Σταμάτησα σε αυτό που θεώρησα πως ήταν ο τελευταίος κάδος σκουπιδιών πριν φτάσω στο σημείο συνάντησης με τα μέλη της Περιπατητικής Ομάδας Υμηττού. Δυο-τρεις κοφτές τζούρες από το τσιγάρο και μια μεγάλη γουλιά καφέ και τα αποχαιρέτησα. Μπήκα στον πειρασμό να κάνω μερικά πους-απς για να φανώ στα μάτια των υπολοίπων πιο fit και σχετικός με την φάση, αλλά μάλλον ήταν πολύ αργά για να κάνουν τη διαφορά. Όταν μετά από μερικά λεπτά τους βρήκα όλους μαζεμένους, κατάλαβα πως οι φόβοι μου ήταν αστείοι.
Οι άνθρωποι που μαζεύονται τα πρωινά των Κυριακών στον Υμηττό από την πλευρά της Καισαριανής είναι… κανονικοί. Κάποιοι σαν εμένα, που έκαναν το τσιγάρο τους πριν ανηφορίσουν στα μονοπάτια που κρύβει μέσα του το «βουνό της διπλανής πόρτας» για τους κατοίκους της περιοχής. Άλλοι, πιο μυημένοι, με καλύτερο εξοπλισμό και ρούχα και μερικοί με… τζινάκια και σνίκερς. Νιώθεις αμέσως άνετα, χωρίς να έχεις την αίσθηση πως μπαίνεις σε κάποια τρομερή λέσχη που μοιράζεται τίποτα φοβερά μυστικά για το πώς θα κυριαρχήσει στον κόσμο. Συνηθισμένοι άνθρωποι, κυριολεκτικά κάθε ηλικίας. Όλες οι… φυλές της πόλης ήταν εκεί με στόχο απλά να γνωρίσουν και να γνωριστούν.
Εδώ και περίπου ένα χρόνο η φάση που ξεκίνησε από τον Μάνο Κιτσέλλη και λίγους φίλους του όπως ο Βαγγέλης και ο Νίκος, απέκτησε δυναμική και ρεύμα. Η παρέα του καθηγητή Πληροφορικής στο ΕΠΑΛ Καισαριανής άρχισε να γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη και η Αφροδίτη, η Δήμητρα, ο Γιώργος, ο Οδυσσέας, ο Παναγιώτης, η Όλγα, η Αναστασία, ο Θανάσης, η Άντα, η Ευδοκία και η Λία έγιναν οι πρώτοι κρίκοι αυτής της αλυσίδας.
Άτομα που δεν έχουν καμία ακτιβιστική διάθεση να αλλάξουν τον κόσμο. Ίσα-ίσα. Θέλουν κάποια σημεία του, όπως το βουνό, να παραμείνουν στη… θέση τους. Προτιμούν να πράξουν κάτι πιο χειροπιαστό και εύκολο που ίσως κάνει μεγαλύτερη διαφορά. Να αλλάξουν λίγο τις συνήθειες και τους εαυτούς τους.
Ο πρώτη γνωστή φάτσα που βρήκα, δεν ήταν άνθρωπος, αλλά σκύλος. Ο Τζουτζούκος που μετά τις βόλτες του στο Σκοπευτήριο ως κουτάβι, μεγάλωσε και μαζί με τον κηδεμόνα του πήραν κι αυτοί τα… βουνά.
Το ίδιο έκαναν συνολικά περίπου 50 άτομα και δύο σκυλιά, αφού αναπόσπαστο κομμάτι της παρέας είναι η Μούζι, ένα σνάουτσερ που έχει γίνει η μασκότ της ομάδας και κατάφερε να μπει ακόμα και στο σήμα της! Οι υπεύθυνοι έχουν στο μυαλό τους μία διαδρομή, αλλά όπως μου λέει ο Μάνος, μικρές μεταβολές μπορεί να υπάρξουν, ανάλογα με τη σύνθεση εκείνων που αποφάσισαν να ξυπνήσουν σχετικά νωρίς (9:15 ήταν το ραντεβού) για να φτάσουν μέχρι την Καλοπούλα και να διαπιστώσουν τις νέες προσθήκες ατόμων στη ομάδα.
Έτσι κι αλλιώς, υπήρχαν δύο check points στα οποία όσοι ένιωθαν πως έφτασαν στα όριά τους, μπορούσαν να αράξουν και να περιμένουν τους υπόλοιπους. «Δεν ασκούμε ψυχολογική πίεση σε κανέναν πως πρέπει να το βγάλει. Το θέμα είναι να περάσουμε όμορφα, όχι να αγχωθούμε ή να κινδυνεύσουμε», φωνάζει για να το ακούσουν καλά, ιδιαίτερα όσοι συμμετέχουν για πρώτη φορά. Ο Παναγιώτης, ο υπεύθυνος ασφαλείας, δίνει σύντομες οδηγίες και ξεκινάμε.
