Δεν είναι η πρώτη φορά που θα το πούμε ούτε (δεδομένης της επιθυμίας σας- όπως διαπιστώνουμε από τα μηνύματα που μας στέλνετε στην σελίδα μας στο facebook– για τέτοιου είδους θέματα) η τελευταία.
Επειδή όμως η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως (αν και υπάρχει μια μικρή μειονότητα που ισχυρίζεται πως είναι η μητριά της) και το να πούμε κάτι για τρισχιλιοστή φορά δεν αποτελεί αμάρτημα (της μητρός μου…) αλλά μια γενική αλήθεια, θα το επαναλαμβάνουμε έως ότου να πάθετε όλοι σας Στέφανο Χίο:
Πάμε λοιπόν: «Η ελληνική γλώσσα είναι πάρα πολύ δύσκολη και δικαίως άπαντες υποπίπτουμε σε σωρεία λαθών- πολλές φορές, μάλιστα, από εκείνα που βγάζουν μάτι, που είναι προτιμότερο θα πει κάποιος από το να σου βγει το όνομα».
Εδώ στο menshouse, άλλωστε, έχουμε κάνει πολλάκις αντίστοιχα θέματα για συχνά ορθογραφικά ή συντακτικά λάθη, τα οποία έχουν «περάσει» στην κοινή γνώμη ως σωστά.
Πολλάκις
Ακόμα ένα, επομένως, τι ορθογραφική ψυχή έχει;
Δεν απαντάτε, άρα συνεχίζουμε: σήμερα θ’ ασχοληθούμε με μία λέξη- επιφώνημα για την ακρίβεια- που… τσιρίζουμε όποτε ερχόμαστε στο κέφι, μόνο που στον προφορικό λόγο δεν γίνεται να την «γράψει» κανείς λάθος (εκτός κι αν είναι Χρυσαυγίτης, αυτοί κάνουν λάθη ακόμα κι εκεί).
Σε τι αναφερόμαστε;
Στο διαβόητο «ώπα», το οποίο όμως εντάσσεται (για διαφορετικούς λόγους) στην κατηγορία «κλωτσιά»: τo γράφουμε τελείως λάθος, με ωμέγα αντί για το σωστό όμικρον.
Βλέπουμε τα πρόσωπά σας που έχουν γίνει ολόκληρα ένα γιγαντιαίο όμικρον, κι εξηγούμαστε μέχρι να πείτε «ωμέγα»: το «όπα» προέρχεται από το τουρκικό “hop”.
Με δεδομένο λοιπόν πως το έχουμε «μιμηθεί» από τους γείτονές μας κι έχει εισαχθεί στη γλώσσα μας από μία ξένη γλώσσα, ισχύει ο κανόνας που θέλει να την γράφουμε με τον πιο απλό τρόπο. Δηλαδή- ναι, σωστά μαντέψατε- «όπα».
Τώρα πια, ξέρετε: την επόμενη φορά που θα πάτε στα μπουζούκια, ουρλιάξτε άφοβα και με ενθουσιασμό «όπα», σα να μην υπάρχει αύριο, αλλά να έχετε κατά νου την σωστή ορθογραφία του επιφωνήματος.
Ναι;
Οπαλάκια!