Υποτίθεται πως είναι το απόλυτο παιχνίδι επιβίωσης, αυτό που δοκιμάζει τις σωματικές και πνευματικές αντοχές του ανθρώπου όσο κανένα άλλο. Υποτίθεται ότι μόνο οι πολύ γενναίοι και οι σκληραγωγημένοι (έστω: και ο μάνατζερ ράγκμπι, αλλά αυτός είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα) μπορούν να τα καταφέρουν. Υποτίθεται πως αν θέλεις να δοκιμάσεις έντονες συγκινήσεις οφείλεις να πας εκεί (ή για ολική χαλάουα με κερί με την κοπέλα σου).
Η λέξη- κλειδί όλων των παραπάνω; «Υποτίθεται»: μπορεί το Survivor να έχει τη φήμη του πιο σκληρού ριάλιτι/παιχνιδιού σ’ ολόκληρη την υφήλιο, όμως μπροστά στην μαγευτική- από πάσης απόψεως- Superleague δεν πιάνει όχι μία, αλλά μετά βίας μισή. Γιατί, βλέπετε, όπως επιβεβαιώθηκε και χθες στη Λεωφόρο στο ματς του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ, σαν το ελληνικό ποδόσφαιρο πρωτίστως, και τη Χαλκιδική δευτερευόντως, δεν έχει.
Και υπάρχουν 6 τόσο οφθαλμοφανείς λόγοι, σε σημείο που να βγάζουν μάτι, που αποδεικνύουν για πιο λόγο η Superleague κερδίζει δια περιπάτου την «μάχη» με το Survivor…
Είναι απείρως καλύτερη ζούγκλα από τον Άγιο Δομίνικο
Τι είναι ο Άγιος Δομίνικος; Ζούγκλα; Bitch, please: τι να σου κάνουν τα ζώα που κυκλοφορούν ελεύθερα στο νησί του Survivor εν συγκρίσει με αυτά που κυκλοφορούν ελεύθερα στα ελληνικά γήπεδα;
Μια ματιά στις χθεσινοβραδινές ομορφιές της Λεωφόρου με τα διάφορα «πτερόεντα» αντικείμενα, αρκεί για να καταλάβει κανείς πως το πραγματικό «παιχνίδι» παίζεται στην Superleague.
Survi-βορά στις ορέξεις των οπαδών, λοιπόν.
Οι ασυλίες είναι πολύ πιο «προηγμένες»
Ακόμα κι αν είσαι εκ γενετής τυφλός που πάσχει, κιόλας, από Οιδιπόδειο (και πιο συγκεκριμένα όσον αφορά στην αυτοτύφλωση) βλέπεις πως υπάρχουν κάποιες ομάδες που έχουν «ασυλία» σε διάφορα θέματα και δεν κινδυνεύουν να είναι ποτέ προτεινόμενες για «αποχώρηση».
Αυτό που κάνει την Superleague απείρως καλύτερη (και) σε αυτόν τον τομέα από το Survivor, είναι πως στο ελληνικό πρωτάθλημα παίρνεις την ασυλία χωρίς ν’ αγωνιστείς για να την κερδίσεις.
Πουτ@νιά;
Εκεί υπάρχουν πραγματικές «κλίκες»
Οι Διάσημοι, λέει, συνωμότησαν υπό την προστατευτική, διπρόσωπη φτερούγα του Χανταμπάκη προκειμένου να διώξουν τον Ντάνο και στο τέλος έσπασαν ο ένας μετά τον άλλον τα μούτρα τους. Μιλάμε για κλίκα, δηλαδή, που τη βλέπουν σκληροτράχηλοι μαθητές της δευτέρας δημοτικού και δεν τους μένει υγιές άντερο από τα γέλια.
Από την άλλη, στην Superleague οι κλίκες είναι σαν τις παρέες: γράφουν ιστορία. Και όχι απλά καταπίνουν αμάσητο έναν Γιώργο Αγγελόπουλο, αλλά αν το θέλουν όλους τους Γιώργηδες του κόσμου.
