Ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό έπαιξαν για ακόμα μια φορά σε τελικούς Α1 με τον πρώτο να στέφεται πρωταθλητής Ελλάδας. Όλα καλά θα πείτε αν δεν είχαμε μια συνηθισμένη πλέον κατάσταση του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού. Τη ρίψη καπνογόνων, φωτοβολίδων και άλλων πυρομαχικών πρώτα στον πάγκο του Παναθηναϊκού και μετά σε διάφορα σημεία του ΣΕΦ. Είναι η τρίτη φορά που γίνεται αυτό σε τελευταίο παιχνίδι στο ΣΕΦ που έκρινε πρωτάθλημα. Δεν μπορούμε να μπούμε φυσικά στο μυαλό του κάφρου και να καταλάβουμε γιατί έγινε. Μπορούμε όμως να εικάσουμε παρατηρώντας τα κοινά χαρακτηριστικά και των τριών περιπτώσεων. Και τις τρεις φορές το κοινό χαρακτηριστικό ήταν ότι ο αντίπαλος πλησίαζε στη νίκη, στο διπλό και στην κατάκτηση του τροπαίου. Και αυτό ένας θολωμένος και γεμάτος πολεμοφόδια οπαδός δεν μπορεί να το δεχτεί. Η μόνη λύση που υπάρχει στο μυαλό του είναι η ηρωική και φαντασμαγορική έξοδος.
Όπως ο μάγος που χρησιμοποιεί το παραπέτασμα καπνού για να εξαφανιστεί κατά τη διάρκεια ενός κόλπου του. Όπως οι ειδικές δυνάμεις χρησιμοποιούν καπνούς για να κινηθούν χωρίς να τους βλέπουν οι εχθροί. Ο καπνός είναι μιας πρώτης τάξεως κάλυψη για να κρυφτεί κάποιος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι οπαδοί νομίζουν ότι θα κρύψουν την ήττα ή θα κρυφτούν οι ίδιοι πίσω από τους καπνούς. Οι καπνοί είναι σαν το δάχτυλό σου που το βάζεις μπροστά από το σώμα σου και νομίζεις πως κρύβεσαι. Είναι το χώμα που χώνει η στρουθοκάμηλος το κεφάλι της. Μπορεί όμως να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια του οπαδικού κινήματος η χρήση των καπνογόνων ως έσχατη λύση για να «ξεφύγει» κάποιος από μια δύσκολη κατάσταση; Είπαμε πριν για μάγους, ειδικές δυνάμεις. Κινηματογραφικά έχουμε δει τους νίντζα να πετούν βόμβες καπνού και να εξαφανίζονται. Αυτοί όμως είναι επαγγελματίες.
Τι γίνεται όμως με τους ερασιτέχνες; Τα καπνογόνα είναι η λύση και γι’ αυτούς;
Σε ποιες άλλες δύσκολες καταστάσεις τα καπνογόνα θα μπορούσαν να είναι η μοναδική λύση;
Βρίσκεστε σε μία δίκη για κάτι ανόητο που κάνατε, έχετε ήδη πληρώσει και δεν πρόκειται να ξανακάνετε ποτέ; Άντε να το εξηγήσετε στους δικαστές και τους ενόρκους. Η αναβολή δεν παίζει σαν επιλογή, ούτε το τηλεφώνημα για βόμβα. Τί κάνετε; Ανάβετε καπνογόνα μέσα στην κλειστή αίθουσα. Ντουμάνι σε έδρα και ακροατήριο, αστυνόμους και δικηγόρους. Πανικός. Σωθήκατε.
Μπαίνει ελεγκτής σε MMM την πρώτη φορά στη ζωή σου που δεν πρόλαβες να χτυπήσεις εισιτήριο. Τον βλέπεις να σε πλησιάζει. Ξέρεις πως ό,τι και να τους πεις ακόμα και αν είναι αλήθεια το έχει ξανακούσει δεκάδες φορές; Τι κάνεις; Ανάβεις δυο καπνογόνα και κάνεις το βαγόνι τοπίο στην ομίχλη. Βγαίνεις μαζί με το μπούγιο στον επόμενο σταθμό άνετος και ωραίος, μέσα σε βήχα αλλά ελεύθερος. Δεν κοιτάζεις πίσω. Ο ελεγκτής χάνεται μέσα στους καπνούς. Σα το βαγόνι του μετρό να είναι η μηχανή παλιού τραίνου που ξεκινάει.
