Το 1954 ο Ηλίας Κορομηλάς ήταν ήδη 84 ετών. Πολύ μεγάλος για να έχει σκοπό της ζωής του να πέσουν πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Που έτσι κι αλλιώς, εκείνη την εποχή δεν ήταν και τόσο έντονα όσο στις μέρες μας. Ένα άλλο πράγμα που ήταν λιγότερο έντονο και διαδεδομένο (εκτός από τους attention whores, κατηγορία στην οποία δεν γίνεται να κατατάξεις έναν ηλικιωμένο) εκείνη την εποχή, ήταν και οι αναφορές σε UFO.
Για την ακρίβεια, εκείνος ο αγρότης από την περιοχή του Αιγίου θεωρείται ως ο πρώτος που επίσημα και καταγεγραμμένα κατέθεσε στις αρχές τη μαρτυρία του για αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο. Αν θέλουμε πάντως να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως σίγουρα επρόκειτο για άγνωστο αντικείμενο, αλλά όχι αποκλειστικά ιπτάμενο. Σύμφωνα με όσα είχε πει ο αυτόπτης μάρτυρας, ήταν κάτι σαν… πάπια. Δηλαδή, πρώτα πήρε φόρα κινούμενο στη γη και στη συνέχεια πέταξε στον αέρα.
Συγκεκριμένα, δήλωσε πως στην περιοχή Βουλωμένοι της Βόβοδας Αιγίου, γύρω στις 7 το πρωί είδε σε απόσταση περίπου 100 μέτρων ένα αντικείμενο που έμοιαζε με μικρό αυτοκίνητο διαστάσεων 1,5 Χ 2 μέτρων και με ύψος κάτι παραπάνω από ένα μέτρο. Μάλιστα, έτρεξε προς το μέρος του για να ενημερώσει τον «οδηγό» να αλλάξει πορεία επειδή πήγαινε ντουγρού για τον γκρεμό. Λίγο πριν το φτάσει, εκείνο απογειώθηκε δίχως να βγάλει τσιμουδιά κι εξαφανίστηκε στον ουρανό πίσω από ένα σύννεφο καπνού.
Οι ουφολόγοι δεν έχουν αμφιβολία πως ο Ηλίας Κορομηλάς είδε όντως ένα ΟΥΦΟ. Συνήθως βέβαια σε τέτοιες περιπτώσεις η ντετέκτιβ Σκάλι θα έσπαγε τα νεύρα τόσο τα δικά τους όσο και του Μόλντερ. Θα έλεγε πως ήταν είτε ένα φυσικό φαινόμενο είτε κάποια μυστική ανθρώπινη τεχνολογία που δοκιμάστηκε σε χωράφι του νομού Αχαΐας και δημιούργησε παρεξήγηση και θα ξενέρωνε όλον τον (γνωστό και άγνωστο) κόσμο.
Όσο κι αν ανήκουμε στην κατηγορία του «I want to believe», οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η όχι και τόσο ωραία (αντικειμενικά) αλλά διαολεμένα σέξι κοκκινομάλλα που στοίχειωσε τα νιάτα μας, μάλλον έχει δίκιο. Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στην κατεύθυνση πως αυτό που είδε ο αγρότης δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα αμάξι Wartburg.
Οι διαστάσεις είναι ακριβώς οι ίδιες, ενώ το γεγονός ότι η παραγωγή του συγκεκριμένου μοντέλου άρχισε το 1956, αποδεικνύει πως αυτοί οι άθλιοι κομμουνισταί της Ανατολικής Γερμανίας έκαναν μυστικά τα πειράματά τους δύο χρόνια νωρίτερα για να το τελειοποιήσουν. Όταν τελικά το παρουσίασαν, ο πλανήτης Γη (και πολλοί άλλοι με τους οποίους είχαν πάρε-δώσε οι σύντροφοι) γνώρισαν το απόλυτο τεχνολογικό θαύμα. Ένα τουτού με δίχρονο τρικύλινδρο κινητήρα με τρεις μπιέλες, ισάριθμα έμβολα κι έναν ΟΛΟΚΛΗΡΟ στροφαλοφόρο.
Κι επειδή στον σοσιαλισμό πάντα ο άνθρωπος και οι ανάγκες του μπαίνουν πάνω από όλα, τα καθίσματα ήταν φτιαγμένα από ζαχαροκάλαμο. Έτσι, εάν πήγαινες ας πούμε ένα ταξίδι Πάτρα-Αθήνα και σε έπιανε μια λιγούρα, δεν χρειαζόταν να σταματήσεις και να δώσεις τα λεφτά σου για σνακ σε κάποιο από τα καπιταλιστικού τύπου εστιατόρια. Απλά έτρωγες το κάθισμα του συνοδηγού (αν χρειαζόταν έτρωγες και τον συνοδηγό) και προχωρούσες το ταξίδι σου προς την σοσιαλιστική ολοκλήρωση και την αταξική κοινωνία.
Φυσικά όταν ξεκίνησε η μαζική παραγωγή, αφαιρέθηκε από το όχημα η δυνατότητα πτήσης. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι εφόσον κάποιος ιδιοκτήτης Wartburg αποδείκνυε την αξιοσύνη του μέσα από κοινωνικούς αγώνες, ελάμβανε ιδιόχειρη επιστολή από τον γενικό γραμματέα του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας με οδηγίες (κάτι σαν τα έπιπλα του ΙΚΕΑ) για το πώς ακριβώς θα ενεργοποιήσει την πτητική ικανότητα του αυτοκινήτου. Κι επειδή ακόμη και τώρα ορισμένοι καχύποπτοι θα νομίζουν πως διαβάζουν κάποια τρολιά που κανονικά θα έπρεπε να είναι στο Κουλούρι, ορίστε μια φωτογραφία του λογότυπου της εταιρείας.
Σας θυμίζει τίποτα το σηματάκι; Για να σας δω να γελάτε τώρα…