Τις παλιές καλές εποχές τα Χριστούγεννα ήταν η αποθέωση της άπλας.
Κατακλυσμένοι από την πασοκική ευφορία και φορτωμένοι με φράγκα (όχι όπως τώρα που μας λείπουν 99 ευρώ για να βάλουμε στην άκρη ένα κατοστάρικο) ψωνίζαμε δίχως αύριο.
Λεηλατούσαμε το ΜΙΝΙΟΝ, ανταλλάζαμε δώρα μέχρι και με τους μπατζανάκηδες, κάναμε φαγοπότια που θα τα ζήλευαν αυτοκράτορες και τα σπάγαμε στα μπουζούκια σαν τον Μάκη τον Τσετσένογλου.
Παράλληλα όμως με τα χαϊλίκια και τη γενικότερη αίσθηση ευδαιμονίας, υπήρχε στις γιορτές και μια έξτρα δόση… cringe:
Τα στολίδια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο!
Σε μια εποχή όπου η πληρωμή για τα κάλαντα μπορούσε να γίνει σε είδος (με κουραμπιέ ή μελομακάρονο) ή κάποια αγριοφωνάρα κραύγαζε «μας τα ‘πανε» (κι ενώ ήταν μόλις 7.20 το πρωί) ο εξοπλισμός στολισμού μπορούσε να συναγωνιστεί τα παραπάνω σε καλτίλα:
Πολύχρωμες μπάλες με πρόχειρα σχέδια που δεν έβγαζαν νόημα, κρεμασμένες στα κουτουρού και χωρίς κανέναν ειρμό.
Γιρλάντες με λαμπερές μπίλιες ή φανταχτερά κρόσια σαν φόρεμα της Ισμήνης Καλέση.
Τα περίφημα λαμπάκια με όλα τα χρώματα και το αγκαθωτό περίβλημα που αν τύχαινε να πατήσεις κάποιο απ’ αυτά, γινόταν επίκληση στα Θεία όχι με τρόπο που άρμοζε στην κατάνυξη των γιορτών.
Η φάτνη με τα πήλινα ομοιώματα Χριστού, Παναγίας, Ιωσήφ και μάγων και το αχτένιστο βαμβάκι για χιόνι από πάνω.
Μα πάνω απ’ όλα το πιο ανεξήγητο, το πιο μυστήριο στολίδι όλων των εποχών:
Το… μάτι του Σάουρον που τοποθετούταν (αντί αστεριού) στην κορυφή του δέντρου!
Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν…
Μπορεί να το συναντάς πλέον μονάχα σε σπίτι συνταξιούχου ή σε δημόσια υπηρεσία (όπου το update στον χριστουγεννιάτικο στολισμό δεν αποτελεί προτεραιότητα).
Ακόμα κανείς όμως δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς ήταν αυτός ο διάολος!
Στη βάση του έμοιαζε με δαγκωμένο φρούτο, πιθανότατα σύκο βάσει της υφής του από μέσα.
Το εσωτερικό του ήταν πολύχρωμο σαν λαμπιόνια από ταμπέλα καζίνο στο Λας Βέγκας.
Στην πάνω μεριά ένα μεταλλικό σουβλάκι που γινόταν πιο λεπτό όσο προχωρούσε και με το οποίο μπορούσες να τσιμπήσεις, άμα λάχει, μεζέ από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Έτσι που το ‘βλεπες, πιο βολικό έμοιαζε για μίνι ξιφομαχία, παρά για τελευταία πινελιά στολισμού.
Και δείχνοντας σαν κεραία πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, αναρωτιόσουν γιατί να μην έχει και… σεμεδάκι (όπως συνέβαινε στο αντίστοιχο κόνσεπτ της τηλεόρασης εκείνη την εποχή)!
