Στο μεσαίωνα κάτοικοι αρκετών χωρών είχαν πειστεί στην ύπαρξη του «δαίμονα της ευλογιάς». Δεν είχε σημασία αν μιλάμε για Ευρωπαίους, Αφρικανούς ή Ασιάτες. Κοινή πεποίθηση ήταν πως ο ίδιος ο σατανάς ήταν υπεύθυνος για μία από τις πιο φονικές ασθένειες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Τότε σε ένα άλλο πράγμα στο οποίο συμφωνούσαν οι πιο πολλοί ήταν πως ο «διάολος» φοβόταν το κόκκινο χρώμα, με αποτέλεσμα να διακοσμούν με τέτοια αντικείμενα τα δωμάτια των ασθενών, οι οποίοι δυστυχώς συνέχιζαν να πεθαίνουν.
Για την ακρίβεια, μέχρι τη δεκαετία του ’60 περίπου 2 εκατομμύρια θάνατοι σε ετήσια βάση οφείλονταν σε αυτή τη νόσο. Φυσικά δεν πρόκειται για τη μόνη τέτοια ασθένεια, αλλά το παράδειγμά της παραμένει χαρακτηριστικό για το ντιμπέιτ που υπάρχει μέχρι τις μέρες μας σχετικά με την αναγκαιότητα του εμβολιασμού.
Ένας μάλλον πολύ μεγάλος αριθμός συνανθρώπων μας συνεχίζει να λέει «όχι». Οι πιο πολλοί από αυτούς στηρίζουν την άρνησή τους στην πίστη πως πίσω από τα εμβόλια κρύβεται μια παγκόσμια συνωμοσία. Ένα τραστ των φαρμακευτικών εταιριών στην προσπάθειά τους να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Τουλάχιστον αυτό είναι μια «λογική» βάση για να ξεκινήσει η όποια συζήτηση, αφήνοντας στην άκρη εκείνους που βάζουν θρησκευτικές διαστάσεις στις επιλογές τους και ακόμη παραπέρα όσους θεωρούν ότι πίσω από τους μαζικούς εμβολιασμούς κάθε είδους κρύβονται σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων για παγκόσμια επικράτηση και κυριαρχία στον κόσμο. Ακόμη και σ’ αυτά μπαίνει ένα όριο στο πού θα αναλώσεις το σάλιο ή τη μελάνη σου για να πείσεις τους συνομιλητές σου.
Το παράδειγμα της ευλογιάς δεν επιλέχτηκε τυχαία. Οι επιστήμονες συμφωνούν πως υπήρξε ο νούμερο 1 υποψήφιος δολοφόνος της ανθρωπότητας, απειλώντας να εξαλείψει τον πολιτισμό, εάν αφηνόταν να δρα ανεξέλεγκτα. Για την καταπολέμηση του ιού χρειάστηκε η συνεργασία ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης, σε μια εποχή (τις δεκαετίες του ’50 και του 60′) που ο ψυχρός πόλεμος βρισκόταν στο απόγειό του. Είναι πραγματικά δύσκολο να σκεφτείς πως ορκισμένοι εχθροί, όπως οι καπιταλιστές και οι μπολσεβίκοι, έβαλαν στην άκρη τις διαφορές τους κι ένωσαν τις δυνάμεις τους όχι για να αντιμετωπίσουν μια περιοδική επιδημία, αλλά τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιριών. Για την ιστορία μόνο να προσθέσουμε πως μετά τις 8 Μαΐου 1980 όταν και ανακοινώθηκε η εξάλειψη της νόσου, Αμερικανοί και Ρώσοι είναι οι μόνοι που διατηρούν ακόμη στελέχη του ιού για «ερευνητικούς σκοπούς». Αν κάποτε κάτι τέτοιο ξεφύγει από το εργαστήριο ο πλανήτης θα κλάψει με μαύρο δάκρυ…
Για την ώρα τα δάκρυα κυλούν μόνο στα μάγουλα των παιδιών που από πολύ μικρή ηλικία εμβολιάζονται για ένα σωρό ασθένειες. Στους άντρες το σκηνικό επαναλαμβάνεται και στο στρατό. Πίσω από όλες τις περιπτώσεις κρύβεται ένας σκοπός: Η προστασία του κοινωνικού συνόλου από τα ίδια τα μέλη του. Η νέα, ανίκητη ως τώρα, επιδημία είναι η άρνηση της αναγκαιότητας των εμβολίων ως μέσου ανάσχεσης των επιδημιών. Ως συλλογισμός μοιάζει φαιδρός, ενώ και η επιχειρηματολογία είναι τόσο γενικόλογη που φαντάζει αδύνατο να απαντηθεί συνολικά. Τα παιδιά μας γίνονται πειραματόζωα για να κάνουν έρευνες οι κακοί αυτού του κόσμου. Με τα εμβόλια μεταδίδουν τους καρκίνους. Πίσω τους κρύβονται οι φαρμακευτικές εταιρίες. Τα εμβόλια ευθύνονται για τον αυτισμό.
