Έχετε δίκιο. Χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς φιοριτούρες και περιστροφές. Απλά και κατανοητά: έχετε δίκιο. Το φταίξιμο είναι καθαρά δικό μας και δηλώνουμε πιο ένοχοι κι από το Ρόκι 4, που αποτελεί ξεκάθαρα τη νο1 ένοχη απόλαυση.
Εξηγούμαστε: είχαμε δεσμευτεί πως θα είμαστε πιστοί στο 15νθήμερο ραντεβού μας για εκείνα τα άρθρα για την ελληνική γλώσσα που σας αρέσουν πάρα πολύ και, πράγματι, για τους πρώτους 3-4 μήνες είχαμε τηρήσει την υπόσχεσή μας.
Μετά, όμως, κάτι το γεγονός πως είχαμε πολλές, εχμ…, είχαμε πολλές (α ναι!) υποχρεώσεις, κάτι τα παιδιά μας, κάτι τα γατιά, τα σκυλιά, κάτι οι γιορτές που έρχονται (πάρα πολύ καλό menshouse, μπράβο), κάτι το ότι μας αρέσει να βάζουμε νοητή φωτιά στα «πρέπει»- ε, δεν ήθελε και πολύ να χαθούμε για κάνα 8άρι χρόνια.
Αρκετά όμως με το παρελθόν. Ο γέγονε, γέγονε. Αυτό που μετράει είναι ότι κάνουμε comeback τόσο εκκωφαντικό, που μόνο με ένα μπορεί να συγκριθεί…
Στο θέμα μας, λοιπόν: για όλα φταίει η Τζέιν Όστεν που το έγραψε το βιβλίο στ’ αγγλικά μεν, όμως η πρώτη του έκδοση στα ελληνικά είχε τον τίτλο «Υπερηφάνεια και Προκατάληψη».
Αυτό το «Υπερηφάνεια» καρφώθηκε στο βιβλιοφάγο (ενός λεπτού σιγή…) κοινό, το οποίο απλά πέταξε στην άκρη το -υ γιατί ακουγόταν πολύ «επίσημο», και το έκανε σκέτο «περηφάνεια». Σωστά;
Τον κακό μας τον καιρό- τι σωστά, μωρέ; Λάθος!
Μας κοιτάτε απορημένοι και απορημένες, έτσι δεν είναι; Κακώς, διότι παρά το ότι άπαντες «δολοφονούν» την συγκεκριμένη λέξη συστηματικά σα να μην τρέχει τίποτα, στην πραγματικότητα… τρέχει. Ειδικά μετά από νίκες ελληνικών ομάδων οι δημοσιογράφοι του δίνουν και καταλαβαίνει.
Έχουμε και λέμε:
Η λέξη «περηφάνια» προέρχεται από το επίθετο «περήφανος» και ως εκ τούτου γράφεται με την κατάληξη -ια.
περηφάνια < περήφανος + -ια