Ακούστε- έστω, «διαβάστε»: δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε κανέναν. Δε θέλουμε να το παίξουμε τρελοί γνώστες, ειδήμονες και ούτω καθεξής ούτε να κοιτάμε αφ’ υψηλού τους υπόλοιπους (πράγμα ούτως ή άλλως δύσκολο, μια και δε μας λες κι ακριβώς ανθρώπινα κυπαρίσσια. Περισσότερο προς το «ζουμπάς» ρέπουμε).
Και, το ξέρουμε, έχετε μυριάδες ελαφρυντικά, με το βασικότερο εξ όλων να είναι το εξής: η ελληνική γλώσσα είναι εξαιρετικά δύσκολη, σε σημείο που να σε τσακίζει κι ας μην έχει λεκτικά κόκκαλα.
Επομένως, ναι: δικαιούστε (και δικαιούμαστε) να κάνουμε κάποια λάθη, ιδίως στην ορθογραφία που είναι πιο μπελαλίδικη από τον προφορικό λόγο (αν και ο Φατσέας κάνει χρυσές δουλειές ανά την Ελλάδα). Και προφανώς δεν είμαστε όλοι μας καθηγητές γλωσσολογίας για να μπορούμε να είμαστε αλάνθαστοι, όμως…
Όμως να, υπάρχουν μερικές πολύ συγκεκριμένες λέξεις που σχεδόν κανένας Έλληνας δεν μπορεί να γράψει σωστά- ή, τέλος πάντων, τις γράφει σωστά χωρίς γκουγκλάρισμα ή αυτόματη διόρθωση ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό.
Λοιπόν, η «δολοφονία» τους σταματάει σήμερα, εδώ και τώρα, στον φιλόξενο χώρο του menshouse: δε θα μας κάνουν αυτές ό,τι θέλουν και θα μας εκθέτουν, εμείς θα τους δείξουμε πώς γίνεται.
Λέξεις που άπαντες «σκοτώνουμε», λοιπόν:
- «Ανειλημμένες», όπως λέμε «ανειλημμένες υποχρεώσεις». Μια λέξη που την… σκοτώνουμε επανειλημμένως (επ, είδατε τι κάναμε εδώ;), καθώς δεν είμαστε σίγουροι πού πάει το -ει, πού το -η, αν θέλει δύο λάμδα ή δύο μι και ούτω καθεξής. Δεν είναι λίγες οι φορές που την βλέπουμε γραμμένη και σκεφτόμαστε με τη μία πίνακα του Πικάσο, με το πρόσωπο, το στόμα και τ’ αυτιά σε λάθος θέση. Να, ας πούμε κάτι σαν «ανηλλειμένες».
- «Πλημμύρα». Εδώ, αν και πρόκειται απλά για 3 συλλαβές, τα κάνουμε θάλασσα. Το ύψιλον μπαίνει σχεδόν πάντα πριν από το -η (αν και αυτό ελάχιστες φορές συμβαίνει στην ελληνική γλώσσα), τα δύο -μ… ποτέ, και γενικά γίνονται σημεία και τέρατα. Κανονική πλημμύρα, δηλαδή.
- «Περαιτέρω». Χωρίς περαιτέρω σχόλια. Άντε, μερικά: το έψιλον προηγείται του -αι, βλέπουμε καμιά φορά κάνα όμικρον αντί για ωμέγα, ενίοτε έχουμε δύο έψιλον και διάφορες τέτοιες ομορφιές (ασχήμιες, για την ακρίβεια), από εκείνες που κάνουν τον Μπαμπινιώτη να βρίζει με υπέροχο τρόπο, καθώς ξέρει πολύ περισσότερες λέξεις από εμάς. Και, το βασικότερο, ξέρει πώς γράφονται…