Είναι, θα πει κανείς, υποκειμενικό. Ακόμα κι αν το βουτήξεις στην κολυμπήθρα μιας «άμεμπτης» αντικειμενικότητας, παραμένει υποκειμενικό- δεκτό. Πώς μπορείς να καθορίσεις με στείρους, «μαθηματικούς» όρους τι ακριβώς είναι ένα αριστούργημα;
Γι’ άλλον αριστούργημα είναι οι συμφωνίες του Μπετόβεν κι άλλος κάνει skip με το που θ’ ακούσει την παρθενική νότα της πρώτης έως ότου να φτάσει στην ακροτελεύτια της ενάτης.
Κάποιος θεωρεί τις «Άγριες Φράουλες» του Μπέργκμαν αριστούργημα, την στιγμή που ένας άλλος, αλλεργικός στις φράουλες, προτιμάει να φάει ένα βουνό από αυτές παρά να δει έστω και μισό καρέ από το έργο του Σουηδού auteur.
Άλλος ηδονίζεται διαβάζοντας Σαίξπηρ κι άλλος από «Σέξπυρ» επιθυμεί να κάνει σεξ ενόσω καίγεται ο «Οθέλλος» στο πυρ του τζακιού. Μερικοί βλέπουν τη «Γυναίκα που κλαίει» του Πικάσο και κλαίνε (από συγκίνηση) κι άλλοι αναφωνούν «Ένα τέτοιο έχει κάνει και ο τετράχρονος ανιψιός μου» και μετά γκρεμίζουν τον πίνακα λες και είναι η ΕΛ.ΑΣ.
Επομένως ναι, είναι υποκειμενικό. Και υποτίθεται, όπως λέει και ο ποιητής, πως αυτός που ψάχνει για μαργαριτάρια πρέπει να βουτήξει στα βαθιά- έτσι;
Έτσι, αλλά όχι ακριβώς έτσι. Γιατί, βλέπετε, υπάρχουν ορισμένα πανθομολογούμενα διαμάντια τα οποία παίρνουν από μόνα τους την κορδέλα του αριστουργήματος και την περνάνε, λες και έχουμε άτυπα καλλιστεία, περήφανα στο κορμί τους χωρίς καμία τύψη, την στιγμή που το πλήθος από κάτω χειροκροτά εκστασιασμένο.
Και να μας συμπαθά ο κύριος Ντράιντεν, όμως δε χρειάζεται να ψάξεις καθόλου στα βαθιά για να βρεις ένα τέτοιο μαργαριτάρι. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι ν’ ανοίξεις την ελληνική τηλεόραση και ν’ αφεθείς στη μαγεία της.
Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από σκηνή ανθολογίας και το απόλυτο παράδειγμα ενός αριστουργήματος αυτό που είδαμε προσφάτως στις λατρεμένες «Οικογενειακές Ιστορίες»;
Πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς το (υποκριτικά άψογο) δράμα του Ιάσωνα που κόλλησε covid και που δεν μπορεί να βρει όλη μέρα την Νάντια, την κοπέλα του, με αποτέλεσμα να γυρίσει στο σπίτι και να την περιμένει να της το πει face toface, εννοείται χωρίς μάσκα, γιατί… να μωρέ… ξέρεις τώρα… YOLO.
Πριν σας αφήσουμε ολοκληρωτικά στην αγκάλη της ατόφιας απόλαυσης ενός στιγμιότυπου σπάνιας ποιότητας, λίγες παρατηρήσεις γι’ αυτό που θα δείτε:
- Ο Ιάσωνας μάλλον είναι ασυμπτωματικός ή έχει κάνει και τις δύο δόσεις του εμβολίου. Για άνθρωπο που έχει κολλήσει covid και που του το επιβεβαίωσε το PCR, πολύ καλά στέκεται: ούτε δύσπνοια ούτε κούραση ούτε αδυναμία. Οι Οικογενειακές Ιστορίες στα καλύτερά τους, περνούν και το κοινωνικό τους μήνυμα: εμβολιαστείτε, τα σκευάσματα σώζουν ζωές.
- Η λογικότατη πρώτη αντίδραση της Νάντιας, η οποία με το που της ρίχνει ο φίλος της τη ρουκέτα περί κορωνοϊού- κι αφού πει «Εγώ ήμουνα αρνητική στο τεστ, πώς γίνεται;», με το γιατί να κάνει τεστ εφόσον δεν είχε συμπτώματα να παραμένει συγγραφικό μυστήριο- του λέει «Πολύ ωραία, εγώ θα μείνω σε καραντίνα 14 μέρες χωρίς να πληρώνομαι γιατί δεν έχουμε όλοι την ίδια τύχη μ’ εσένα να δουλεύουμε από το σπίτι». Γιατί ναι, ακριβώς, το πρώτο μα πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι αν κολλήσεις είναι να σταυροκοπιέσαι που έχεις τέτοιο φάρδος αμέτρητο που μπορείς να «εκμεταλλευτείς» την τηλεργασία.
- Το πέρα για πέρα αναμενόμενο άλμα λογικής της Νάντιας μετά το «Δεν ξέρω πώς κόλλησα» του Ιάσωνα, που έχει τη μορφή του «Τι δεν ξέρεις; Θα παραδεχτείς επιτέλους πως με απατάς;».
- Το πόσο υπεύθυνος είναι ο Ιάσωνας και οι συνάδελφοί του, οι οποίοι στη δουλειά προσέχουν και κρατάνε αποστάσεις. Για τους κακεντρεχείς που θα πουν πως ο πρωταγωνιστής μας ωρύεται στα μούτρα της κοπέλας του, η οποία δεν έχει βγει ακόμα θετική στον covid και παίζει και να την είχε γλυτώσει πριν τις ροχάλες του Ιάσωνα από το μισό μέτρο στο πρόσωπό της, αρκεί να πούμε ότι η τέχνη δεν είναι για όλους.
- Την οσκαρικών διαστάσεων έκρηξη του Ιάσωνα που χτιζόταν δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο έως το 1:02:00 και που «εκδηλώνεται» μέσω αυτού του αριστοτεχνικού «Αμάν πια με αυτή τη Μύρια!». Ντε Νίρο, Πατσίνο και μ@λακίες. Ιάσωνας ρε.
- Την καλύτερη ατάκα που έχει ακουστεί ποτέ στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης και έχει την λεκτική μορφή του «Μη με πλησιάζεις: και με απατάς και θα με κολλήσεις κορωνοϊό».
- Την άκρως υπεύθυνη στάση της Νάντιας, η οποία χωρίς να κάνει τεστ για να βεβαιωθεί ότι κόλλησε, μπαίνει αυτοβούλως σε καραντίνα 14 ημερών. Όχι στο σπίτι της, όμως, αλλά στο εξοχικό. Καραντίνα στην κύρια κατοικία είναι, όπως και να το κάνουμε, μαυρίλα. Ενώ αν είσαι θετικός, μπαίνεις στο αμαξάκι σου, οδηγείς 150-200 χιλιόμετρα και μετά αράζεις εκεί δυο βδομάδες. Και δεν βλέπεις και τη μάπα του ανθρωπόμορφου κτήνους που μόλις χώρισες.
- Το σπαραξικάρδιο «Χρειάζεται και λίγη ανθρωπιά» του υπεύθυνου πρωταγωνιστή με το οποίο κλείνει το δράμα, ο οποίος, σύμφωνα με το σουπεράκι, είναι καταρρακωμένος από το τι συμβαίνει στην ζωή του.
Πριν πατήσετε το play, κρατήστε τουλάχιστον το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: μην είστε τελείως γουρούνια. Ή απατήστε την κοπέλα σας ή κολλήστε την covid.
Και τα δύο είναι too much ρε γαμώτο.
Απολαύστε παρακάτω το βιντεάκι από τις Οικογενειακές τραγωδίες ιστορίες:
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΧΑΧΧΑΑ κλαίω ρε μαλάκες ????????????????? pic.twitter.com/c9rS79GlJP
— Πρώην του Καραγκιόζη (@r_prohn) September 7, 2021