«Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Φοβάμαι- φοβάμαι πολύ. Έχω την εντύπωση πως ο μπακάλης σήμερα με κατάλαβε. Αντί καλημέρας- πάνε αυτά από τότε που άρχισε το Survivor…- μου είπε με το που μπήκα στο μαγαζί “Τι να το κάνει ρε φίλε το τηλεφώνημα ο μάνατζερ ράγκμπι; Αφού δεν έχει φίλους!”. Προφανώς περίμενε από μένα να πέσω στα πατώματα και να πάθω θρόμβωση στεφανιαίας από τα γέλια, όμως εγώ απλά μειδίασα και, το χειρότερο, δεν είπα τίποτα παραπάνω για να συνεχίσω την Survivoροσυζήτηση.
Αυτό στον κόσμο των εθισμένων στο ριάλιτι ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία. Μέχρι και ο κυρ- Μανώλης, ο μπακάλης, αντί για μήλα που του ζήτησα έβαλε 2 κιλά μπανάνες- σαφές υπονοούμενο ότι δεν πρόκειται να περάσει έτσι η μικρή μου «ανταρσία».
Όμως σε σένα τα λέω όλα, έτσι δεν είναι; Είσαι ο προσωπικός μου εξομολογητής. Ε, λοιπόν, μπορώ σαν αρσενική εκδοχή της Τζένης Βάνου να βγω να το φωνάξω να το πω: ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ SURVIVOR.
Για την ακρίβεια, μ’ εξαίρεση κάτι διαφημιστικά σποτάκια (αν δεν απατώμαι πρέπει να έχουν φτάσει τα 1322/ώρα) δεν έχω δει ούτε δευτερόλεπτο από το παιχνίδι. Και, πάντα μεταξύ μας, γιατί να δω;
Τι το ιδιαίτερο έχει το να μαζεύονται καμιά δεκαριά μαντραχαλάδες κι άλλες 10 μαντραχαλούδες (θηλυκό του «μαντραχαλάς», σύνηθες στη φράση «Κοίτα πώς κάνουν αυτές οι κότες, αυτές οι μαντραχαλούδες…»), να πηγαίνουν σ’ ένα νησί και να προσπαθούν να επιβιώσουν, υποτίθεται, ενώ πρώτιστος στόχος τους είναι να γίνουν μια σύγχρονη εκδοχή του Οιδίποδα και να βγάλουν ο ένας το μάτι του άλλου;
Ή πώς μπορεί να ψαρώσεις με τα αγωνίσματα στα οποία «υποβάλλονται», όταν έχεις μεγαλώσει βλέποντας “Παιχνίδια χωρίς Σύνορα”; Πέραν του ότι η κλειδαρότρυπα ναι μεν είναι θελκτική, όμως πόσο καιρό μπορείς να παρακολουθείς τον Τσανγκ να ψηφίζει ξανά και ξανά και ξανά την Ελισάβετ (έχω μάθει, όπως βλέπεις, τα βασικότερα…);
Να γινότανε, ας πούμε, ένα παιχνίδι του στυλ «Στα οπίσθια θα φας σφαλιάρα απ’ τον Γιάννη τον Σπαλιάρα», να το καταλάβω. Να πηγαίνουν, δηλαδή, 4000 γυναίκες σ’ ένα νησί και ο (συμπαθέστατος) Γιάννης μετά από μακρά αποχή από το σεξ- ας πούμε 9 ώρες- ν’ αφήνεται ελεύθερος να τις κυνηγήσει κι όποια πιάσει να την… καταλαβαίνεις. Αυτό, ναι, μετράει!
