Ήταν αποτυχία. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ήταν μια τεράστια αποτυχία- και το παραδέχτηκαν και δημοσίως (όχι με την ίδια… ευγένεια) τόσο ο Αντώνης Κανάκης όσο και ο Σωτήρης Καλυβάτσης σε συνέντευξή τους τότε- προ εικοσαετίας- στην Έλλη Στάη (το κρατάμε το όνομα, γιατί οσονούπω θα «πρωταγωνιστήσει»).
Ας κάνουμε μία ιστορική τηλεοπτική αναδρομή, για να γίνει λίγο πιο κατανοητό αυτό που θέλουμε να πούμε: λίγο μετά το τέλος της σεζόν 1999-2000 το σούπερ πετυχημένο «Α.Μ.Α.Ν.» που βλέπαμε μέσα από την τηλεόραση του ΑΝΤ1 αποφάσισε να ρίξει τίτλους τέλους, λίγο μετά τους υπέροχους… τίτλους τέλους που βλέπαμε σε κάθε εκπομπή.
Το αρχικό σοκ της αυλαίας της κορυφαίας σατιρικής εκπομπής που είδαμε ποτέ στη χώρα μας ήρθαν να διαδεχθούν τα νέα πως η παρέα Κανάκη-Καλυβάτση-Σερβετά ετοίμαζε μια νέα, φρέσκια προσπάθεια, που θα τιτλοφορείτο «Τα καθάρματα» και θα έπαιζε πάλι μέσω της συχνότητας του σταθμού του Αμαρουσίου.
Όπερ και εγένετο: το κόνσεπτ της εκπομπή δεν είχε καμία (ή έστω είχε ελαφριά) σχέση με τον προκάτοχό του, το «Α.Μ.Α.Ν.». Πιο συγκεκριμένα, στα «Καθάρματα» στο πρώτο μισό της εκπομπής παρουσιάζονταν σκετς ζωντανά στον αέρα -κάτι που δεν είχε ξαναγίνει στο Α.Μ.Α.Ν., αλλά θύμιζε περισσότερο το προγενέστερο Comfuzio– και στο δεύτερο μισό σχολιαζόταν η επικαιρότητα με παρεμβάσεις από το κοινό.
Η θεωρία αποδείχτηκε πολύ καλύτερη από την πράξη, μια και μετά από ελάχιστα επεισόδια (5-6, αν δεν κάνουμε λάθος) τα «Καθάρματα» κόπηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και ενσωματώθηκαν στο Α.Μ.Α.Ν.
Έτσι, είχαμε το «Α.Μ.Α.Ν. τα καθάρματα», το οποίο στην ουσία ήταν το… Α.Μ.Α.Ν.- ένα επεισόδιο ανά βδομάδα δηλαδή, με σκετς, οπτικοποιημένα ανέκδοτα και όλη την πετυχημένη συνταγή στο τηλεοπτικό μπλέντερ.
Η δεύτερη εκδοχή του Α.Μ.Α.Ν. δεν ήταν εξίσου πετυχημένη με την ορίτζιναλ, όμως άντεξε για 6 ολόκληρες σεζόν και χάρισε ορισμένα διαμαντάκια σπάνιας ομορφιάς, όπως το διαβόητο με τον Κακομοίρη Κακομοίρογλου καλεσμένο στην Στάη (σας το ‘χαμε πει ότι θα επιστρέψει; Το είχαμε πει…), να λέει πως «Όλοι την ευγένεια τη θεωρούν αδυναμία».
Ο Κανάκης δεν είχε και πολύ άδικο, εδώ που τα λέμε, και το απέδειξε εμπράκτως μετά με το εκπληκτικό σκετς που ακολούθησε και είχε τον Καλυβάτση στο ρόλο του Ελληναρά και τον Σερβετά σ’ αυτόν του αστυνομικού που ήξερε, ωστόσο, προσωπικά τον Ελληναρά.
Τι ακολούθησε;
Ένα κομψοτέχνημα. Απολαύστε το παρακάτω και θα καταλάβετε προς τι ο έπαινος: