Έχουμε εστιάσει όλοι στον ξερόλα ταρίφα που δεν βάζει γλώσσα στο στόμα του και είναι ικανός να μετατρέψει μια διαδρομή πέντε λεπτών σε κόλαση και την έχουμε πατήσει σαν το ρητό που αναφέρεται στα δέντρα και στα δάση, λες και είμαστε τίποτα οικολόγοι.
Έχει πέσει όλο το ανάθεμα της κοινωνίας πάνω στους λαλίστατους ταξιτζήδες, οι οποίοι στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν κάνουν τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από ό,τι τα σοβαρά ειδησεογραφικά μπλογκς τύπου anastasinekrwn.gr ή theemoumakarinanaialitheia.org ή ακόμη και panagiamouenamwro.com. Την ίδια ώρα όμως, προσπερνάμε με ευκολία και χωρίς φλας (όπως κι αυτοί δηλαδή) τους πραγματικά εκνευριστικούς εκπροσώπους της περίφημης κίτρινης φυλής, οι οποίοι είναι οι εξής:
Ο μουγκός
Έχεις πέσει θύμα της προπαγάνδας και των στερεοτύπων που προβάλλει η τηλεόραση. Όχι φυσικά για την κολλητική ασθένεια των γκέι, όπως αποκάλυψε ο Γιακουμάτος, αλλά με τα ψέματα που αφορούν τους οδηγούς ταξί και τη φήμη που τους συνοδεύει πως κελαηδούν περισσότερο κι από καναρίνι που έχει φάει όλο το κανναβούρι του. Στέκεσαι εκεί και καλά υποψιασμένος και περιμένεις πότε θα ανοίξει και δεν θα κλείσει ποτέ ξανά το στόμα του. Κι αυτός εκεί… μουγκός. Δεν βγάζει άχνα και το μόνο πράγμα που σου λέει είναι «ευχαριστώ, καληνύχτα» όταν του δίνεις τα ρέστα. Κατεβαίνεις από το ταξί αποπροσανατολισμένος, μπερδεμένος κι έχοντας χάσει την πίστη σου στην κοινωνία. Τώρα θα αναγκαστείς να βάλεις ειδήσεις για να μάθεις τι παίζει στις σχέσεις Πούτιν-Ερντογάν, πού κρύβονται οι εξωγήινοι και πότε θα παίξει επιτέλους μπάσκετ της προκοπής ο Τζεντίλε.
Ο στραβωμένος στην πορεία
Ίσως η χειρότερη όλων των περιπτώσεων. Είναι ο τύπος του ανθρώπου που δεν έχει μπέσα και δεν τιμά το δικό του μέρος μιας συμφωνίας. Σηκώνεις το χέρι σου με την ελπίδα να μην σε περάσουν για Κατίδη, αλλά πως θα καταλάβουν όλοι –και κυρίως ο οδηγός- πως θέλεις ταξί. Σταματάει. Τους λες «πάω Παγκράτι». Σου λέει «έμπα». Ξεκινάτε. Προχωράτε Θησέως και λίγο πριν βγείτε Καλλιρόης, αρχίζει τη μίρλα για την κίνηση που ΘΑ βρείτε στην Φραντζή.
Όσες ώρες μέρες μένετε κολλημένοι εκεί, εκείνος περνάει στον επόμενο γύρο και γκρινιάζει όλη την ώρα για τη Φιλολάου που είναι πάντα φρακαρισμένη και σε λιβανίζει με τα «τι ήθελα και σε πήρα γαμώ την τύχη μου», «ας όψεται που είμαι ψυχούλα και σε λυπήθηκα ρε π@#$^η μου» και τέτοια. Όπα, μεγάλε. Αν ήθελα να ακούσω αυτά που λέει η μάνα μου στον πατέρα μου τα τελευταία 30 χρόνια θα καθόμουνα σπίτι μου και δεν θα αποφάσιζα στα 40 μου να ζήσω μόνος κι έρημος, παρά το γεγονός πως δεν είμαι αρκετά έτοιμος να αντιμετωπίσω τον σκληρό αυτό κόσμο.
Ο μπήχτης
Όλοι οι ταξιτζήδες στις γυναίκες έχουν περισσότερες κατακτήσεις κι από κιθαρίστες ροκ συγκροτήματος (αν και είναι γνωστό πως μπασίστες και ντράμερς έχουν τις τύχες τις καλές). Δεν είναι κακό αυτό. Ίσα-ίσα. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν μπαίνει σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που σε κάνουν να νιώσεις κάπως άβολα. Όταν δηλαδή περιγράφει πράγματα που καλό θα ήταν να γνώριζες ΠΡΙΝ αποφασίσεις αντί για μπροστά να κάτσεις πίσω αριστερά. Εκεί δηλαδή που όπως σου εξηγεί την είχε τη λεγάμενη και την πλάκωσε στις γεωτρήσεις μέχρι το… δικό του πετρέλαιο να χυθεί στο κάθισμα. Κι εσύ νόμιζες ο βλάκας πως είχε λίγη σκόνη η ταπετσαρία και το έξυνες να το καθαρίσεις για να περάσει η ώρα…
Ο υπάλληλος
Το δράμα ξεκινά με την ατάκα «Μη νομίζεις, δεν είναι δικό μου το όχημα. Κι εγώ υπάλληλος είμαι». Η εξιστόρηση ξεκινά από τα δύσκολα παιδικά χρόνια, όταν ακόμη φορούσε κοντά παντελονάκια κι ονειρευόταν πως κάποια μέρα θα οδηγούσε κι αυτός το δικό του αμάξι. Κι ενώ η δασκάλα πίστευε ότι ο μπόμπιρας εννοούσε μια καριέρα ως οδηγός της Φόρμουλα 1 ή έστω να πάρει μια φορά μέρος σε ένα Ράλι Παρίσι-Ντακάρ χωρίς να τον φάνε τα λιοντάρια, εκείνος μιλούσε για την άγια εκείνη μέρα που επιτέλους θα έπαιρνε την άδεια ταξί από μάντρα στη γέφυρα Κολοκυνθούς.
Τέλος πάντων, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Δεν εξετάζουμε ούτε κρίνουμε τις επιθυμίες κανενός. Στο κάτω-κάτω της γραφής κι εμείς υπάλληλοι είμαστε εδώ αδερφέ. Με τη μόνη διαφορά ότι δεν πρήζουμε το συκώτι του καθενός που κάνει κλικ για την άτιμη κοινωνία που μας έκανε σαϊτάδες και όχι ιδιοκτήτες μιντιακών ομίλων, όπως τα αφεντικά του menshouse που μας ρουφάνε το αίμα με το μπουρί της σόμπας.