Είναι κι άλλοι που βρίσκουν ότι έχει γίνει τρομερό θεϊκό φιάσκο το όλο θέμα με τα κουνούπια που ζουν για να μας πίνουν το αίμα ή πρέπει να το συζητήσω με τον πνευματικό μου;
Κατά καιρούς πολλά θρησκευτικά ζητήματα έχουν προκαλέσει αντιδράσεις και συζητήσεις. Συχνά δίκαια, άλλες φορές άδικα, η θρησκεία έχει μπει στη θέση του απολογούμενου από προοδευτικές και «προοδευτικές» φωνούλες.
Για παράδειγμα, είναι εκείνοι που πιστεύουν πως η ελληνική εκκλησία είναι τόσο φραγκάτη που ακόμη και Κροίσοι σαν τον Αρτέμη τον Σώρρα μπροστά της είναι κάτι σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Και με βάση αυτή την πίστη τους, την καλούν να πληρώσει το χρέος της Ελλάδας, του Ομπάμα (προς τον Σώρρα για τα υπερόπλα που του πούλησε), του Ολυμπιακού στην Τράπεζα Κρήτης (αν τελεσιδικήσει ποτέ η υπόθεση) και του Παναθηναϊκού για τον διακανονισμό του Ταυλαρίδη.
Νομίζω πως χρειάζεται λίγη σοβαρότητα σε τέτοια θέματα. Αποκλείεται να έχουν 7 φορές το ΑΕΠ της Αμερικής οι άνθρωποι. Κακώς τους ζητάμε τα ρέστα.
Άλλοι πάλι, έχουν φάει στράβωμα για την ιστορία με τον Αδάμ, την Εύα και το προπατορικό αμάρτημα και καλούν τους θρησκευτικούς ηγέτες να παραδεχτούν πως οι θεωρίες του Μπινγκ Μπανγκ και του Δαρβίνου είναι καλύτερες από τις δικές τους. Ας είμαστε ειλικρινείς. Όσο θα παραμένουν αυτό που αποκαλούνται, δηλαδή θεωρίες, και οι δύο πλευρές μπορούν να κράζουν τους απέναντι όσο θέλουν για την έλλειψη αποδείξεων. Ενδείξεις ναι, αποδείξεις όχι, παιδιά. Να είμαστε δίκαιοι.
Ωστόσο, υπάρχει και κάτι στο οποίο θα μπορούσαμε όλοι εμείς να συνταχθούμε. Κάτι που είναι σε θέση να μας συσπειρώσει και να μας οδηγήσει στο να ζητήσουμε εξηγήσεις από την εκκλησία. Το ερώτημα ένα και μοναδικό και καθόλου ρητορικό: Γιατί έφτιαξε ο Θεός τα κουνούπια;
Από όπου και να το πιάσεις το θέμα, μιλάμε για ένα θεϊκό φιάσκο. Ένα ταπεινό, εύθραυστο και κακάσχημο έντομο το οποίο βρίσκεται στον πάτο της τροφικής αλυσίδας, μας έχει φάει τη ζωή. Είναι τόσο αδιάφορο που σχεδόν κανείς από τον υπόλοιπο πλανήτη δεν ασχολείται μαζί του. Ακόμη και τα βατράχια προτιμούν να φάνε κάτι άλλο. Ακόμη και οι μυγοχάφτες, όπως αποδεικνύει και το όνομά τους. Αλλιώς θα λέγονταν προφανώς κουνουποχάφτες (το διαβάσατε πρώτοι εδώ).
Κι όμως, αυτά τα άθλια υποκείμενα τα οποία δεν χωνεύει κανείς, μας πίνουν το αίμα. Και οι βδέλλες το κάνουν βέβαια αυτό, αλλά τουλάχιστον λειτουργούν σαν την οικογένεια Κορλεόνε στον Νονό. Έχουν τσίπα πάνω τους. Δεν μπλέκουν στα χωράφια μας. Απλά απαντούν στις προκλήσεις όταν εμείς την πέφτουμε στην περιοχή ελέγχου τους, δηλαδή στα ποτάμια. Άσε που γίνονται και βεντούζες αν χρειαστεί, οπότε προσφέρουν και μια υπηρεσία.
Τα κουνούπια όμως δεν έχουν την παραμικρή δικαιολογία. Γεννήθηκαν λεύτερα και άγρια. Θα μπορούσαν να μείνουν έτσι και να ακολουθήσουν τη φύση τους. Αλλά αυτά τον παίρνουν κανονικά. Λες και είναι σκυλιά, μαζεύονται μέσα στα σπίτια μας. Δεν μαθαίνουν όμως ούτε να δίνουν το πόδι ούτε μας αφήνουν να τους περάσουμε λουράκι. Να βρούμε έναν έντιμο συμβιβασμό ρε παιδί μου. Να συμφωνήσουμε πως θα τα κρατάμε ως κατοικίδια και μία φορά το χρόνο οικειοθελώς θα δίνουμε το αίμα μας για να τα τρέφουμε. Δέκα λεπτά είναι αρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες μιας οικογένειας κουνουπιών για τρεις αιώνες (και να σώσουν κι έναν συνάνθρωπό μας, μην το ξεχνάμε επειδή γράφουμε παπάτζες). Δεν είναι ανάγκη κάθε βράδυ να κάνουν καταδρομικές σαν Ιάπωνες καμικάζε στον πόλεμο και «βζιν» και «βζιν» όλη νύχτα να μας κάνουν τα νεύρα τσατάλια.
Και δεν είναι μόνο αυτή η επιθετικότητα προς το είδος μας που τα κάνει πραγματικούς σπασαρχ@@@ς. Είναι και η τρομερή ανθεκτικότητα που έχουν στα εντομοκτόνα. Διακόσια χρόνια τώρα φτιάχνουμε αέρια που πρώτα τα χρησιμοποιούμε σε πολέμους και μετά πάνω τους. Κι ενώ στον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο, την Κορέα και το Βιετνάμ και αλλού τα DDT και τα τοιαύτα δούλεψαν μια χαρά, για τα κουνούπια δεν κάνουν τίποτα. Σαν Λερναίες Ύδρες, εκεί που σκοτώνεις ένα, εμφανίζονται τέσσερα να σου πουλήσουν τσαμπουκά και να πάρουν εκδίκηση επειδή «έφαγες» τον δικό τους.
Μα αφού δεν μου αφήνεις επιλογή σιχαμερέ κώνωπα. Άσε που εκτός όλων των άλλων, κουβαλάς και του κόσμου τις αρρώστιες. Με συγχωρείς κιόλας αλλά όταν μεταφέρεις την ελονοσία, την εγκεφαλίτιδα, τον ιό Ζίκα, εκείνον του Δυτικού Νείλου κι ο ξάδερφός σου τον κίτρινο πυρετό, μόνο «κώνωψ ο ανωφελής» δεν είσαι. Κώνωψ ο εξολοθρευτής, ναι. Κώνωψ ο αιματοβαμμένος μανιακός δολοφόνος με την προβοσκίδα, σίγουρα. Κώνωψ ο έχων το διάολο μέσα του, επίσης μπορεί. Κόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα…
Όλα αυτά είναι στοιχεία, όχι αστεία, που μας οδηγούν στο ένα και μοναδικό, στο υπέρτατο ερώτημα που απασχολεί την ανθρωπότητα. ΟΚ, να δεχτούμε πως τα πάντα εν σοφία εποίησε, αλλά όταν έφτιαχνε τα κουνούπια ο Θεός, τι στο διάολο σκεφτόταν;