Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Μια χαρά σειρά είναι το Squid Game, αλλά ως εκεί. Η προσωπική άποψη του συντάκτου (κατά το «παίκτου») είναι ότι πρόκειται περί σίριαλ υπερτιμημένου. Κάτι σαν τον Σάμι Κεντίρα, αλλά σε βερσιόν κορεάτικης σειράς. Όχι για να παινέψουμε το σπίτι μας (ή στην προκειμένη περίπτωση το σχολείο μας) αλλά εμείς όταν πηγαίναμε (με τα πόδια φυσικά…) στο δημοτικό επιβιώσαμε από πολύ χειρότερα από αυτά τα challenges που κατέβασε η κούτρα του σεναριογράφου, με κορυφαία περίπτωση όλων την καθημερινή κατάποση των χυμών ροδάκινο που μοιράζονταν τσαμπέ την δεκαετία του ’80 και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το σημερινό χάλι της χώρας. Αν το σκεφτείτε λιγάκι θα διαπιστώσετε ότι αυτοί οι άνθρωποι που έπιναν αυτό το αίσχος σήμερα βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά του επονομαζόμενου επιτελικού κράτους.
Γουϊθάουτ φέρδερ αντού που λένε και στα χωριά της Ελλάδας και της Νοτίου Κορέας (για την Βόρεια δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία) βουαλά (ώπα, να και το γαλλικό παρλέ βου φρανσέ) τα τρία παιχνίδια που παίζαμε ως νεανίες στα σχολειά και από κάποιο καπρίτσιο της τύχης επιβιώσαμε για να τα περιγράψουμε ώστε να σώσουμε τις νέες γενιές και το αύριο του κόσμου.
Μακριά Γαϊδούρα
Αν είστε εκεί γύρω στα 40 και πλέον τα πρωινά που ξυπνάτε χρειάζεστε συνδυασμό γερανού και κλαρκ για να ισιώσετε, μην κατηγοράτε το στρώμα, το κρεβάτι ή το φενγκ σούι στο οποίο σας μύησε μια ξαδέρφη σας. Και –προς Θεού- επ’ ουδενί μην θεωρήσετε ότι το σκέβρωμα που σας αναγκάζει να πιάνετε φιλίες με χειροπράκτες και σας οδήγησε στο γκουγκ(ο)λ για να μάθετε την ακριβή έννοια του όρου «σπονδυλοδεσία» οφείλεται σε γεροντάματα. Για όλα φταίει η μακριά γαϊδούρα. Εκείνο το κατά τα άλλα εξαιρετικό παιδικό παιχνίδι χάρις στο οποίο μια ολόκληρη γενιά νεαρο-ΠΑΣΟΚων κατάφερε να εξασφαλίσει δια βίου αναπηρική σύνταξη.
Μπιζ
Απόδειξη ότι το μυαλό κατεργάζεται άπειρα σχέδια εφόσον χρειαστεί αλλά και ότι η παιδική φαντασία δεν γνωρίζει από όρια και περιορισμούς και ότι διαθέτει την δυνατότητα να δημιουργεί από το μηδέν. Σκεφτείτε το λίγο… Μια παρέα 5-6 ή και παραπάνω παιδιών διψάει για παιχνίδι, αλλά δεν έχει ούτε μπάλα ούτε κουτάκι κοακόλας ούτε τα χρήματα για να αγοράσει είτε το ένα είτε το άλλο για να παίξει και να σκοτώσει την ώρα της. Αποφασίζουν, λοιπόν, τα παιδιά αντί για την ώρα να σκοτώσουν το ένα το άλλο μέσα από αυτό το ίζι του λερν παιχνιδάκι. Ένας λεβέντης κάθεται και περιμένει στωικά μέχρι κάποιος από τους υπόλοιπους να του σκάσει σφαλιαρίδι και μετά (εφόσον δεν έχει καταλήξει στο νοσοκομείο) να γυρίσει και να δει όλους τους υπόλοιπους να κάνουν μπιζ, λες και πρόκειται για κοπάδι ακρίδες. Φυσικά, όπως και στο παραπάνω παράδειγμα, όλα τα θύματα αυτού του κεκαλυμμένου μπούλινγκ αποκαταστάθηκαν στη συνέχεια από την ΠΑΣΟΚάρα της καρδιάς μας, σε διάφορες θέσεις-κλειδιά, οι οποίες κυμαίνονται από κηπουρός σε δήμο της επιλογής σας μέχρι και την θέση του ίδιου του δημάρχου, ανάλογα με τα υπόλοιπα κονέ τις υπόλοιπες ικανότητες του μέλους της Κλαδικής.
Ο γιατρός
Αν και από πολλούς το συγκεκριμένο παιχνίδι έχει κατηγορηθεί για φουλ σεξισμό, στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια πρώτη επαφή της μαθητιώσας νεολαίας με τον μαγικό κόσμο της επιστήμης. Μια σχετικά πρόσφατη έρευνα που επειδή κάποιοι δεν φαίνεστε και πολύ έξυπνοι (ίσως λόγω μπιζ) για να το πιάσετε από μόνοι σας, σας λέμε ότι στην πραγματικότητα δεν έχει γίνει ποτέ, έδειξε ότι το 58% των εισαχθέντων στις ιατρικές σχολές της χώρας και ένα εντυπωσιακό 92% όσων επιλέγουν το εξωτερικό, έπαιζαν μικροί τον γιατρό! Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι για αυτήν την έκρηξη των απογόνων του Ιπποκράτη θυσιάστηκαν αμέτρητα κορμάκια (κατά κύριο λόγο του αντίθετου φύλου) ως πειραματόζωα προκειμένου ορισμένοι σημερινοί γιατροί να «μπουν» βαθιά στο πρόβλημα των φερόμενων ως ασθενών.