Μια Παρασκευή φτάνει στο μέιλ μου η πρόσκληση για ένα δημοσιογραφικό σεμινάριο στις εγκαταστάσεις της αρχαίας Ολυμπίας. Λίγες μέρες αργότερα επιβεβαιώνεται μέσω επιστολής που έρχεται στο κανονικό γραμματοκιβώτιο ότι οι εργασίες του συμποσίου θα πραγματοποιηθούν από 27 με 30 Ιουνίου. Μου το ανακοινώνει περιχαρής η γυναίκα μου, που άνοιξε η ίδια τον φάκελο και βλέπει επιτέλους πως είμαι κάποιος στον χώρο. Το μόνο δυσάρεστο είναι πως η πρόσκληση είναι ατομική και δεν θα μπορέσει να με συνοδεύσει. Μετριάζει κάπως τη χαρά της, αλλά από την άλλη, πού θα άφηνε το παιδί τρεις μέρες καλοκαιριάτικα;
Όταν επιστρέφω σπίτι έχω μαζί μου το τσεκ ιν και το τσεκ άουτ του ξενοδοχείου, τις αποδείξεις από τα διόδια, φωτογραφίες από την εκδήλωση. Ίσως και 2-3 χιουμοριστικές ιστορίες για τραγελαφικά περιστατικά που μου συνέβησαν κατά τη διάρκεια της παραμονής μου. Όλα αυτά είναι ατράνταχτα στοιχεία μιας «αλήθειας» που δεν συνέβη ποτέ. Στην πραγματικότητα πέρασα ένα τριήμερο με την παράνομη σχέση μου στην Πάτρα και χάρη σε μια εταιρεία που τα κανόνισε όλα, διαθέτω το τέλειο άλλοθι.
Καλώς ήρθατε στον 21ο αιώνα, όπου η εξαπάτηση ξεπερνά κάθε όριο και φαντασία.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας δημιούργησε νέες ανάγκες σε ανθρώπους που θέλουν να καλύπτουν τα ίχνη των «βρωμοδουλειών» τους. Με το κινητό δεν έχεις δικαιολογία για να χάσεις μια κλήση, ενώ το διαδίκτυο και οι εκεί συνήθειές σου, αποτελούν μάρτυρα της συμπεριφοράς σου. Κάποιος που θέλει να σε ψάξει, μπορεί να σε βρει. Όχι μόνο σένα, αλλά και τις ύποπτες δραστηριότητές σου. Όπως, για παράδειγμα, τις ενδείξεις μιας παράνομης σχέσης.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 δημιουργήθηκε στην Ιαπωνία αυτό που αργότερα εξελίχθηκε σε μια βιομηχανία ψεμάτων και άλλοθι.
Κάποιοι τύποι στο Τόκιο έφτιαξαν μια άτυπη λέσχη αλληλοβοήθειας μέσω των κινητών τηλεφώνων τους προκειμένου να βγαίνουν εύκολα από μια δύσκολη θέση ή να δημιουργούν για τον εαυτό τους λίγο πολύτιμο χρόνο από το πουθενά. Ένα γραπτό μήνυμα ή μια ξαφνική κλήση μπορούσε να δώσει τέλος σε ένα βαρετό μίτινγκ ή μια οικογενειακή συνάντηση. Φαντάσου ένα κοινό τσατ στο οποίο θα έπρεπε σβέλτα να εξηγήσεις τι ακριβώς θέλεις. Ένας παντελώς άγνωστος σε εσένα «καλός Σαμαρείτης» αναλάμβανε να υποδυθεί το αφεντικό που σε καλούσε εκτάκτως στη δουλειά, ή τη γυναίκα σου που σε πληροφορούσε ότι γεννάει.
Σύντομα η μόδα μεταφέρθηκε και στην άλλη πλευρά του Ειρηνικού, στις ΗΠΑ.
Εκεί όπου όλα γίνονται μεγαλύτερα, ξεπερνώντας ακόμη και την υπερβολή. Γιατί να κρέμεσαι από την προθυμία ενός ανθρώπου οπουδήποτε στη χώρα, όταν μπορείς να εμπιστευτείς τους επαγγελματίες της εξαπάτησης; Ένα μήνυμα σαν αυτό που περιγράψαμε πιο πάνω έχει κόστος περίπου 9 ευρώ κι αποτελεί έναν καλό τρόπο για να πάρεις μια πρώτη γεύση από τις υπηρεσίες που προσφέρονται. Και αυτές είναι πολλές. Πάρα πολλές. Φτάνουν μέχρι του σημείου κατασκευής ενός αληθοφανούς ψεύτικου κόσμου. Ενός περιβάλλοντος κομμένου και ραμμένου στα μέτρα του πελάτη, με μοναδικό κίνητρο να μην αποκαλυφθεί η απάτη του.
Όπως είναι λογικό, η απιστία είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο θα απευθυνθεί κάποιος σε ένα τέτοιο γραφείο, που πλέον βρίσκει κανείς και στη Γηραιά Ήπειρο.
Ιδιαίτερα σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης όπου η μετάβαση από Γερμανία σε Ελβετία, Αυστρία ή κάπου αλλού μπορεί να είναι ακόμη και καθημερινό φαινόμενο. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ανοίξεις το πορτοφόλι και την ψυχή σου στους ειδικούς. Με το κατάλληλο αντίτιμο και τις πληροφορίες που θα τους δώσεις, τα αναλαμβάνουν όλα. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να τα ξέρουν όλα. Τα ονόματα της γυναίκας και των παιδιών σου. Τις συνήθειές τους. Τις δικές σου. Τι τρως. Σε τι είσαι αλλεργικός. Τι άρωμα φοράς. Τα ρούχα σου. Τις ταινίες που σου αρέσουν. Τις μουσικές που ακούς. Πώς κρεμάς το κοστούμι σου. Τα πάντα. Στο περιστατικό της εισαγωγής, με το παράδειγμα της αρχαίας Ολυμπίας, μια τέτοια επιχείρηση -και ανάλογα με το πακέτο που θα αγόραζα- θα είχε κανονίσει κάθε λεπτομέρεια.
Με λίγα ευρώ παραπάνω θα φρόντιζε ώστε κάθε κλήση προς το δωμάτιο του ξενοδοχείου να απαντιέται από υπηρεσία τηλεφωνητή ή να μεταφέρεται απευθείας στο κινητό μου. Έτσι θα μπορούσα να απαντήσω «στην τουαλέτα ήμουν αγάπη μου» ή να το σηκώσω υποδυόμενος τον τύπο που κοιμόταν. Αν διέθετα λίγο κεφάλαιο παραπάνω, ίσως ένας υπάλληλος του γραφείου να βρισκόταν όντως μέσα στο δωμάτιο. Στην περίπτωση που η σύζυγος είχε υποψίες κι αποφάσιζε να κάνει μια καταδρομική, αυτός θα ήταν εκεί με μια δικαιολογία για το πού βρίσκομαι εκείνη την ώρα.
Καλά δασκαλεμένος, θα μου εξασφάλιζε το χρόνο που θα χρειαζόμουν για να «πεταχτώ» από την Πάτρα, ενώ την ίδια ώρα το δωμάτιό μου θα ήταν γεμάτο από τεκμήρια της εκεί παρουσίας μου. Αποτσίγαρα της μάρκας μου στο σταχτοδοχείο, μια οδοντόβουρτσα όμοια με τη δική μου, το μπουρνούζι που μου είχε κάνει δώρο η πεθερά μου και ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα επειδή έχει μια στάμπα από κέτσαπ που δεν έφυγε ποτέ. Όλα μπροστά στα μάτια του θύματος αυτής της πλεκτάνης.
Οι ιδιοκτήτες τέτοιων επιχειρήσεων δεν δέχονται την κατηγορία περί εξαπάτησης.
«Δεν λέμε εμείς ψέματα, οι πελάτες λένε. Απλά φροντίζουμε το ψέμα να μοιάζει αληθινό», υποστηρίζουν. Ορισμένοι το προχωρούν ακόμη ένα βήμα, τονίζοντας πως χάρη σε αυτούς οι οικογένειες μένουν μαζί. «Η απιστία είναι λόγος χωρισμού μόνο όταν αποκαλύπτεται», προσθέτουν. Ο CEO μιας εταιρείας που δεν δραστηριοποιείται πια στον χώρο, είχε πει: «Δεν εφηύραμε εμείς το ψέμα ή την απιστία. Απλά καλύψαμε την υπάρχουσα ζήτηση». Ένα δίκιο το έχει.
Το μεγάλο ερώτημα είναι το «γιατί» ή το «για πόσο». Γιατί να εμπιστευτείς κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου σε αγνώστους; Γιατί να τους δώσεις πρόσβαση σε αμέτρητα άκρως ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα για ένα πήδημα; Για μια απουσία από τη δουλειά ή μερικές ώρες στο καζίνο; Και για πόσο καιρό είσαι διατεθειμένος να το κάνεις; Μέχρι, ας πούμε, του σημείου που άνθρωποι που δεν έχεις δει ποτέ θα ξέρουν τόσα πολλά για σένα που να μπορούν αργότερα να σε εκβιάσουν; Την απάντηση έρχονται και τη δίνουν οι ίδιοι οι πελάτες, αγοράζοντας ολοένα περισσότερες υπηρεσίες σε μία διαρκώς αναπτυσσόμενη αγορά η οποία καθιστά το ψέμα κυρίαρχο αδιαφορώντας για τις συνέπειές του.