Στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις η έννοια του κέντρου, του downtown που λένε όσοι έχουν από προφίσιενσι και πάνω, είναι συνυφασμένη με πάρκα και πλατείες. Ό,τι πρέπει δηλαδή για ένα περίπατο και μια βόλτα προκειμένου να αφήσεις πίσω σου μια δύσκολη μέρα. Στην Ελλάδα τέτοιες φλωριές δεν παίζουν. Το τρίγωνο Ομόνοια-Μοναστηράκι-Σύνταγμα είναι πιο απρόσιτο κι από εκείνο των Βερμούδων.
Ο Γουόλτερ Σκοτ είχε δίκιο όταν έλεγε πως ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Αλλά αν είναι κλειστός από διαδηλωτές ούτε εκεί δεν μπορείς να φτάσεις. Για την ακρίβεια, οι μόνοι που σίγουρα θα βρεθούν σίγουρα εκεί είναι οι ίδιοι, αγκαζέ με τους δαίμονες, για τα 7 θανάσιμα αμαρτήματά τους.
Απληστία (avaritia), δαίμονας ο Μαμμωνάς
Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα των σύγχρονων κοινωνιών, όπως τις δόμησαν οι καπιταλιστές για να πίνουν το αίμα του μεροκαματιάρη, είναι η απληστία. Το να θες δηλαδή κι άλλα κι άλλα κι άλλα και να το φωνάζεις με το μάτι γυρισμένο λες και παίζεις στον Εξορκιστή. Και να το διεκδικείς κλείνοντας (τι άλλο) το κέντρο της Αθήνας. Τι πάει να πει σενιόρ συνταξιούχε μου πως δεν σου φτάνουν 350 ευρώ τον μήνα για να ζήσεις; Το ξέρεις πως στην Αφρική υπάρχουν γεροντάκια (ηλικίας 30-35 χρονών, αφού εκεί το προσδόκιμο είναι λίγο χαμηλό) που δεν παίρνουν ποτέ σύνταξη;
Οργή (ira), δαίμονας ο Σατανάς
Εδώ μπαίνει εξ ορισμού το περίφημο Κίνημα των Αγανακτισμένων που κάποια στιγμή θεωρήθηκε πως θα φέρει τούμπα τα πάντα στην Ελλάδα. Θα έδιωχνε την κυβέρνηση, τα μνημόνια, τους προδότες, τους γερμανοτσολιάδες, τους εαμοβούλγαρους, τα τρωκτικά, τους καλικάντζαρους. Για μήνες η οργή ξεχείλιζε την πλατεία Συντάγματος και απειλούσε πως θα έφτανε μέχρι τα έδρανα της Βουλής. Τελικά, οι ένοικοι του κοινοβουλίου την έβγαλαν καθαρή και η οργή μεταφέρθηκε στους γύρω δρόμους. Εκεί δηλαδή που είχαν ξεμείνει ακόμη κάποιοι οδηγοί που ξεκίνησαν Μάρτη για μια διαδρομή Παγκράτι-Ρέντη και μετά από ένα τρίμηνο παρέμεναν εγκλωβισμένοι στα οχήματά τους.
Αλαζονεία (superbia), δαίμονας ο Aζαζέλ
Το να θες να μπεις στο μάτι του άλλου και να αποδείξεις την ανωτερότητά σου είναι ένας σίγουρος τρόπος για να καταλήξεις να βράζεις σε καζάνι της κόλασης. Τι να σου κάνω μάνα μου (χρόνια πολλά για χθες μπάι δε γουέι), αλλά είναι κι αυτό ένα θανάσιμο αμάρτημα. Το οποίο το διαπράττουν όλοι εκείνοι που κάθε τρεις και λίγο συμμετέχουν σε μαραθώνιους. Μπορεί να λένε κάτι κουλά περί ευγενούς άμιλλας, υγιούς ανταγωνισμού και μεγαλείου αθλητισμού, αλλά ο στόχος τους είναι άλλος. Πρώτον να μας σπάσουν τα νεύρα όταν για να φτάσουμε στο Θησείο και να φάμε ένα παραδοσιακό φρόζεν γιόγκουρτ, χρειάζεται πρώτα να περάσουμε από το πέταλο του Μαλιακού και, δεύτερο, για να την πουν με ένα κάποιο υφάκι στον Φειδιππίδη.
