Σύντροφοι, μην καταπίνετε αυτά που σας σερβίρουν και δεν σας αφήνουν να χαρείτε τα νιάτα σας. Αυτές οι λίστες με τα πράγματα που αν τα θυμάσαι υποτίθεται πως πέρασες υπέροχα παιδικά χρόνια, είναι του σατανά. Εντάξει, ας πούμε αλήθειες, δεν είναι του σατανά. Είναι σίγουρα όμως προϊόν της νοσταλγίας που έρχεται με το γήρας. Ναι, καλά ακούσατε. Οι σημερινοί σαραντάρηδες, βρίσκονται στο κατώφλι του midlife crisis και σας τσαμπουνάνε αηδίες για τα παιδικά τους χρόνια.
Λοιπόν, ορίστε η αλήθεια...
Δρακουλίνια, πακοτίνια (οτιδήποτε σε -ίνια τέλος πάντων), φουντούνια και τέτοια
Εσύ τα θυμάσαι με νοσταλγία επειδή ήσουν ένας λαίμαργος κεφάλας που καταβρόχθιζε ό,τι σαχλαμάρα έβρισκε μπροστά του. Μόνο ένα πράγμα δεν έλεγες να βάλεις στο στόμα σου. Το φαΐ που ξεσκιζότανε η μανούλα σου να σου φτιάξει. Αχαΐρευτο, κακομαθημένο καθίκι, που την πέθαινες τη γυναίκα να σε κυνηγάει σε όλο το σπίτι. Που την ανάγκαζες να σε ψάχνει κάτω από το σύνθετο, μέσα στη σιφονιέρα, πίσω από την ντιβανοκασέλα και γενικότερα σε κάποιο από αυτά τα παλιακά, άθλια έπιπλα που είχατε στο φτωχικό τσαρδί σας. Τι σου ζήταγε μωρέ εκείνη η μάνα;. Να φας δύο μπουκιές μαγειρεμένου φαγητού μπας και μεγαλώσεις και γλιτώσει από την παρουσία σου. Αλλά, όχι, εσύ εκεί στη μασαμπούκα. Να τρως τέτοιες σάχλες, να βρωμάς τυρίλα από χιλιόμετρα και με τα ίδια δάχτυλα που προσπαθούσες να καθαρίσεις τα κίτρινα δόντια σου (αφού τα μισά πακοτίνια ήταν κάπου μεταξύ τραπεζίτη και γομφίου, μετά να αγγίζεις τον εαυτό σου…
Κονσερβοκούτι αντί για μπάλα
Εσύ τώρα θέλεις να πιστέψω πως περνούσες γαμάτα μαζί με άλλους όμοιούς σου που υποστηρίζουν το ίδιο, επειδή δεν είχατε μπάλα. Μάλιστα. Ναι, ήταν φανταστικό να κλωτσάς το κονσερβοκούτι ως υποκατάστατο, όπως έχεις το θράσος να λες σήμερα… Για θυμήσου λίγο καλύτερα βρε μασκαρά. Τι το ωραίο έβρισκες στο να μην έχει κανένας λεφτά να αγοράσει όχι καμιά brazuka αλλά ούτε ένα οποιοδήποτε στρογγυλό πράγμα με αέρα μέσα του για να κυλάει. Δηλαδή τα κορίτσια πώς είχαν πάντα μία για να παίζουνε μήλα; Στο θεό που πιστεύεις, θυμάσαι καμιά κοριτσοπαρέα να παίζει μήλα πετώντας μπουρούκια και σίδερα η μία στην άλλη;
Ζελέ για τα μαλλιά
Έκανε την εμφάνισή του όταν εσύ έμπαινες στην πρώτη εφηβεία κι ήθελες να κάνεις το πρώτο σου statement. Κάτι σαν δήλωση «γεια σας, είμαι ο… μαλλιάς της γειτονιάς σας». Το σκέφτεσαι και αναπολείς τις μέρες που έχωνες τα χέρια σου σε αυτή τη ροζ αηδία την οποία μετά μοίραζες ομοιόμορφα σε τεράστιες ποσότητες στο τριχωτό της κεφαλής σου. Θυμάσαι ότι κάπως έτσι, με συν 500 γραμμάρια δηλαδή στο κεφάλι, την έπεσες για πρώτη φορά σε νέτο και μοιραία έφαγες την πρώτη σου χυλόπιτα. Αυτά τα ξεχνάς όμως τώρα. Όπως σιγά-σιγά τώρα που σαρανταρίζεις πρέπει να αρχίσεις να ξεχνάς και τις τρίχες σου. Κι αντί να κατηγορήσεις τις βλακείες που έβαζες, ρίχνεις το φταίξιμο στο κράνος από το στρατό και την κληρονομικότητα της φαλάκρας που κονόμησες μαζί με το επίθετο από τον πατέρα σου.
Αλοιφές για την ακμή
Αφού έβαλες το ζελέ (γιατί έτσι λεγότανε τότε, ούτε τζελ ούτε πηλός διαμόρφωσης ούτε προϊόν styling) στα μαλλιά, την έπεφτες στο κοριτσάκι που φορούσε κάτι με βάτες στους ώμους κι έσπασες τα μούτρα σου, αναγκαζόσουν να βρεις μόνος σου τη λύση για τη σεξουαλική εκτόνωσή σου. Όπως λέει και γνωστή εταιρεία τσιγαρόχαρτων άλλωστε, τα καλύτερα πράγματα γίνονται με τα χέρια. Δεν, λέω, ωραία πέρναγες, αλλά οι μεσομακροπρόσθεμες συνέπειες είχαν ως αποτέλεσμα η φάτσα σου να θυμίζει ολοένα και περισσότερα πίτσα πεπερόνι. Τι ωραίες μέρες ε; Που με τα ίδια δάχτυλα καθόσουν να σπάσεις τα σπυράκια. Τι γλυκιά ανάμνηση το πύον που έτρεχε ασταμάτητα μέχρι να βγει αίμα… Yeah baby, those were the days… Οι μέρες της ακμής σου. Κυριολεκτικά.
Κεραίες στην ταράτσα
Τις σκέφτεσαι και αναπολείς τις μεξικάνικες σειρές, την Τόλμη και Γοητεία, τον Παραμυθά και τη Ροζαλία τη σαρανταποδαρούσα. Όμορφα ήταν όντως. Μαζευόσασταν τα παιδάκια να δείτε την αγαπημένη σας εκπομπή, αλλά λογαριάζατε κι εσείς (όπως παλιότερα με τις φωτιές ο Βύρων Πολύδωρας) χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή τον Στρατηγό Άνεμο. Που είχε μετακινήσει την κεραία και χρειαζόταν κάποιος μάστορας με προϋπηρεσία σε τσίρκο για να ανέβει πάνω να την κουνήσει. Κι επειδή, μην ξεχνιόμαστε, μιλάμε πάντα για σπαγγοραμμένους φτωχομπινέδες, ο τεχνικός ήταν η έσχατη λύση. Συνήθως ανέβαινε το θύμα το οποίο ένιωθε εκεί πάνω σαν την πρώτη φορά που παρκάρει ή τη νιοστή που ψάχνει το σημείο g για να ικανοποιήσει μια γυναίκα. Οι ίδιες οδηγίες. Πιο δεξιά, πιο αριστερά, δώσε μια στροφή ακόμα, ώπα ώπα, λίγο ακόμα, έλα κοντά είσαι, πλησιάζεις, άστο τελείωσε το παιδικό κι άρχισε η εκπομπή των ενόπλων δυνάμεων στην ΥΕΝΝΕΔ….