Είναι τω όντι πολύ βαρύ να σε βαφτίζουν οι γονείς σου με ένα όνομα που δεν θα το έδινες ούτε στην κατσαρίδα που έχεις για κατοικίδιο. Η καζούρα στο σχολείο είναι το παγόβουνο κάτω από το νερό. Ελπίζεις όμως ότι όσο μεγαλώνουν όλοι, κάποια στιγμή το αστείο θα παλιώσει. Ή τουλάχιστον δεν θα σε κοροϊδεύουν στα μούτρα σου. Ώσπου πας σε μια δουλειά και η πρώτη απόκριση είναι «κακομοίρη…δεν σε αγαπούσαν οι γονείς σου ε;». Για όλο αυτό δικαιολογείσαι να έχεις ξεσπάσματα και ολισθήματα. Δεν δικαιολογείσαι με τίποτα να ζητάς από τους φίλους στο Facebook να σου ευχηθούν για τη γιορτή σου.
Έχω βρεθεί στη θέση σου. Με λένε Στέργιο και κανείς δεν ξέρει αν γιορτάζω και πότε. Ούτε εγώ να σου πω την αλήθεια μου. Αλλά και να γνώριζα ποια είναι η σωστή μέρα, δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω στάτους. Όχι σε ηλικία που δεν περισσεύουν πια ελαφρυντικά γιατί «μικρός είναι ακόμα, θα μάθει». Οκ, γιορτάζεις. Μόνο οι γονείς σου σου λένε χρόνια πολλά. Ζηλεύεις που έχεις μόνο τα γενέθλια και άλλοι μπαίνουν στο επίκεντρο 2 μέρες το χρόνο. Εκτός του ότι μεγαλώνοντας μαθαίνεις να αποζητάς κάτι τέτοιο, αν σώνει και ντε νιώθεις την ανάγκη να ασχοληθούν μαζί σου, τότε ζήτα το από αυτούς που αξίζουν.
Ζήτα το από τους κολλητούς και τους ανθρώπους που σου προκαλούν χαρά όταν σε σκέφτονται. Ακόμα κι αυτούς που μιλάτε πιο αραιά. Από αυτό μέχρι να το κάνεις στάτους στο Facebook, υπάρχει μια απόσταση μιλίων. Είναι σα να ζητιανεύεις. Μόνο που εσένα δεν σου λείπε κάτι στην πραγματικότητα.
Σαν έγραψα; Καμία παρομοίωση. Αυτό ακριβώς κάνεις. Μάλιστα, το επιχειρείς συγκεκαλυμμένα. Γνωρίζεις ότι θα φανεί κάπως needy αν το γράψεις ξεκάθαρα, οπότε επιχειρείς την πλάγια οδό.
Υπάρχει και κάτι ακόμα. Χωρίς πιθανότατα να το αντιλαμβάνεσαι τοποθετείς τον οίκτο ως μοχλό πίεσης. Με δέκτες εκείνους που αν υπήρχε το Facebook θα τους έπαιρνες τηλέφωνο μια φορά στα 5 χρόνια ή μπορεί να μην τους ήξερες καθόλου. Όσο χάλια κι αν είσαι ψυχολογικά, όσα τραύματα κι αν κουβαλάς γύρω από το θέμα, οι παρακλήσεις για να σου ευχηθούν, δεν είναι αυτό που αναζητάς. Φαντάσου να σε έπαιρνε τηλέφωνο ένας άκυρος στα γενέθλια του και να σου έλεγε «πες μου χρόνια πολλά». Ή φέρε στο μυαλό σου πόσο αμήχανα νιώθεις όταν βλέπεις τους αυτάρεσκους της τηλεόρασης να στήνουν δήθεν happenings όπου υποδύονται τους έκπληκτους.
Θες να είσαι αυτός ο τύπος; Θες να είσαι η μια σοσιαλμιντιακή Ματίνα Μανταρινάκη και να απαντάς σε όποιον σου λέει καλημέρα «καλημέρα, γιορτάζω»;