Αλλά το Survivor γιατί; Για να βλέπεις απλά χαρακτήρες με ονόματα που θα μπορούσαν να είναι πρωταγωνιστές σε σειρά του Νίκου Φώσκολου («Μάνατζερ ράγκμπι» λέει ο ένας- γελάει σύσσωμο το NFL-, «Μισθοφόρος» ο άλλος- αυτός θα έκανε τέλειο δολοφόνο στη «Λάμψη» αντί του Ευλογητού) να ξεκατινιάζονται, κι εν συνεχεία να μιλούν για «τη δύναμη της ομάδας» και άλλα τέτοια επικολυρικά;
Εντάξει, το δέχομαι: το να παρακολουθείς τον Χούτο να κάνει την καλύτερή του εμφάνιση σε γήπεδο ποδοσφαίρου μετά από εκείνο το φιλικό της Ίντερ με τη Ρεάλ έχει την πλάκα του, καθώς είναι πράγματι άξιο λόγου το να βλέπεις μια Πόρσε να πηγαίνει με τις μπάντες στην άμμο. Όμως πέραν τούτου τα οξέα παραμένουν στο μηδέν, με τα λιπαρά να τα μιμούνται.
Όχι, όχι: φυσικά και δεν το παραδέχομαι δημοσίως πως δεν βλέπω Survivor. Προσέχω πάρα πολύ τις κινήσεις μου. Και στο twitter θα κάνω like αν δω κάνα βίντεο με τον Μπο να χρειάζεται 2 ημερολογιακά έτη για να πάει από τον Χρανιώτη στον Τανιμανίδη που στέκονται αντικριστά, και στο Facebook αν ανεβάσει κάποιος φώτο Ροναλντίνιο- Ειρήνη Παπαδοπούλου θα πατήσω “HAHA” (απείρως προτιμότερο από το like- με κάνει να φαίνομαι σαν πραγματικός σκληροπυρηνικός φαν) και στις περισσότερες συζητήσεις γύρω μου θα συμμετάσχω μιμούμενος ελαφρώς τον Ρουβά και λέγοντας γενικολογίες («Αισθάνομαι… Survivor… Ριάλιτι… Παιχνίδι… Διάσημοι… Μαχητές… Αισθάνομαι αίσθηση… Νίκη… Αγωνίσματα… Έπαθλο… Ασυλία… Αισθάνομαι»).
Μην με παρεξηγήσεις- δεν πρόκειται να «κατακρίνω» όσους έχουν εθιστεί με το Survivor. Δικαίωμα του καθενός είναι να βλέπει ό,τι γουστάρει και να συζητά μέχρι να παγώσει η κόλαση (ή μέχρι να βγάλει μούσι ο Τσανγκ- εεε, πώς με κόβεις;) για το παιχνίδι. Απλά δεν μπορώ να δέχομαι άλλο αυτό το τηλεοπτικό bullying αγόγγυστα.
Γι’ αυτό, αγαπημένο μου ημερολόγιο, ήθελα να το πω σε σένα για να σταματήσει να με πνίγει αυτή η καταπίεση. Αισθάνομαι λίγο σαν την Άννα Φρανκ, ξέρεις: κρύβομαι κι εγώ για να μην μου την πέσουν οι «κακοί». Ελπίζω, μονάχα, να μην έχω την κατάληξη της δύσμοιρης Άννας…
Ελπίζω ότι παρά το γεγονός πως οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου, δεν είμαι ο μοναδικός Έλληνας που δεν βλέπει το Survivor.
Ελπίζω πως κάπου εκεί έξω θα υπάρχει ακόμα ένας (σίγουρα όχι ο μπακάλης) που θα είναι της ίδιας «ράτσας» με μένα. Κι έπειτα κι άλλος ένας. Κι άλλος ένας.
Ελπίζω πως κάποια μέρα θα πάμε όλοι μαζί σ’ ένα νησί, κι ας είναι ερημικό, και θα ζήσουμε μακριά από την ανηλεή καταπίεση των συναισθημάτων μας για το παιχνίδι.
Ελπίζω πως αν πράγματι με πιάσουν οι «κακοί», θα πάρω ασυλία.
Ελπίζω».