Ειδικά το τελευταίο εδώ και 20 χρόνια βρίσκεται μονίμως στο στόμα κάθε αντιρρησία. Το τρελό της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι πως βασίζεται σε αυτό που αποκαλείται «έρευνα» ενός γαστρεντερολόγου το 1998. Σύμφωνα με όσους κατά καιρούς αναπαράγουν τα ευρήματά του, τα οποία έχουν στάτους ευαγγελίου, υπάρχει συσχέτιση μεταξύ εμβολιασμού και αυτισμού. Το γεγονός ότι δεν πρόκειται για έρευνα αλλά για απλή εργασία, δεν τους λέει τίποτα. Το ότι το επιστημονικό περιοδικό την οποία την δημοσίευσε, τελικά την απέσυρε, επίσης. Το ότι του αφαιρέθηκε η άδεια εντάχθηκε στο πλαίσιο του πολέμου που δέχτηκε από τις εταιρίες. Αλλά κανένα από τα δεκάδες μπλογκς ή σελίδες στο facebook που παίζουν κάθε τρεις και λίγο το θέμα με την υποσημείωση «τι μας κρύβουν», δεν λέει πως ο ίδιος προωθούσε το δικό του εμβόλιο. Αποδέχονται δηλαδή πως τον έφαγαν τα συμφέροντα, αλλά όχι πως ο ίδιος προασπιζόταν τα δικά του.
Όταν όμως έχεις προετοιμάσει κατάλληλα το μυαλό σου, όλα έρχονται σαν κομμάτια του παζλ να κολλήσουν μεταξύ τους και να σου φανερώσουν την εικόνα που έτσι κι αλλιώς φανταζόσουν. Οι 9 περιπτώσεις αυτισμού για τις οποίες έγραψε ο γιατρός που λέγαμε, ενώ το δείγμα ξεπερνά τα 25 εκατομμύρια στον κόσμο, θεωρούνται αρκετά για συμπεράσματα.
Αν αναφέρεις αυτό ως επιχείρημα, θα λάβεις την απάντηση πως η ασθένεια εξαπλώθηκε μετά τη γενίκευση της τακτικής εμβολιασμού. Με λίγα λόγια, δεν τους πιάνεις πουθενά. Το ότι πρόκειται για μια κατάσταση που ακόμη ερευνάται, το ότι πριν μερικές δεκαετίες δεν είχαμε ακούσει καν περί του ευρέως φάσματός του κι επομένως δεν γινόταν ούτε διάγνωση, δεν παίζει κανένα ρόλο. Η χρονολογική συσχέτιση (πρώτα γίνεται το εμβόλιο, μετά η διάγνωση) μετατρέπεται σε δεδομένη σχέση αιτίου-αποτελέσματος. Με την ίδια λογική, νομιμοποιείται ο καθένας να υποστηρίξει πως όλες οι αρρώστιες οφείλονται στα εμβόλια, αφού αυτά γίνονται σε βρεφική ηλικία, πριν συμβεί οτιδήποτε άλλο στη ζωή μας.
Σε ένα κόσμο τόσο σάπιο είναι λογικό να υπάρχει αμφισβήτηση και αμφιβολία σχεδόν για οτιδήποτε. Κανείς δεν διεκδικεί το αλάθητο, ενώ είναι δεδομένο πως κανένα φάρμακο εκ προοιμίου δεν είναι εντελώς αθώο. Ακόμη και μία ασπιρίνη έχει παρενέργειες, πόσω μάλλον μια σειρά ενέσεων που δρα στο ανοσοποιητικό σύστημα ενός βρέφους. Κάθε φορά όμως κοιτάς τι κερδίζεις και τι χάνεις. Είναι δυνατόν όλες οι στατιστικές να κάνουν λάθος; Είναι λογικό να προτιμάς να επιστρέψουμε στην εποχή που κάθε οικογένεια έκανε 10 παιδιά για να επιβιώσουν τα 3; Γιατί αυτό μας λένε, τελικά, οι αρνητές του εμβολιασμού. Πως αρνούνται να κάνουν τα παιδιά τους πειραματόζωα, αλλά είναι εντάξει με το ενδεχόμενο να μεγαλώσει το σπλάχνο τους σε ένα κόσμο που όπως πριν από μόλις 60 χρόνια, είχε πάνω από 50 εκατομμύρια κρούσματα ευλογιάς (ξέχωρα όλα τ’ άλλα) κάθε έτος, με τον κίνδυνο να είναι ένα από αυτά…