Οι ιστορίες των παλιότερων πάντοτε έχουν υπερβολές. Όσο περισσότερα τα χρόνια από ένα γεγονός (ή μια εποχή που έζησε κάποιος) τόσο περισσότερες οι «σάλτσες» που μπαίνουν στις διηγήσεις:
Κατορθώματα που έχουν αποκτήσει επικές διαστάσεις, περιστατικά που ακροβατούν στα όρια του μύθου, πρόσωπα που έχουν μετατραπεί σε ήρωες. Υπάρχουν όμως και κάποιες (σπάνιες) περιπτώσεις όπου η πραγματικότητα ξεπερνά ακόμα και τους θρύλους:
Όπως αυτή του Άβελ Σεστάκ!
Ο Γαλλο-αργεντινός γίγαντας, που γεννήθηκε το μακρινό 1918, αποτελεί εμβληματική φυσιογνωμία για την Κρήτη. Ήταν ξένος, δεν μεγάλωσε εκεί, μα λάτρεψε τον τόπο και τους ανθρώπους του. Κι εκείνοι τον αγάπησαν όχι μόνο για τα ιστορικά του επιτεύγματα ως παλαιστή, αλλά και για την καρδιά μικρού παιδιού που χτυπούσε στο πελώριο κορμί του.
Φτάνοντας στο νησί τη δεκαετία του ‘60 μετά τη γνωριμία με μια Κρητικοπούλα, την Κατερίνα, ο Άβελ είχε ήδη διαπρέψει στις ΗΠΑ ως πυγμάχος. Όσοι τον είχαν δει, τολμούσαν να πουν ότι ήταν ανώτερος και από τον Μοχάμεντ Άλι (ο οποίος εμφανίστηκε δυο δεκαετίες αργότερα).
Χάρη λοιπόν στην απίστευτη σωματική του διάπλαση, έγινε ίνδαλμα στους αγώνες κατς που διοργανώνονταν εκείνη την εποχή στο Μαρτινέγκο.
Οι μονομαχίες του με τον Λαμπράκη, τον Παπαλαζάρου, τον Πρίμο Καρνέρα, τον Ζιγκουλίνωφ, τον Ινδό μασκοφόρο, τον Καρπόζηλο και τον Τρομάρα έγραψαν ιστορία.
Και κάθε φορά που κάποιος εξ αυτών υπέκυπτε στις λαβές του σείονταν τα παλιά τείχη (από τα οποία κρέμονταν θεατές) με την ιαχή «Άβελ, Άβελ, Άβελ»!
Ένας Κρητικός από την… Αργεντινή!
Όσο θηριώδης ήταν όμως και όσο επιβλητική ήταν η παρουσία του, άλλο τόσο «ψυχούλα» ήταν ως άνθρωπος. Ευγενικός, καλοσυνάτος, πάντοτε πρόθυμος να βοηθήσει όποιον τον χρειαζόταν. Ακόμα και στην επιστράτευση του 1974, παρουσιάστηκε εθελοντικά και ζήτησε να πολεμήσει!
Εξάλλου οι μυθικές ιστορίες που ακόμα και σήμερα αναπαράγονται για τη δύναμή του σε κάνουν να πιστεύεις πώς θα μπορούσε να τα βάλει με… στρατό ολόκληρο:
Στις αγροτικές εργασίες που έκανε για το μεροκάματο λέγεται ότι έσκαβε με δυο τσάπες ταυτόχρονα! Ότι κουβαλούσε από ένα τσουβάλι ελιές κάτω από κάθε μασχάλη. Ότι μετέφερε ολόκληρο τρίκυκλο στον ώμο του και ότι κατέβαινε βόλτα στο κέντρο της πόλης κρατώντας τα δυο του παιδιά στα χέρια (σαν να ήταν κουκλάκια)!
Ακόμα και κανόνια φέρεται να έπαιρνε… αγκαλιά (εν ώρα βολής), ενώ του πρότειναν (θεωρώντας πώς μπορεί να τον κερδίσει) να παλέψει με ταύρο!
Το απόλυτο highlight όμως ήρθε στη σύντομη παρουσία του (και) ως ηθοποιός. Γιατί το 1964 συμμετείχε στην ταινία «Περήφανη ράτσα»: Ένα φιλμ για τον Νίκο Καζαντζάκη (όπου εμφανίζονταν επίσης μορφές όπως οι Νίκος Ξυλούρης και Βασίλης Σκουλάς).
Εκεί λοιπόν ο Άβελ εμφανίστηκε σε μια σκηνή ως «Καπετάν Μιχάλης». Και προκειμένου να φανεί πόσο ΔΕΝ υπολόγιζε τους Τούρκους, θέλοντας να τους προκαλεί με κάθε τρόπο, προχώρησε στην απόλυτη επίδειξη δύναμης:
Σήκωσε τον… γάιδαρό του στους ώμους, κατέβηκε τα σκαλιά σε ένα υποτιθέμενο τουρκικό καφενέ και ζήτησε από τον Τούρκο καφετζή να τους σερβίρει και τους δυο!
Αυτός ήταν ο Άβελ Σεστάκ: Ο καλοσυνάτος γίγαντας που όλοι αντιμετώπιζαν με χαμόγελο. Η θρυλική μορφή που έμεινε ζωντανή χάρη στις διηγήσεις από γενιά σε γενιά. Ο ξένος που έγινε πιο Κρητικός και από τους Κρητικούς.
Και ένας λαϊκός ήρωας τον οποίο ο τόπος που λατρεύτηκε τον αποχαιρέτησε σαν δικό του άνθρωπο το 1995, όταν έκλεισε τα ευγενικά του μάτια…
