Είναι προτιμότερο να περπατάς 36 ώρες σερί στην έρημο χωρίς να ‘χεις να πιείς ούτε μισή γουλιά νερό, παρά να είσαι πεινασμένος και να προσπαθείς να ανοίξεις την σακούλα του σουβλατζίδικου.
Όλοι κατά βάθος θα θέλαμε να συναντήσουμε τον τύπο που αποφασίζει να δέσει την σακούλα σαν να μην υπάρχει αύριο για να του κάνουμε μια απλή ερώτηση: Γιατί ρε ψηλέ μας το κάνεις αυτό; Γιατί παίζεις με τον πόνο και τις αντοχές μας την ώρα που είμαστε σαν πεινασμένες ύαινες που βλέπουν να περνούν από μπροστά τους τρυφερά ελάφια; Γιατί δένεις κόμπο τα ελαφάκια μου;
Το menshouse στηρίζει για μια ακόμα φορά τον πεινασμένο νέο και του δίνει τη λύση. Τέσσερις συντάκτες μας, έπεσαν στα μανιασμένα κύματα της σακούλας του σουβλατζίδικου και σας αποκαλύπτουν τι πρέπει να κάνετε για να την ανοίξετε με μια κίνηση!
Μάκης Ρηγάτος
Αν είσαι μόνος, δεν υπάρχει θέμα. Παίρνεις φόρα και τρως και τη σακούλα μαζί. Αν είσαι με την καλή σου, την οποία γνώρισες πριν ένα μήνα, είστε ακόμα στα σιρόπια και θες να το παίξεις κύριος, ακολούθησε πιστά τις παρακάτω οδηγίες: Πιάνεις τη σακούλα όσο πιο απαλά μπορείς. Χτυπάς το κουτί από κάτω δυο φορές. Βάζεις το αυτί σου για να βεβαιωθείς ότι το σουβλάκι «ανασαίνει». Μετά πιάνεις τις δυο άκρες του κόμπου της σακούλας και αφού περάσεις το μεσαίο σου δάχτυλο ανάμεσα (σε γωνία 45 μοιρών), με την πλάτη κάθετα στη διαγώνιο της σακούλας, κάνεις τη μεγάλη κίνηση. Λες στην καλή σου «Κλείσε τα μάτια δεν είσαι ακόμα έτοιμη να το δεις αυτό» και τραβάς μια στη σακούλα με τη χαντζάρα σου για να ανοίξει. Άστη να πιστεύει ότι έκανες το κόλπο «Κεμπάπ Ουνάγκι» του «Ξανθού Μάγου». Άλλος τρόπος να ανοίξει το ρημάδι δεν υπάρχει…
Βαγγέλης χαντζής
Να γυρίζεις σπίτι σου οδικώς και να έχεις στο διπλανό κάθισμα μια σακούλα σουβλάκια. Και να τα μυρίζεις. Αλλά έξω να βρέχει και να έχουν βγει όλοι με τα αυτοκίνητά τους και να επικρατεί κυκλοφοριακό χάος. Κίνηση παντού. Και να πεινάς. Και να σκέφτεσαι «πώς να ανοίξω τη σακούλα με τα σουβλάκια με μια κίνηση, τόσο μεγάλη;». Μέχρι που αποφασίζεις πως η πείνα και το χοιρινό με τις πίτες, τις πατάτες το τζατζίκι και την πάπρικα είναι πιο σημαντικό από την κίνηση. Και σκίζεις τη σακούλα με τα δόντια και βουτάς με το κεφάλι μέσα της και είσαι στο παράδεισο. Και δίπλα όλοι σταματημένοι, να κορνάνουν και να βρίζοντα. Κάπως έτσι ανοίγεις μια σακούλα με σουβλάκια σε μια κίνηση.
Όλγα Παρθενέα Γεωργάτσου
Όταν φτάνει η ιερή αυτή ώρα που τα σουβλάκια θα περάσουν την πόρτα του σπιτιού σου, εννοείται πως είσαι εσύ ο πρώτος που θα πάρει τη σακούλα στα χέρια του. Αφήνεις τους άλλους να πληρώσουν, γιατί εσύ έχεις επωμιστεί τη μεγαλύτερη ευθύνη: να ανοίξεις τη σακούλα που με τόση τέχνη ο ντιλιβεράς έδεσε 7.568 κόμπους για να σε βασανίσει πεινασμένο άνθρωπο. Τι κάνεις λοιπόν; Σκίζεις τη σακούλα με ό,τι βρεις μπροστά σου (μαχαίρι, πιρούνι, στη χειρότερη νύχια κι ας πάει στο καλό το μανικιούρ), «απεγκλωβίζεις» ΜΟΝΟ το δικό σου φαγητό, βγάζεις την κόκα κόλα από το ψυγείο και ξεκινάς να τρως σα να μην υπάρχει αύριο. Αφήνεις τους άλλους να βγάλουν το δικό τους φαγητό (τι, όλα εσύ θα τα κάνεις;) και τους κοιτάς να τρώνε την ώρα που εσύ… χωνεύεις. Δεν είναι γουρουνιά. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι.
Δημήτρης Πετρίδης
Πρέπει να έχουν πάει, οι κερατάδες, σε κάποιο κρυφό σχολειό όλοι μαζί και να έμαθαν εκεί την τεχνική: κάθε φορά που ένας ντελιβεράς δένει τη σακούλα που έχει μέσα τους γαστριμαργικούς θησαυρούς κλαίει η μάνα του γόρδιου δεσμού. Επειδή, λοιπόν, ουδείς από εμάς είναι Μέγας Αλέξανδρος να λύσει τον κόμπο, ο μόνος γρήγορος και άμεσος τρόπος για ν’ ανοίξεις τη σακούλα με μια κίνηση και να τσακίσεις τις σουβλακάρες είναι να μιμηθείς τον Νόρμαν Μπέιτς στην «Ψυχώ» στη σκηνή με το μπάνιο: κατέβασμα μαχαιριού με μίσος ξανά και ξανά, προσέχοντας, ωστόσο, να μην τραυματίσεις τα κρεατώδη «μωρά» σου. Μόλις η σακούλα αποτελέσει νάιλον ανάμνηση, άφησε το κτήνος που κρύβεις (ανεπιτυχώς) μέσα σου ελεύθερο και όρμα. Σταμάτα μόνο αφότου μετατρέψεις όλες τις χαρτοπετσέτες σε διεστραμμένα οριγκάμι.
