Στην ιστορία πέρασε τα ξημερώματα του Σαββάτου ο Σταμάτης Κόκοτας, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στο ελληνικό πεντάγραμμο με τραγούδια που έγραψαν ιστορία και συνεργασίες με ορισμένους από τους πιο σημαντικούς συνθέτες της εποχής του.
Γιος πολύτεκνου γιατρού, ο Κόκοτας προοριζόταν να ακολουθήσει τα επαγγελματικά χνάρια του πατέρα του, αλλά ένας από αυτούς τους συνθέτες τον έπεισαν να παρατήσει τις ιατρικές σπουδές του στο Παρίσι και να ασχοληθεί με τα τραγούδι. Ήταν ο μεγάλος Σταύρος Ξαρχάκος, που γοητευμένος από τη φωνή του Κόκοτα τον μετέτρεψε ουσιαστικά εν μια νυκτί σε απόλυτο σταρ της αθηναϊκής νύχτας.
Με το που κυκλοφόρησαν τα δυο πρώτα τους τραγούδια, τα «Στου Όθωνα τα χρόνια» και «Με τι καρδιά τον κόσμο ν’ αρνηθώ» έγινε χαλασμός. Ο Σταμάτης Κόκοτας μεταμορφώθηκε σε εγχώριο μουσικό είδωλο και προϊόντος του χρόνου στον τραγουδιστή που επί χρόνια ολόκληρα διασκέδαζε την ελίτ της αθηναϊκής κοινωνίας. Εκπρόσωποι του επιχειρηματικού, πολιτικού και επιστημονικού κόσμου είχαν μόνιμη θέση στα πρώτα τραπέζια των νυχτερινών κέντρων όπου εμφανιζόταν. Μεταξύ αυτών ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο πιο διάσημος από τους… πιστούς θαυμαστές του.
Οι δύο άνδρες έφτασαν να συνδέονται με στενή φιλία και ο Κόκοτας ήταν η πρώτη επιλογή του Έλληνα μεγιστάνα στα περιβόητα δημόσια και ιδιωτικά γλέντια του στη θαλαμηγό «Χριστίνα» ή στον «Σκορπιό».
Κάπως έτσι προέκυψε και ο μύθος που ήθελε το τραγούδι «Γιε μου» να είναι αφιερωμένο στον αδικοχαμένο γιο του Ωνάση, Αλέξανδρο, που σκοτώθηκε τον Ιανουάριο του ’73, σε δυστύχημα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Τέσσερα χρόνια αργότερα κυκλοφορεί το «Γιε μου», μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Κόκοτα, σε μουσική Απόστολου Καλδάρα και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Πρόκειται για ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του, που οι περισσότεροι νόμιζαν ότι μνημόνευε την οικογένεια Ωνάση, τιμώντας τον Αριστοτέλη, που πέθανε το 1975, μαραζωμένος από το χαμό του γιου του.
Όπως όμως ο ίδιος ο ερμηνευτής είχε δηλώσει σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είχε κάτι τελείως διαφορετικό στο μυαλό του όταν έγραφε τους στίχους.
«Το τραγούδι γράφτηκε για ένα πατέρα με ναρκομανή γιο. Τότε, τέλη δεκαετίας ’70, άρχισε να μπαίνει η πρέζα στη ζωή μας. Και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος τα λέει όλα εδώ… Είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς… Γιε μου, είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου, οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά. Ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου που ’χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά», είχε αναφέρει σχετικά ο Κόκοτας.
Οι στίχοι του «Γιε μου»
Γιε μου, είν’ ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου
που σε βλέπω σαν ξερόφυλλο του ανέμου
στη ζωή κυνηγημένος να γυρνάς
Γιε μου, δεν τον άκουσες τον δόλιο σου πατέρα
παρασύρθηκες και μέρα με τη μέρα
είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς
Γιε μου, τι περιμένεις, πε μου
σ’ έναν δρόμο λασπωμένο
θα ’σαι πάντα σαν δεντρί ξεριζωμένο
δίχως μοίρα, δίχως ήλιο κι ουρανό
Γιε μου, τον καημό μου συλλογίσου
γύρνα σπίτι να γλυκάνω την πληγή σου
γιε μου, γιε μου, πώς πονώ
Γιε μου, είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου
οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου
και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά
Γιε μου, μην πιστεύεις σε κανέναν ακριβέ μου
ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου
που ‘χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά