Λένε πως δεν είναι κομψό και ωραίο να γράφεις σε πρώτο πρόσωπο. Ότι πρόκειται για ένα είδος αυτοπροβολής που δεν έχει δικαίωμα το κάθε μιράκιο να το κάνει. Ναι, αλλά πώς στο καλό να περιγράψεις μια βιωματική περιπέτεια που σε έφτασε στα όριά σου και μάλιστα όταν βρίσκεσαι μόνος κι έρημος, μακριά από φίλους και συγγενείς, σε ένα πεντάστερο παλιοξενοδοχείο στη Σιγκαπούρη (με όλα τα έξοδα πληρωμένα).
Για τέτοιες δύσκολες στιγμές θα μιλήσουμε σήμερα. Για την… ξενιτειά και τις τοπικές συνταγές που συναντά κανείς και τον κάνουν να επιθυμήσει τις μπάμιες του χωριού του.
Biftec cu ou tartar
Δυο Έλληνες κάθονται σε εστιατόριο στη Ρουμανία. Δεν γνωρίζουν γρι από την γλώσσα, αλλά αποφασίζουν να ακούσουν, όχι την καρδιά τους αλλά την κοιλιά τους. Κοινώς, έχει πέσει πείνα. Κοιτώντας τον κατάλογο (άνευ φωτογραφιών), το μάτι πέφτει στο «Biftec cu ou tartar». Επιτέλους κάτι που βγάζει νόημα. Το biftec δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός από μπιφτέκι, οπότε… βουρ. Στις ενστάσεις του γράφοντα στο στυλ «και τα άλλα τι να ΄ναι ρε Κώστα;», η απάντηση είναι αποστομωτική. «Ε, το ou θα είναι πατάτες. Με τι άλλο να το σερβίρεις; Και το tartar μάλλον πάει να πει πως θα είναι μεγάλο. Ταρτάρικο».
Αυτά πριν αντικρίσουμε για πρώτη φορά τη λιχουδιά του ωμού μοσχαρίσου (δεν έχει γιώτα, μην ακούω αηδίες) κιμά, με επίσης ωμό αυγό. Νομίζω φάγαμε τον μαϊντανό, το φαΐ του μόσχου δηλαδή και πλερώκαμε. Κύριοι. Και μάθαμε τι είναι και το ταρτάρ.
Furmai nis
Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί στην Ιταλία; Εκτός από το να σταθείς δίπλα σε λατίνο εραστή με ηλιοκαμένο δέρμα και γαλάζια μάτια. Θα σου πω εγώ. Να σου σερβίρουν εκείνο το τυρί που μέσα του ζουν σκουλήκια. Σε περίπτωση που δεν το ήξερες, να σου πω πως το Casu Marzu ξεκίνησε τη ζωή σαν ένα καθώς πρέπει πεκορίνο. Ε, όταν πεθάνει (ωριμάσει λένε οι Ιταλοί, αλλά για να έχει βγάλει σκώληκες μάλλον το παράκαναν) γίνεται αυτή η τρυφερή, μαλακή σαν κρέμα αηδία. Ευτυχώς η Ευρωπαϊκή Ένωση το απαγόρευσε. Δυστυχώς οι γείτονες έγραψαν την απόφαση της Ε.Ε εκεί που γράψαμε κι εμείς την αντίστοιχη για τις γαρδούμπες και τα σπληνάντερα.
Ακόμα χειρότερα, ενώ θεωρητικά αυτό το έγκλημα κατά της γαστρονομίας και της λογικής υπάρχει μόνο στη Σαρδηνία, κυκλοφορεί με ψεύτικη ταυτότητα και άλλο όνομα παντού. Ακόμη και στην πολύ πιο σικάτη, σε σχέση με τον «ίου, βρωμερό νότο», Μπολόνια. Οπότε αν –ως λάτρης των τυριών- βρεθείς εκεί και σκεφτείς να παραγγείλεις ένα πλατό που περιέχει furmai nis, ζήτα τραπέζι για πολλά άτομα. Δεν θα είσαι το μόνο έμβιο ον στο τραπέζι. Κάπου θα πρέπει να κάτσουν και τα καημένα τα ζωντανά, την ώρα που βασικά τρώνε το τυρί σου.
Χελωνόσουπα
Τρεις Έλληνες αθλητικογράφοι βρίσκονται στην Σιγκαπούρη με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες Νεότητας. Διοργάνωση που στην πορεία δεν πολυφτούρησε, αλλά who cares; Δύο βδομάδες και τέτοιο ταξίδι πού θα το ξαναβρίσκαμε. Μετά το πρώτο βράδυ επέρχεται ο κλασικός για τον τόπο μας διχασμός. Στο ερώτημα «πού θα φάμε», οι δύο από συνήθεια λένε Goody’s και αμέσως μετά ανασκευάζουν και αναφωνούν McDonalds. Ο τρίτος (μα ποιος να ‘ναι, ποιος να ΄ναι…) τους κράζει για την ατολμία τους να δοκιμάσουν νέες γεύσεις κι αποφασίζει να την… βρει μόνος του.
Οκ, το μενού είναι στα αγγλικά. Steak σημαίνει μπριζόλα, pork χοιρινό. Οπότε χοιρινή μπριζόλα φτιαγμένη με τον τρόπο της ανατολικής Ασίας. Πόσο στραβά μπορεί να πάει; Καθόλου. Εκτός κι αν… Εκτός κι αν την ώρα που εσύ παλεύεις να κόψεις το όλως περιέργως σκληρό μπριζολίδι, ακούσεις το μακρόσυρτο σφύριγμα που υποδηλώνει πως κάποιος ρουφάει τη σούπα του εκεί κοντά. Απαίσιο πράγμα, που γίνεται χειρότερο όταν διαπιστώσεις ότι μέσα στο ζουμί επιπλέουν κομμάτια μια χελώνας. Λένε πως είναι αφροδισιακό το φαγητό, αλλά τι να πω. Εμένα μου έπεσε. Το σαγόνι.
Κεφαλάκια αρνίσια
Για το τέλος αφήνουμε μια λιχουδιά από τον τόπο μας. Γιατί σαν την πατρίδα δεν βρίσκεις πουθενά. Υποτίθεται πως όσο οι κοινωνίες προχωράνε, στόχος είναι το φαγητό που τελικά φτάνει στο πιάτο σου να θυμίζει όσο το δυνατόν λιγότερο την αρχική του μορφή. Το «αφαιρούμε κεφάλια και ουρές», ας πούμε, θεωρείται βασικός κανόνας. Στη δική μας περίπτωση, όχι μόνο το θυμίζει, αλλά αν «σκαλίσεις» λίγο παραπάνω μπορείς να βρεις ακόμη και το τι περνάει από το μυαλό του. Ή τι είδαν τα ματάκια του. Ή ποιο ήταν το τελευταίο του «μπε».
Όλα αυτά τα έχεις μπροστά σου με σκοπό να τα καταναλώσεις. Και όπως συμβαίνει με τα παραπάνω εδέσματα της αλλοδαπής, έτσι και στα μέρη μας, γίνεται σκοτωμός για το ποιος θα πάρει το κεφάλι. Συνήθως το κάνει αυτός που βρίσκεται στην κεφαλή του τραπεζιού. Καθόλου περίεργο. Οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι. Καλή σας όρεξη.