Του Αγίου και του δράκοντα που σκότωσε αυτός συμπεριλαμβανομένων.
https://www.youtube.com/watch?v=cfBUb5b-_-U
Πέφτει πραγματική πείνα
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, αυτό που το κάνει να θεωρείται πραγματικό παιχνίδι επιβίωσης, είναι η «ακατάσχετη» πείνα Διάσημων και Μαχητών, η οποία ενίοτε τους οδηγεί στο να πουλήσουν τα μπραζίλιαν μαγιό της Ειρήνης Παπαδοπούλου στους γηγενείς προκειμένου να φάνε κάνα σάντουιτς. Βέβαια, οι παίκτες του Survivor πριν τα αγωνίσματα τρώνε φρούτα και πίνουν κάνα χυμό για να μπορέσουν να πάρουν μέρος.
Σε αρκετές ομάδες της Superleague υπάρχουν παίκτες που όχι φρούτα και χυμούς δεν μπορούν ν’ αγοράσουν με τα λεφτά που τους πληρώχαχαχαχα η ομάδα τους, αλλά αναγκάζονται να κάνουν και δεύτερη δουλειά εκτός από επαγγελματίες ποδοσφαιριστές για να βιοποριστούν («Έλα coach, δε θα μπορέσω να έρθω στο ματς με τον Ολυμπιακό. Δουλεύω delivery από τις 18:00 μέχρι κλείσιμο του μαγαζιού»).
Δυστυχώς ακόμα και το «Θα φάω ένα γύρο, θα κάνω κι έναν γύρο», στην περίπτωση του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν ισχύει.
Κι ας υπάρχουν πολλοί γυρολόγοι…
Πιο φαντασμαγορικές αποχωρήσεις
Πω- πω, καταπληκτικό σκηνικό- ψαρώνουν άπασες οι τσιπούρες του θαλάσσιου κόσμου: ο Σάκης Τανιμανίδης παλεύει να κάνει Ανδρέα Μικρούτσικο παίζοντας απελπισμένα καθυστερήσεις στην ανακοίνωση του ποιος κουνάει μαντήλι στο ριάλιτι, έπειτα ακολουθεί το «Ο παίκτης ή η παίκτρια που θ’ αποχωρήσει από το Survivor είναι…», ύστερα διαφημίσεις και μετά φεύγει κάποιος/ κάποια.
Γελάνε και τα πιο καταθλιπτικά σκυλιά: στα ματς της Superleague, ομάδες απειλούν συνέχεια ότι θα φύγουν από τον αγωνιστικό χώρο αν δεν ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματά τους (μαϊμού πέναλτι στην σέντρα), έπειτα πάνε στ’ αποδυτήρια, γυρίζουν, παίζουν 5 λεπτά, σκάει καμιά φωτοβολίδα και ξαναφεύγουν, αποβάλλεται κάνας παίκτης και γίνεται μακελειό- μπροστά στο οποίο αυτό του Χίου μοιάζει με το «Ο Μπομπ Ρος ζωγραφίζει τοπία»-, εκσφενδονίζεται κάνα κομμάτι τσιμέντου- ωραία πράγματα.
Μπορεί στο Survivor η αγωνία να χτυπάει κόκκινο, όμως κόκκινο χτυπάει και στην Superleague.
Συνήθως από το χυμένο αίμα κάποιου οπαδού.
Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας
Μπορεί να είναι ομάδες για την ώρα, όμως ο σκοπός του Survivor είναι ν’ αναδειχτεί κάποιος νικητής και να πάρει το χρηματικό έπαθλο. Όσοι κι αν παίζουν τώρα, δηλαδή, στο τέλος θα μείνει μόνο ένας.
Ακριβώς αυτό που θα συμβεί και στην Superleague, μόνο που εκεί θα γίνει με σαφώς πιο εντυπωσιακό τρόπο, καθώς ο τελευταίος των Μοϊκανών θα έχει ξεκάνει πραγματικά όλους τους υπόλοιπους.
Θα είναι αυτός με το μαχαίρι στον τελικό του κυπέλλου ή ο τύπος με την μπύρα χθες ή αυτός που κυνηγάει τον αντίπαλο «φίλαθλο» στους δρόμους της πόλης για να τον στείλει να βρει τον Δημιουργό του.
Θα είναι αυτός που μετά από χρόνιες προσπάθειες, θα έχει καταφέρει να ξύσει τον πάτο του βαρελιού που λέγεται «ελληνικό ποδόσφαιρο» και θα συνεχίζει για να φτάσει λίγο πιο κάτω.
Και λίγο πιο κάτω.
Και λίγο πιο κάτω.
Μέχρι που τ’ οπαδικό σκοτάδι και η αχαλίνωτη βλακεία να καλύψει τα πάντα.
