Αν ρωτήσεις σήμερα την παρέα σου που σκέφτονται να πάτε για ποτό, τα Πετράλωνα θα πέσουν σίγουρα στο τραπέζι. Μιλάμε για μια από τις περιοχές που προσελκύουν πάντοτε αθηναϊκό κοινό – είτε αυτό μένει κοντά στο κέντρο είτε το επιλέγει για τις εξόδους του. Από το 2011 και μετά τα Πετράλωνα δίνουν φωνή στην καλλιτεχνική κοινότητα της Αθήνας. Θες να τα πεις χίπστερ; Πες τα. Όμως δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει σώνει και ντε αυτό να αποθαρρύνει τους ανθρώπους από το να πηγαίνουν. Γιατί πρέπει να νιώθουν ότι θα φέρουν μια αρνητικά φορτισμένη ταμπέλα άπαξ και πάνε στον Κύριο Χου, στο Jug Norris ή το ΣΠΡΤΚΤ…;
Εκτός από όλα τα άλλα, τα Πετράλωνα είναι και η πρώτη γειτονιά που περπατήσαμε σε αυτό που θέλουμε να καθιερώσουμε εδώ στο Menshouse. Όλοι οι άνθρωποι τα Σαββατοκύριακα αναπολούν τις στιγμές που πέρασαν πιτσιρίκια σε κάποια γειτονιά. Αν έχουν και παιδιά, συνηθίζουν να τα πηγαίνουν βόλτα εκεί που έφαγαν τις πρώτες τους τούμπες.
Τα 5 πέτρινα αλώνια που βρίσκονταν παλιότερα στην περιοχή έδωσαν το όνομα τους. Πρόκειται για μια τεράστια συνοικία της Αθήνας, με περίπου 150.000 κατοίκους. Το πιο χαρακτηριστικό γι΄αυτή την περιοχή είναι ότι έχει τους περισσότερους αυτόχθονες. Με τους ανθρώπους που μιλήσαμε, οι 8 στους 10 είναι γέννημα-θρέμμα. Οι άλλοι δύο πέρασαν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους σε άλλες περιοχές (συνήθως από Ταύρο και κάτω). Έχουν συμπληρώσει όμως τόσα χρόνια ζωής στα Πετράλωνα που δε γίνεται να τους θεωρήσεις μη γηγενείς.
Μαζί με τον Ιωσήφ περπατήσαμε στα Άνω και Κάτω Πετράλωνα, παρατηρήσαμε κτήρια, γκράφιτι, μαγαζιά και φυσικά τους ανθρώπους. Πολλοί βέροι Αθηναίοι, αρχοντικές φιγούρες, που έχουν να σου διηγηθούν ιστορίες και ιστορίες. Όπως για τις επισκέψεις τα απογεύματα στο σινεμά Ζέφυρος στα 80’s ή το μαγειρείο Οικονόμου μια δεκαετία αργότερα. Κάποιες γλυκές γιαγιάδες αναπολούν τις εκκλησιαστικές πομπές στη Δεξαμενή, όπου μαζευόταν πλήθος κόσμου μέσα στο κρύο, εκεί, στο γήπεδο του μπάσκετ. Οι μελλοντικές αναμνήσεις των Πετραλωνιτών θα στοιχειώνονται από την πλατεία Μερκούρη για τους Άνω και από την Θεσσαλονικής για τους κάτω.
Μια περιοχή που δύσκολα δεν θα δεις σε τοίχο της σπρέι πράσινης απόχρωσης προς χάριν του Παναθηναϊκού, αντιρατσιστικά συνθήματα αλλά και μερικά πολύ ιδιαίτερα γκράφιτι.
Η ταβέρνα του Διοματάρη με την «γλαστράτη» ταράτσα της…
Μια σκάλα που θυμίζει τις παλιές αυλές των πολυκατοικιών. Εκεί που οι πολυλογούδες της κάθε γειτονιάς αντάλλασσαν ραπόρτα.
Η μακριά Θεσσαλονίκης που σε κάθε δέκα μέτρα είναι λες και βρίσκεσαι σε άλλο σημείο των Πετραλώνων
Είτε στέκεσαι με το βλέμμα ανηφορικά είτε κατηγορικά, τα Πετράλωνα και οι στενοί στο μάτι δρόμοι πάντοτε έχουν να σου προσφέρουν κάτι.
Η θέα από την πλατεία Δεξαμενής
Ο φούρνος Μπέλος στην πλατεία Μερκούρη είναι σημείο συνάντησης όλων των παλαιών κατοίκων της περιοχής.
Μεγάλες και «νεαρές» πολυκατοικίες στέκονται κι επισκιάζουν παλιές μονοκατοικίες, αρκετά συχνά πλέον εγκαταλειμμένες!
Η ψυχολογία των ανθρώπων συνοψίζεται σε αυτό το γκράφιτι. Μια αυστηρότητα και ένα συναίσθημα «είμαι σκατά».
Κάποιος ατενίστας έχει περάσει σίγουρα από δω…
Το καφέ Δεξαμενής με αυτές τις τέντες που σε παραπέμπουν στον ιταλικό βορρά, κάπου στο Πιεμόντε.
Ένας μικρός κήπος ορίζεται ως το ψηλότερο σημείο ενός σπιτιού.
Το Κρητικό Στέκι (ένα από τα πολλά κρητικομάγαζα) στην Κοίλης.
Ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην πλατεία Μερκούρη.
Το κλασσικό καφενεδάκι στην Κειριάδων είναι ένα κομμάτι του παρελθόντος των ανθρώπων εκεί. Στοιβαγμένο και περικυκλωμένο από νέας κοπής κομμωτήρια. Σε περίπου 200 μέτρα μετά από τον καφενέ, θα δεις τουλάχιστον 4 κομμωτήρια.
Ένας Ποπάυ χρειάζεται…
Τα γράμματα λένε Tobacco Shop, αλλά η αφίσα έχει ως artwork κάτι από Godfather.
Φωτογραφίες: Ιωσήφ Χαλαβαζής