμβαίνει με πάρα πολλούς ως προς το τραγούδι των γενεθλίων. Στο σημείο που ευχόμαστε στον εορτάζοντα να σκορπίζει παντού της τάδε το φως, κάποιοι λένε «γνώσης», άλλοι λένε «νιότης» και υπάρχουν οι πιο αρχόντοι που κάνουν συνδυασμό, μια συναίρεση και λένε «νιόσης». Έτσι, αν τους πει κάποιος ότι το σωστό είναι η γνώση ή η νιότη, θα μπορούν να ισχυριστούν ότι το είπαν, απλώς στραβοκατάπιαν ή ο άλλος δεν άκουσε καλά.
Νομίζουμε πως το πρόβλημα με τον εν λόγω στίχο δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε τι λέει, αλλά ότι δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να εξετάσουμε ποια από τις δύο περιπτώσεις θα μπορούσε να ταιριάζει. Γιατί αν το κάναμε, θα είχε ξεδιαλυθεί η αμφιβολία μέσα μας.
Το λάθος μας δηλαδή είναι η μη παρατηρητικότητα και η μη προσοχή στους στίχους. Κι αυτό γιατί μόλις μια πρόταση πριν έχουμε ευχηθεί στον εορτάζοντα να γίνει μεγάλος με άσπρα μαλλιά. Έτσι, μπορεί και η νιότη να έχει φως, αλλά είναι το γήρας που φέρνει γνώση και το ανάποδο, η γνώση έρχεται με το μεγάλωμα, επομένως καλή η νιότη, αλλά δεν πάει με τα άσπρα μαλλιά. Εκτός κι αν είσαι ο Νικοπολίδης ή ο Κλούνεϊ.
Άρα η σωστή απάντηση στο αιώνιο ερώτημα είναι της γνώσης το φως! Τώρα που το μάθατε στα επόμενα γενέθλια ξέρετε τι θα πείτε: Της νιότης το φως… (γιατί το λάθος είναι πάντα πιο γλυκό).