Ελάτε, παραδεχτείτε το. Μεταξύ μας είμαστε, δεν υπάρχει λόγος για ντροπές. Σας έπιασε ακραίο στερητικό σύνδρομο, έτσι δεν είναι; Αρχίσατε να ξύνεστε μανιωδώς σε σημεία που δεν γνωρίζατε πως μπορούν να σας φαγουρίσουν σε τέτοιο βαθμό και και τώρα θέλετε να πάρετε τη… δόση σας, ε;
Έτσι εξηγείται η πίεση που ασκήσατε στο menshouse για νέα «επεισόδια» πραγμάτων που τα έχουμε μάθει τελείως, μα τελείως λάθος στο σχολείο και για κάποιον ανεξήγητο λόγο συνεχίζουμε να τα πιστεύουμε μέχρι και σήμερα.
Ξέρετε κάτι; Δεν είμαστε και τίποτα περήφανα παλικάρια από εκείνα που υψώνουν ανάστημα, οπότε κερδίσατε. Εννοείται και θα σας κάνουμε το «χατίρι». Είστε έτοιμοι για ένα από τα μεγαλύτερα μαργαριτάρια που διδαχτήκαμε;
Πάμε: «Οι θάλασσες και οι λίμνες είναι μπλε, επειδή αντανακλούν το χρώμα του ουρανού»- έτσι δεν είναι; Αυτό δε μας έλεγαν στο δημοτικό και το γυμνάσιο οι καθηγητές μας, αναγκάζοντάς μας να κολυμπήσουμε στα στάσιμα νερά (επ, είδατε τι κάναμε εδώ;) της αμάθειας;
Εχμ, ναι… Ξέρετε κάτι; Το θαλασσινό νερό (και αυτό των λιμνών) δείχνει μπλε γιατί, πολύ απλά, είναι μπλε. Ορίστε, το είπαμε- ο θόρυβος που ακούμε είστε εσείς που πέφτετε εκκωφαντικά από τα σύννεφα; Ελπίζουμε όχι, γιατί η πρόσκρουση μπορεί να σας σκοτώσει, όπως ακριβώς, δηλαδή, και η ημιμάθεια.
Εξηγούμαστε: με δεδομένο πως ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με το νερό (καλά, όχι όλοι– αν και θα έπρεπε…- αλλά η πλειοψηφία) και ότι χωρίς νερό δεν ζούμε, αν κάποιος βιτσιόζος περαστικός μας κολλούσε ένα πιστόλι στον κρόταφο και μας ζητούσε να πούμε τι χρώμα έχει, τότε θ’ απαντούσαμε, με τρεμάμενα χείλη, «είναι άχρωμο».
Σωστά;
Ε, λάθος: το νερό είναι ένα αρκετά, αλλά όχι τελείως, διαφανές υγρό. Από το φως το οποίο δεν ανακλά, το μεγαλύτερο ποσοστό διαδίδεται μέσα του, ενώ ένα μικρό ποσοστό απορροφάται από τα μόριά του. Ως ένα βαθμό, μπορεί και απορροφά όλα τα χρώματα του ορατού φωτός, αλλά είναι γεγονός πως έχει μια μικρή προτίμηση στις πορτοκαλιές και κόκκινες αποχρώσεις.
Το φως που περνάει μέσα από το νερό είναι φτωχότερο σε πορτοκαλί και κόκκινο, και πιο πλούσιο σε μπλε σε σχέση με το λευκό φως, έτσι το νερό δείχνει μπλε.
Εν ολίγοις, και σε περίπτωση που σας μπερδέψαμε με όλ’ αυτά τα… επιστημονικά, το θαλασσινό νερό (και όχι μόνο) δεν «παίρνει» σε καμία περίπτωση το χρώμα του λόγω του ουρανού που ρίχνει την, τρόπον τινά, έγχρωμη σκιά του προς τα κάτω- όχι. Είναι μπλε και τέλος. That’s it.
Εντάξει προπετή (και όχι «προπέτη», αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά…), σχεδόν διαβάζουμε από τώρα τα χείλη σου: «Και τότε ρε menshouse που μας το παίζεις κι έξυπνο, γιατί το νερό που πίνουμε δεν είναι κι αυτό μπλε και είναι διάφανο; Θα μας τρελάνεις;».
Άκουσον μεν, μην πατάξεις δε γιατί είμαστε και μιας άλφα ηλικίας και δεν είναι να μαζεύουμε τίποτα αναίτιες μάπες: ο μοναδικός λόγος για τον οποίο το νερό σε ένα ποτήρι δε φαίνεται μπλε είναι επειδή η ποσότητα που περιέχεται σε αυτό είναι πολύ μικρή. Η απορρόφηση της κόκκινης και πορτοκαλιάς ακτινοβολίας όταν το φως περνάει μέσα από ένα ποτήρι νερό είναι τόσο ασθενής που δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε.
Στη θάλασσα όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το νερό της θάλασσας, ή μιας λίμνης, ή μιας πισίνας, βρίσκεται σε τέτοια ποσότητα ώστε η απορρόφηση ορισμένων χρωμάτων του λευκού φωτός να είναι εμφανής. Έχετε παρατηρήσει, άλλωστε, κι εσείς πως όσο πιο βαθιά είναι τα νερά, τόσο πιο σκούρο είναι το χρώμα τους, έτσι; Έτσι- και τώρα ξέρετε και για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό.
Ελεύθερη η τάξη, ραντεβού σε λίγες ημέρες για να διευρύνουμε εκ νέου τους ορίζοντές μας και να τους φτάσουμε μέχρι τον ουρανό.
Ναι, τον ίδιο που δεν αντανακλά το χρώμα του στη θάλασσα…