Οι διαφημίσεις ήταν ανέκαθεν ένα κομμάτι της ελληνικής τηλεόρασης με πολύ «ψωμί». Όχι μόνο από οικονομικής άποψης (αυτός είναι εξάλλου και ο σκοπός τους), αλλά και από πλευράς περιεχομένου. Είναι πολλά λοιπόν τα σποτ που, για διάφορους λόγους σε κάθε περίπτωση, έχουν μείνει στην ιστορία: Άλλα για την εμπορική επιτυχία που έκανε το προϊόν που προωθούσαν. Άλλα για το πρωτοποριακό (ή και τολμηρό) τους κόνσεπτ.
Κάποια ακόμα και για την αποτυχία τους ή την αιχμηρή και προπαγανδιστική προσέγγισή τους: Χαρακτηριστικές είναι οι γκρίζες διαφημίσεις των πολιτικών κομμάτων την εποχή της μεγάλης πόλωσης, όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χτυπούσαν ακόμα και «κάτω από τη ζώνη» ο ένας τον άλλον. Υπήρξαν ωστόσο και περιπτώσεις όπου διαφημίσεις ξεχώρισαν για το χιούμορ τους. Για την έξυπνη πλοκή και τις χαρακτηριστικές τους ατάκες: Όπως αυτή της «Auto Κίνησης» το 2004.
Η έκθεση που επρόκειτο να διοργανωθεί στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς ήθελε να προσελκύσει τους φίλους του αυτοκινήτου. Επεδίωκε να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους για τα νέα μοντέλα της εποχής. Και το κατάφερε ένα απλό (αλλά ιδιαίτερα καλοστημένο) σποτάκι:
Κάπου σ’ ένα φανάρι είναι σταματημένο ένα Autobianchi. Με μουσική υπόκρουση το κομμάτι «Μαγκάκια» του Παύλου Κοντογιαννίδη (που θέλει να τονίσει τη λαϊκή καταγωγή του) και «Ν» από πίσω (ώστε να φανεί ότι έχει το αυτοκίνητο από τότε που πήρε το δίπλωμα) ο οδηγός περιμένει ν’ ανάψει το πράσινο.
Κι όταν έρχεται δίπλα του μια Ferrari, όχι μόνο δεν… ψαρώνει, αλλά είναι αποφασισμένος να πιάσει κουβέντα με τον άλλο οδηγό: Του φωνάζει «φιλαράκι». Του κάνει «ψιτ». Του βαράει την κόρνα (όταν βλέπει ότι δεν αντιδρά). Και σε μια αποθέωση της υποτιθέμενης άγνοιας για τα νέα αυτοκίνητα, του κάνει κάνει νόημα ν’ ανοίξει… χειροκίνητα το παράθυρο για να του μιλήσει.
Όταν το κατεβάζει λοιπόν ο κονιόρδος με το κοστούμι, το ζιβάγκο, το μεταξωτό μαντίλι και τα ψαρωτικά γυαλιά ηλίου, ανοίγει έναν διάλογο απ’ αυτούς που αν χρειαστεί τους κάνεις και… μόνος σου. Κοζάρει το μουράτο όχημα. Και τον αφήνει έκπληκτο με την ατάκα: «Ρε συ φίλε, σου ‘χει βγει καλό αυτό; Όχι, ξέρεις γιατί σε ρωτάω; Γιατί δεν βλέπω να κυκλοφοράνε και πολλά…»