Νέα στην παρέα αλλά όχι και στις πεζοπορίες ήταν και η Σταυρούλα που ήρθε από το Γαλάτσι για να κάνει τη βόλτα της. Παρατηρεί πως κάμποσοι φορούν απλά αθλητικά. «Αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις», λέει και εξομολογείται χωρίς ντροπές ότι την πρώτη φορά που το δοκίμασε φορούσε «σταράκια» και… μέτρησε με τις πατούσες της κάθε πέτρα που βρέθηκε στα βήματά της. Επί της ουσίας ένα καλό ζευγάρι παπούτσια κι ένα φανελάκι που να μην κρατάει ιδρώτα όπως τα βαμβακερά, είναι το πρώτο πράγμα σε αυτό που ονομάζουμε «βασικό εξοπλισμό» για αρχή.
Στην πορεία ο καθένας «φτιάχνει» τον εαυτό του ανάλογα με τα όρια και τα θέλω του. Το βασικό είναι οι φόβοι για διάστρεμμα ή κρυολόγημα να μην αποσπάσουν το μυαλό και να του στερήσουν την ευκαιρία να απολαύσει όλα όσα έχει να του δώσει το βουνό. Υπέροχες διαδρομές μέσα στη φύση, σημεία με θέα που δεν κόβει την αναπνοή αλλά χαρίζει ανάσες απόδρασης και μικρά μαθήματα ιστορίας για την περιοχή και όσα μπορείς να συναντήσεις εκεί.
Σε μια πορεία που θυμίζει βόλτα με τσόπερ, υπό την έννοια πως σημασία δεν έχουν οι επιδόσεις και η ταχύτητα, αλλά το easy riding που σου δίνει την ευκαιρία να μην χάνεις τίποτα από όλα όσα προσφέρει το περιβάλλον και οι συνοδοιπόροι σου. Συχνά οι δράσεις περιλαμβάνουν και άλλα πράγματα. Κάθε διαδρομή αποτελεί εν δυνάμει και ευκαιρία για καθαρισμό της περιοχής από τα σκουπίδια,
Στα σημεία που περπατήσαμε δεν είδαμε πάντως. Προφανώς η ανθρώπινη παρουσία (που ευθύνεται για το πρόβλημα) είναι και η λύση. Συναντάς κι άλλους που όπως η Περιπατητική Ομάδα Υμηττού, προσέχουν τον χώρο και τον διατηρούν προσβάσιμο σε κάθε δραστηριότητα. Και η αλήθεια είναι πως το βουνό αποδείχτηκε πολυσύχναστο μέρος αφού έβλεπες τύπους που έψαχναν την υπέρβασή τους τρέχοντας στις ανηφοριές του, οικογένειες που απλά ρέμβαζαν, εντούρο να καβαλάνε τα κατσάβραχα. Δραστηριότητες εκτός πόλης, αλλά δίπλα σε αυτήν.
Ο Μάνος μου περιγράφει για τα μαθήματα πρώτων βοηθειών που έκαναν τα μέλη της ομάδας. Για το πρώτο μάθημα ελεύθερης κατάδυσης, επειδή -όπως λέει- κάθε μονοπάτι καταλήγει σε θάλασσα και για Tai Chi εκεί ψηλά. Όλα δωρεάν στο πλαίσιο της ανταπόδοσης και της ανταλλακτικής οικονομίας. Ενέργειες που εμπλουτίζουν το περιεχόμενο, διατηρούν ζωηρό το ενδιαφέρον, αλλά δημιουργούν κι ένα πρόβλημα. Αυτό της ανάγκης για μετεξέλιξη λόγω μεγέθους. «Είμαστε υποχρεωμένοι να εξελιχθούμε. Είμαστε πια πολλοί και προκύπτουν θέματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν», λέει και μιλά για την αγωνία του αυτή η αλλαγή να γίνει ήπια και ελεγχόμενα. «Να αποκτήσουμε ίσως μια διαφορετική υπόσταση. Κάτι που να μας κατοχυρώνει χωρίς όμως η γραφειοκρατία και οι λεπτομέρειες να μας κάνουν να ασχολούμαστε συνέχεια με αυτά και να ξεχάσουμε γιατί αποφασίσαμε να ανέβουμε εδώ πάνω», προσθέτει.
Η φάση είναι ωραία γιατί είναι αυθεντική και έχει το στοιχείο της αμεσότητας. Τα μέλη αντιλαμβάνονται πως η μεγέθυνση της ομάδας, αυτός ο κύκλος που συνεχώς μεγαλώνει για να χωρέσει περισσότερους, πρέπει να προφυλαχτεί για να μην σπάσει. Να μην μετατραπεί σε κάτι απρόσωπο και κατά συνέπεια δυσπρόσιτο, όπως πίστευα κι εγώ για το βουνό μέχρι χθες. Αλλά αποδεικνύεται στην πράξη πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τον Υμηττό. Στέκει εκεί αναμένοντας από τον καθένα να γίνει ο ίδιος η αλλαγή που περιμένει, όπως αναφέρει και το σύνθημα του Let’ s do it Greece, που στις 2 Απριλίου διοργανώνει μια δράση για ένα πιο καθαρό κι ανθρώπινο περιβάλλον. Φυσικά, η Περιπατητική Ομάδα Υμηττού θα είναι εκεί. Μήπως να είσαι κι εσύ;
Βρείτε τους στο facebook εδώ.
https://www.facebook.com/poymittou/?fref=ts