Πείτε με γεροπαράξενο, αλλά πραγματικά δεν απολαμβάνω ένα ζεστό απομεσήμερο όπου η μπόχα της μασχάλης του διπλανού στο γραφείο, στο αστικό λεωφορείο ή στην ουρά για να πληρώσω τον ΕΝΦΙΑ, γαργαλά δυσάρεστα τη μύτη και μαρτυρά ότι η σχέση του με το νερό θυμίζει έντονα το βόλεϊ. Δεν υπάρχει δηλαδή σημείο επαφής μεταξύ τους.
Η αλήθεια είναι πως μας τα έχουν πρήξει με την ζέστη οι διάφοροι που όλο τον χειμώνα βαρυγκωμάνε και κλαίγονται για το κρύο. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, με το εμπνευσμένο και απίθανο σύνθημα «κρύο, κρύο, άει γα..σου κρύο», το οποίο τραγουδούσαν ημίγυμνοι. Οι άνθρωποι έδειξαν πως αυτό που τελικά έχει σημασία είναι η ζεστασιά της ψυχής και όχι του σώματος.
Άσε που όταν αναπολείς τη ζέστη, υπάρχουν και κίνδυνοι. Μπορεί να την πατήσεις δηλαδή σαν την καλή συνάδελφο που κάτι για το κοκαλάκι μας ήθελε να πει, αλλά…
Ζέστη ήθελε, καλά να πάθει.
Για να γουστάρεις την περίοδο που ο υδράργυρος τραβάει την ανηφόρα, φίλε μου, οφείλεις να είσαι φραγκάτος. Να είσαι, έστω, ΠΑΣΟΚ και να απολαμβάνεις τα μπάνια του λαού λούζοντας με σαμπάνιες νεαρές φοιτήτριες του Οικονομικού της Νομικής σε νησί των Κυκλάδων. Να βλέπεις με περηφάνια την άκρη του ποδιού σου (μαζί με το νύχι) στο Mykonos Live TV στα πλάνα όπου κάποια καλλίπυγος ύπαρξη απειλεί να ρίξει στο instagram.
Τα γούστα, όταν μιλάμε για τη ζέστη, πληρώνονται.
Ίσως μάλιστα αυτός να είναι και ο λόγος του μίσους προς αυτήν. Κάθε φορά που μπαίνει το καλοκαιράκι, το λιοπύρι έρχεται ως υπενθύμιση εκείνης της εποχής που όλα έμοιαζαν ρόδινα. Τώρα πια, στη θυμίζουν μόνο οι εισπρακτικές για το διακοποδάνειο που είχες πάρει το 1998 και 20 χρόνια μετά, χρωστάς ακόμα.
Και μην ακούσω σαχλαμάρες του στυλ «η ζέστη αντιμετωπίζεται, ενώ το κρύο όχι εκεί που έχει φτάσει το πετρέλαιο». Φήμες. Σενάρια. Μύθοι. Ποιοι είναι οι τρόποι αντιμετώπισης;
Να ανοίξεις τα παράθυρα. Ναι, αλλά θα μπουν κουνούπια.
Να βάλεις ερ κοντίσιον. Ναι, αλλά θα έρθει ο λογαριασμός στα ύψη ενώ έτσι όπως βαράει, παραμονεύει η ψύξη.
Να πιεις κάτι δροσερό. Ναι, αλλά θα κλείσει ο λαιμός σου. (Πρόβλημα ιδιαίτερα έντονο για λαϊκούς τραγουδιστές και υπαλλήλους λαϊκών αγορών. Γενικότερα των λαϊκών παιδιών).
Να πας μια βόλτα μέχρι μια κοντινή παραλία. Ναι, αλλά χ@ζουν γλάροι και υπάρχουν τύποι που παίζουν ρακέτες (και είναι χειρότεροι κι από γλάρους με διάρροια). Εξαιρούνται μόνο όσοι βγάζουν σέλφι, που είναι χειρότεροι και από τους δύο.
Όταν ζεις στην Ελλάδα που δέκα από τους δώδεκα μήνες τον χρόνο έχει χαρά θεού, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι λες και είσαι ανθρακωρύχος από το Νιούκαστλ επειδή βαράνε τα 40άρια.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν δεν είσαι ΠΑΣΟΚ, η ζέστη γίνεται παρεάκι σου ΜΟΝΟ όταν είσαι παιδάκι. Ιδανικά, μάλιστα, γιος ΠΑΣΟΚου. Τότε μετράς τα μπάνια, μετράς τα παγωτά που έφαγες και -σαν παιδί- ίσως το… πουλάκι σου. Γενικά όταν είσαι παιδί, μετράς. Η ζέστη, πάλι, δεν μετράει μία. Στην κόλαση να πάει να βρει τους όμοιούς της. Μας τα ΄χετε κάνει τσουρέκια με τη ζέστη. Που, by the way, είναι πολύ ωραίο γλύκισμα, συνδεδεμένο με την Άνοιξη, την οποία επίσης δεν χωνεύω λόγω των αλλεργιών. Πράγμα που μας αφήνει με δύο διαθέσιμες επιλογές για την πιο αγαπημένη εποχή. Το φθινόπωρο που γεμίζει ο κόσμος από λασπουριά με τα σαφώς υπερεκτιμημένα (μέχρι και έκθεση μας βάζανε οι αλήτες να γράψουμε στο δημοτικό) πρωτοβρόχια. Και τον χειμώνα, ο οποίος γενικά δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής αφού κάνει κρύο ρε φίλε…