Οι μελέτες συμφωνούν πως ο βιασμός παραμένει ακόμη και σήμερα η εγκληματική πράξη με το μικρότερο ποσοστό καταγγελίας. Οι λόγοι είναι τόσο προφανείς που μέχρι και οι άντρες μπορούμε να τους αντιληφθούμε. πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες, όπως οι δικές μας, συμβαίνει το αδιανόητο. Το θύμα -και όχι ο θύτης- είναι αυτό που αναγκάζεται να κουβαλά πάνω του το «στίγμα» μιας ατίμωσης για την οποία δεν φέρει ευθύνη.
Σύμφωνα με τις έρευνες, το 91,6% των περιπτώσεων βιασμού δεν καταγγέλλεται ποτέ. Και -φυσικά- το συγκεκριμένο νούμερο αφορά αποκλειστικά χώρες όπου υπάρχουν στατιστικά στοιχεία, προσβάσιμα και σχετικά ακριβή.
Κι αυτό διότι υπάρχουν ακόμη οργανωμένες πολιτείες στις οποίες ο βιασμός δεν θεωρείται ποινικά κολάσιμο αδίκημα ή, ακόμη κι όταν αυτό συμβαίνει, οι «ποινές» συγκρίνονται σε βαρύτητα με το να κλέψει κάποιος ένα καρβέλι ψωμί.
Σε ορισμένες χώρες, πάντως, ακόμη και μια φρατζόλα έχει μεγαλύτερη αξία στα μάτια του δικαστή…
Στο Αφγανιστάν, για παράδειγμα, ο βιασμός είναι κακούργημα. Ωστόσο, ο νόμος εκεί εκ των προτέρων θεωρεί πως και η γυναίκα έχει παίξει το ρόλο της για να συμβεί.
Έτσι, σε περίπτωση που αποφασίσει να φορέσει την μπούρκα ή το τσαντόρ της και φτάσει σε ένα αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλει τον βιαστή της, κινδυνεύει να κατηγορηθεί και η ίδια για μοιχεία και να της επιβληθεί η θανατική ποινή…
Το 2011 ο υπόλοιπος κόσμος μάθαινε πως εκεί ένα κορίτσι βιάστηκε, έμεινε έγκυος, μπήκε φυλακή, γέννησε το παιδί της σε ένα κελί και στη συνέχεια σε μια ένδειξη επιείκειας, ο πρόεδρος της χώρας της έδωσε χάρη υπό την προϋπόθεση πως θα παντρευτεί τον «άνθρωπο» που τη βασάνισε. Πράγμα που τελικά έγινε…
Προφανώς δεν τίθεται η παραμικρή σύγκριση μεταξύ των κοινωνιών στις οποίες κυρίαρχο είναι το Σύνταγμα κι εκείνων που επικρατεί ο θρησκευτικός νόμος. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ακόμη και γύρω μας δεν βλέπουμε καθημερινά σημάδια της καταπίεσης αλλά και των στερεοτύπων που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.
Στη Δύση υπάρχουν κεκτημένα που δημιουργούν μια βάση πάνω στην οποία θεμελιώνεται ο αγώνας για την πλήρη ισότητα. Ίσως είναι τρελό που έχουμε φτάσει στο 2017 κι ακόμη αυτή η κατάσταση, η ισότητα, αποτελεί ζητούμενο και όχι δεδομένο. Ωστόσο δείχνει να οδηγεί κάπου, να φέρνει αποτελέσματα, έστω και με αργά βήματα.
Στην άλλη όψη του νομίσματος, στη «λιγότερο φωτεινή» πλευρά του πλανήτη, θα δει κανείς πως η γυναίκα παραμένει σε καθεστώς ανάλογο με εκείνο του Μεσαίωνα.
Αν και τα τελευταία χρόνια η Ινδία συγκεντρώνει πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας για ειδεχθείς περιπτώσεις ομαδικών βιασμών, οι λεπτομέρειες των οποίων ανατριχιάζουν, η Νότια Αφρική θεωρείται ότι έχει τα πρωτεία σε αυτήν την τραγική λίστα με περίπου 500.000 ανά έτος.
Αν αυτό το νούμερο δεν σας λέει πολλά, αναλογιστείτε ότι υπολογίζεται πως το 50% των γυναικών της χώρας θα βιαστούν τουλάχιστον μία φορά κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Το 41% των θυμάτων είναι ανήλικα κορίτσια και ένα στα έξι θύματα δεν έχουν συμπληρώσει καν τα 11 χρόνια τους.
Θα μπορούσε κανείς να παραθέτει φρικαλέα νούμερα και στατιστικές από κάθε γωνιά του πλανήτη. Ή ακόμη να αναφερθεί σε υποθέσεις που κάτι ξέρει ή κάτι άκουσε ή κάτι πήρε το αυτί του και σχετίζονται με τη βία με θύματα τις γυναίκες.
Όταν όμως μία κατάσταση είναι τόσο εξόφθαλμα δεδομένη, δεν αρκεί η περιγραφή της.
Χρειάζονται πράξεις. Στην Ελλάδα καταγράφονται κάτι παραπάνω από 300 περιπτώσεις βιασμών τον χρόνο. Ευτυχώς, με βάση τους αριθμούς, βρισκόμαστε πολύ πίσω στην κατάταξη αφού η συγκεκριμένη «κουλτούρα» μοιάζει να απομακρύνεται από τη λογική των Ελλήνων.
Ωστόσο, σε θέματα όπως αυτά δεν ωφελεί η σύγκριση με το χειρότερο και η αυταρέσκεια που δημιουργεί η αίσθηση ότι είμαστε καλύτεροι από κάποιους.
Μια μέρα σαν κι αυτή, που στη συνείδησή μας είναι κάτι σαν του Αγίου Βαλεντίνου, δεν αρκεί να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με ένα δώρο.
Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε πως η ύπαρξη και μόνο της «Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας» σημαίνει πως κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον πλανήτη. Και αυτή η διαπίστωση μας αφορά όλους, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των γυναικών.