Όπως κάθε λαός, έτσι κι εμείς οι Έλληνες τα έχουμε τα… κολλήματά μας όταν η κουβέντα φτάνει στο φαγητό. Και μπορεί η κουζίνα μας να είναι περιζήτητη σε όλον τον κόσμο κι εμείς να έχουμε την φήμη των καλοφαγάδων, αλλά ορισμένα από τα… γούστα μας είναι τουλάχιστον συζητήσιμα.
Δίχως αμφιβολία, στην κορυφή της σχετικής λίστας έρχεται το ψήσιμο του κρέατος.
Ειδικά αν μιλάμε για μεγαλύτερες ηλικίες, είναι αδιανόητο να ζητήσει κάποιος το κρέας του οτιδήποτε άλλο εκτός από «καλοψημένο».
Ωστόσο ο όρος «καλοψημένο» είναι μάλλον πολύ λίγος για να περιγράψει την πραγματικότητα. Κι αυτό διότι όταν ο κλασικός, παραδοσιακός Έλλην ξεστομίσει αυτή την λέξη, στην πραγματικότητα εννοεί «κάρβουνο». Και επιμένει τόσο πολύ ώστε ακόμη κι αν μπερδευτεί ο ψήστης κι αντί για το… μπριζολίδι, βάλει στο πιάτο κάτι που αντί για πάνω στην σχάρα βρίσκεται κάτω από αυτήν, είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι ο πελάτης θα καταλάβει την διαφορά.
Όσοι έχουν συγγενείς στα χωριά άλλωστε τα γνωρίζουν καλά αυτά κι αλίμονό τους εάν σε κάποια οικογενειακή συγκέντρωση τολμήσουν να ψελλίσουν καμία… βλακεία για μισοψημένα ή –θεός φυλάξοι- τίποτα… φλωριές τύπου «ρέαρ» και τέτοια σαχλά. Ο εξοστρακισμός από την ομήγυρη κι ενδεχομένως η αποκλήρωση από τον ντροπιασμένο μπροστά σε άλλους πατέρα είναι το μικρότερο από τα κακά που είναι πιθανό να συμβούν. Για… ταρτάρ ούτε λόγος, βέβαια…
Μάλιστα ο γνωστός σεφ (και αδικοχαμένος) Άντονι Μπουρντέν συνήθιζε μάλιστα να λέει ότι συχνά στα καλά εστιατόρια τα όχι και τόσο καλά διατηρημένα ή γενικότερα ταλαιπωρημένα κρεατικά τα κρατούσαν για να τα σερβίρουν σε όσους ζητούσαν καλοψημένο το κρέας, αφού δεν θα μπορούσαν καν να καταλάβουν την διαφορά ανάμεσα σε… σόλα και μπριζόλα.
Ο ίδιος πάντως έχει αναφερθεί και σε άλλη συνήθεια που την συναντάμε πολύ συχνά στην πατρίδα μας (και όχι μόνο, είναι αλήθεια). Στο γεγονός ότι το ψωμί θεωρείται απαραίτητο συνοδευτικό ανεξάρτητα από το είδος του φαγητού που ετοιμαζόμαστε να καταναλώσουμε. Γιατί όπως και να το κάνουμε, εάν μιλάμε για τη θεϊκή κοκκινιστή σάλτσα της γιαγιάς μας, καμιά ραγού της προκοπής από μυστική συνταγή ή την πατροπαράδοτη παπάρα στην χωριάτικη σαλάτα, εννοείται πως ένα καρβέλι ψωμί είναι απαραίτητο.
Δεν είναι λίγες οι φορές, όμως που ακόμη και με ζυμαρικά (αυτά που αποκαλούμε μακαρόνια κι εκνευρίζεται ο σεφ Ιωαννίδης) ή ριζότι (από αυτά που φτιάχνει καλύτερα από όλους στην Ελλάδα πάλι ο σεφ Ιωαννίδης) το θέλουμε το ψωμάκι μας!
Τι να λέμε τώρα, όλοι έχουμε ένα φίλο που θα ήταν ικανός να ζητήσει λίγες φετούλες ψωμί ακόμη και σε πιτσαρία και ειδικά σε κάτι τέτοιους καλό θα ήταν να τους μεταγγίσουμε λίγη από την γνώση και την σοφία του Άντονι Μπουρντέν που τόνιζε ότι καλό είναι το ψωμί να το αποφεύγουμε εκτός σπιτιού.
Όχι βέβαια για τις πολλές θερμίδες που έχει, αφού το πρόβλημα δεν εστιάζεται στην προσπάθειά μας να χτίσουμε κορμί για το καλοκαίρι. Όπως λέει, εάν κι εφόσον αποφασίσουμε να συνοδεύσουμε το γεύμα ή το δείπνο μας με ψωμί, να ζητήσουμε έστω να το δούμε να κόβεται μπροστά μας σε φέτες ή να παραγγείλουμε ολόκληρη φρατζόλα ή καρβέλι.
Μάλλον τώρα, μετά την παραπάνω διατύπωση, κάπου πηγαίνει ο νους σας…
Ναι, σωστά μαντέψατε… Ας μην κρυβόμαστε μεταξύ μας. Δεν είναι λίγα τα εστιατόρια σε Ελλάδα και εξωτερικό που όταν αδειάζουν τα τραπέζια από τους πελάτες που μόλις έφυγαν, μαζεύουν το ψωμί που δεν καταναλώθηκε και φέτα-φέτα, συμπληρώνουν για το κουβέρ των επόμενων.
Και δεν αποκλείεται αυτό το ψωμί που έπιασαν ξένα χέρια να επιστρέψει σε άλλο τραπέζι και μάλιστα να έρθει ψημένο και με το απαραίτητο λαδορίγανο και να σερβιριστεί στο ανυποψίαστο θύμα, το οποίο δεν αποκλείεται παράλληλα να μασουλάει με λαιμαργία κι ένα κομμάτι από την… καλοψημένη σταβλίσια που λέγαμε παραπάνω!