Εκείνη η συνήθεια που δεν αλλάζω με τίποτα τις ηλιόλουστες μέρες στην Αθήνα είναι οι βόλτες. Όταν έχω δουλειά μόνο τις Κυριακές. Όταν δεν έχω δουλειά και δύο καθημερινές. Είτε μόνος είτε με παρέα μ΄αρέσει να περπατάω στα μέρη που τα ξέρω απ΄έξω κι ανακατωτά. Μόλο που όσο καλοκαιριάζει, τα μέρη αυτά αποκτούν άλλη μορφή. Τα βλέπω αλλιώς. Η Αθήνα μπορεί να είναι ένα τεράστιο αστικό κέντρο, αλλά έχει ορισμένες περιοχές που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι κομμάτι σε ένα νησί. Μέρος ενός χωριού ή το χωριό το ίδιο.
Από όσες περιοχές έχω περπατήσει, είμαι βέβαιος για 5 ότι κάποιος αρχαίος θεός τις τεμάχισε πριν πολλά χρόνια από κάποια νησιά και τις έβαλε σε σημεία της Αθήνας που είχε κενά. Είναι τα μερεμέτια του θεού.
Γούβα
Όχι Κούβα, Γούβα. Καλά διαβάζεις. Μένω σε αυτή. Όποιος με ρωτάει του την παρομοιάζω με την Ατλαντίδα. Είναι πολύ μικρή. Περιτριγυρίζεται από Παγκράτι, Υμηττό, Δάφνη και Νέο Κόσμο. Κάθε μια από τις 4 περιοχές την έχει ποτίσει με κάτι δικό του. Η Άγνωστη Ατλαντίδα στη σκιά της Ακρόπολης είναι πανεύκολα προσβάσιμη. Έχει κοντά μετρό (Άγιος Ιωάννης), λεωφορεία που περνάνε ακόμα και τα μεσάνυχτα, τρόλεϊ, ως και τραμ. Έχει μπόλικα σουβλατζίδικα, καφετέριες και γενικά μέρη να περάσεις τις ραστώνικες μέρες σου. Πλατείες αρκετές που τα καλοκαίρια σφύζουν από κόσμο. Ιδίως αν έχει κανένα Μουντιάλ ή Euro θα έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε κάποιο τουριστικό μέρος. Στον Πλατανιά στα Χανιά λόγου χάρη. Στο βόρειο σύνορο της έχει και την εκκλησία του Αγίου Αρτεμίου με την μεγάλη πλατεία. Άλλο χάζι κι εκεί. Μαζεύεται όλη η πιτσιρικαρία τα πολύ ζεστά βράδια και κάνουν το τσιγάρο τους, πίνουν μπύρα, ακούνε μουσική.
Φιλοθέη
Διαθέτει τον παλαιοκλασσικό χαρακτήρα, άφθονο πράσινο. Τόσο το χειμώνα όσο και το καλοκαίρι έχεις την αίσθηση ότι έχεις πάει στο χωριό σου. Με περισσότερη «αριστοκρατία» βέβαια, αλλά το feeling δεν αλλάζει. Ειδικά η πλατεία Δροσοπούλου με το θερινό σινεμά ή το Άλσος Εθνικής Τραπέζης φέρνουν πολύ σε Lord of the Rings. Ξέρεις, σε εκείνο το σημείο που τα 4 χόμπιτ κρύβονται από το Δαχτυλιδοφάντασμα. Ή θυμίζουν εκείνο το σκοτεινό και πάντοτε απόμερο δρομάκι που περπατούσες στο χωριό του ξαδέρφου σου μαζί του, καθώς πηγαίνατε στα ουφάδικα να καταθέσετε κατοστάρικα δραχμές και να χαλβαδιάσετε τις κοπέλες που δούλευαν. Τρίτον, η παιδική χαρά Πικιώνη είναι λες και ξεπετάχτηκε από κάποιο ξέφωτο ή παραμύθι με νεράιδες.
Παλαιό Φάληρο
Ίσως σε ξενίσει, ίσως αναρωτηθείς γιατί βάζω αυτό και δεν βάζω και τον Άλιμο π.χ. ή τα Σούρμενα. Γιατί το Παλαιό Φάληρο καταφέρνει να διατηρεί σε μεγαλύτερο βαθμό την αυθεντικότητα του σε σχέση με τις περιοχές της παραλιακής που κοιτάζουν προς Γλυφάδα μεριά. Αν κρατήσεις τα παφλάζοντα κύματα και την μυρωδιά της θάλασσας, αφήνοντας εκτός την παραλιακή, τότε νιώθεις πολλά. Η εκκλησία Παναγίτσα, η Μαρίνα Φλοίσβου που την περπατάς καθώς ο έσπερος «σηκώνεται από την καρέκλα του» και χαϊδεύει τα εντυπωσιακά σκάφη, το πάρκο με τον βοτανόκηπο, η αρχιτεκτονική των σπιτιών με την Πολίτικη αύρα εύκολα αναγνωρίσιμη…Όλα αυτά το κάνουν να φαίνεται αλλιώς.
Αμπελόκηποι
Κάτι η ΓΑΔΑ, κάτι ο Άρειος Πάγος, κάτι η Λεωφόρος Αλεξάνδρας, πώς να πεις ότι δεν «βρωμάει» πόλη; Κι όμως. Μόλις περάσεις το γήπεδο και προχωρήσει 50 μέτρα πιο κάτω, κάνε αριστερά, μπες στα στενά σοκάκια και θα δεις να χάνεσαι σε κάποια πόλη που θυμίζει πολύ Πελοπόννησο. Κάτι από Κόρινθο και κάτω. Παλιότερα είχε και ένα καφέ που δεν ξέρω αν είναι ακόμα εκεί. Piemonte λεγόταν νομίζω και είχε μια τέντα βορειοϊταλικού στυλ, τορινέζικο ύφος, μια νοερή μετάβαση στο Πιεμόντε. Η αύρα της εκκλησίας της Ζωοδόχου Πηγής μετατρέπει τα περίξ της σαν κεντρικό πλατεία χωρίου. Το οποίο δυνητικά το έχουν οι περισσότερες εκκλησίες της Αθήνας. Για ανεξήγητο λόγο μου το βγάζει πιο έντονα αυτό το σημείο.
Ελαιώνας
Η αλήθεια είναι ότι μιλάμε για μια περιοχή ψιλοπαρατημένη, με αρκετά προβλήματα για τους κατοίκους. Αυτή η ασχήμια είναι που της προσφέρει την μοναδική της «ομορφιά». Ακούγεται πολύ παράταιρο, αλλά αν φέρεις στο μυαλό σου εικόνες από τα χωριά που πέρασες παιδικές διακοπές, τότε θα καταλάβεις. Το όνομα και μόνο αρκεί για να με πάει στον Πύργο Ηλείας στους ελαιώνες.