Σε αντίθεση με αυτόν, εκείνοι κατάφεραν να βγάλουν ζωντανοί την απόσταση. Ναι αλλά το ότι ο τύπος έτρεχε αφού είχε πολεμήσει πρώτα 5-6 εκατομμύρια (τουλάχιστον) Πέρσες και μετά κουβάλαγε όπλο, κράνος, εξάρτηση, χλαμύδα και τα ταπεράκια που επέστρεφε ο στρατηγός Μιλτιάδης στη μάνα της γυναίκας του της Ηγησιπύλης δεν το λέτε! Ένας θεός (ή 12 επειδή μιλάμε για αρχαία Ελλάδα) ξέρει πόσο ζύγιζαν πριν ανακαλυφθεί το πλαστικό. Στην πυρά κι εσείς μαζί με τα ισοτονικά ποτά σας, τις φορμίτσες και τα σνίκερς σας. Γελοίοι. Α, εσείς με τα ποδήλατα μην γελάτε. Το ίδιο ισχύει και για τα μούτρα σας.
Ζηλοφθονία (invidia), δαίμονας ο Λεβιάθαν
Εδώ τα πράγματα είναι πρίτι στρέιτ φόργουορντ. Στη ζηλοφθονία περιλαμβάνονται όλοι εκείνοι που δεν μπορούν να χωνέψουν την επιτυχία των άλλων. Για παράδειγμα, πάει ο πρωθυπουργός σου στας Βρυξέλλας και μετά από 15 ώρες διαπραγμάτευσης επιστρέφει με ένα μνημόνιο «να», με το συμπάθιο. Εσύ τι δουλειά έχεις (γενικώς τι δουλειά έχεις με τόση ανεργία) να πας να διαδηλώσεις εναντίον του;
Το κάνεις επειδή ζηλεύεις τον Τσίπρα ρε καρμοίρη, παραδέξου το. Μόνο και μόνο διότι εκείνος αν και καταληψίας, καταφέρνει σήμερα να αποφασίζει μέχρι και για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ενώ εσένα από εκείνες τις μέρες σε θυμούνται για ένα λόγο. Για εκείνη τη φορά που δοκίμασες να δικαιολογήσεις 280 απουσίες με χαρτί γιατρού, χωρίς να πάρεις πρέφα πως ήταν το εξιτήριο του Αντρέα από το Χέρφιλντ, το οποίο μοιράζανε μυρωμένο με τα δάκρυα της Μιμής στις κλαδικές.
Λαιμαργία (gula), δαίμονας ο Βεελζεβούλ
Α, όλα κι όλα. Εδώ θα τα χαλάσουμε με τα κατά τα άλλα συμπαθέστατα μέλη της ΑΔΕΔΥ, της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, των σωμάτων ασφαλείας και τη γενικότερη κατηγορία των δημοσίων υπαλλήλων. Όλοι συμφωνούμε πως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, μα όλα έχουν και τα όριά τους. Πώς να το κάνουμε τώρα. Ένας 65χρονος ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να ομιλεί (ούτε να διαδηλώνει) επειδή “η μάνταμ Μέρκελ” του έκοψε το επίδομα άγαμης θυγατέρας. Κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει.
Οκνηρία (acedia), δαίμονας ο Βηλφεγώρ
Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε, οκνηρία σημαίνει τεμπελιά. Οπότε μην θεωρείτε αθώους εκείνους που προτιμούν τις περίφημες «καθιστικές διαμαρτυρίες». Απλά καμουφλάρουν την άρνησή τους να κάνουν δυο βήματα πίσω από αυτή τη μεταμοντέρνα μορφή διεκδίκησης που θεωρητικά έχεις τις βάσεις της στις διδαχές του Μαχάτμα Γκάντι για το δόγμα της μη βίας. Στην πραγματικότητα όμως στηρίζεται καθαρά στο «τραβάτε με κι ας κλαίω».
Λαγνεία (lussuria), δαίμονας ο Ασμοδαίος
Για να είμαστε ειλικρινείς, εδώ μέσα χώσαμε της πάσης φύσεως παρελάσεις κι ας μην συνδέονται μεταξύ των. Δεν γίνονται συχνά, ούτε με την ίδια αφορμή. Άλλος παρελαύνει από εθνική περηφάνια, άλλος για να διατρανώσει την διαφορετικότητά του και οι μαθήτριες για να δείξουν πώς παρά τις μειώσεις στους μισθούς, ένα βρακί έχουν να το φορέσουν. Όλες, όμως, είναι του διαβόλου. Για την ακρίβεια, του Ασμοδαίου. Τον οποίο ο πάπας Γρηγόριος ο Α’ όρισε ως υπεύθυνο για τη λαγνεία. Όχι μία ή δύο, αλλά 72 λεγεώνες δαιμόνων οδηγούσε ο τύπος. Αν δεν είναι αυτό παρέλαση, τότε ποιο είναι;