Έχεις βγει με την κοπέλα σου, της ανοίγεις πέλφε και της πετάς λουλούδια. Πουλάς μούρη όπως κάθε κάγκουρας που σέβεται τον εαυτό σου. Τότε έρχεται ο λογαρισμός και αντιλαμβάνεσαι ότι ξέχασες το πορτοφόλι με τα μετρητά και τις κάρτες. Οι φουσκωτοί στην είσοδο σε αγριοκοιτάζουν. Το ίδιο και ο Σφακιανάκης από την πίστα. Τί κάνεις; Ανάβεις καπνογόνα και πιάνεις ένα μικρόφωνο. Μέσα στους καπνούς με το μικρόφωνο ο κόσμος νομίζει ότι είσαι τραγουδιστής και σου πετάει λουλούδια.
Γλίτωσες τον λογαριασμό, έπιασες και δουλειά στο μαγαζί.
Μπαίνεις κουρασμένος στο σπίτι μετά από ένα εξαντλητικό δωδεκάωρο. Πεινάς σαν λύκος. Έχεις φαντασιωθεί ότι είναι Τσικνοπέμπτη. Ρωτάς τι φαγητό σου έφτιαξε η σύντροφός σου/μάνα σου/μπάτλερ σου. Σου απαντάει μπάμιες. Δεν ξεκινάς κουβέντα που ξέρεις ότι δε θα καταλήξει πουθενά. Ανάβεις καπνογόνα και κάνεις το σπίτι σου Τούμπα. Πηδάς από το παράθυρο και τρέχεις στο κοντινότερο σουβλατζίδικο. Τρως και βήχεις, βήχεις και τρως. Βρήκες τη λύση για να αποφύγεις τη μύξα με τρίχες.
Οι μπάμιες μένουν στο σπίτι μόνες τους. Βγάζουν καπνό από το κακό τους.
Ξεκίνησαν οι Πανελλήνιες και έφτασε η ώρα της Χημείας. Ακόμα μια φορά είσαι αδιάβαστος, όπως τα τελευταία χρόνια που η χημεία μπήκε στη μίζερη ζωή σου. Δεν μπορείς να θυμηθείς τι είναι οι ταλαντώσεις και τα κύματα. Ονειρεύεσαι κύματα στη Μύκονο. Πώς μπορείς να αποφύγεις μία 3ωρη εξέταση που θα αποβεί καταστροφική; Μπαίνεις στην αίθουσα και ανάβεις παντού καπνογόνα. Κλείνεις τα παράθυρα και η πόρτα είναι η μοναδική διέξοδος από την ασφυξία. Παιδιά και εξεταστές τρέχετε όλοι, σαν μια παρέα έξω. Δεν ξέρεις πώς ακριβώς αλλά η χημεία σε έσωσε για πρώτη φορά.
Είναι Κυριακή και θα έρθουν οι συγγενείς της γυναίκας σου; Ή οι δικοί σου. Ή κάποιοι ενοχλητικοί γείτονες που αυτοκαλέστηκαν για φαγητό. Ή οι σπαστικοί φίλοι της κόρης. Οι απλά χτυπούν το κουδούνι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ή η σπιτονοικοκυρά ανεβαίνει σιγά σιγά τα σκαλιά για να έρθει να ζητήσει κοινόχρηστα; Θα τους αφήσεις να σου χαλάσουν την Κυριακή; Ποτέ. Ποτέ την Κυριακή. Θα ανάψεις τα καπνογόνα σου και θα τα πετάξεις στους διαδρόμους της πολυκατοικίας, στο ασανσέρ και στον φωταγωγό.
Κλείνεσαι σπίτι σου και αφήνεις τους άλλους να τρέχουν να βρουν έξοδο και να σου χτυπούν τα κουδούνια με αγωνία.
Η κοπέλα σου σε τραβάει με το ζόρι στο σινεμά. Της είπες ότι θα έρθεις μόνο αν δείτε κάποια περιπέτεια. Ή ακόμα και με καρτούν βολεύεσαι. Σου είπε εντάξει. Πήγε όμως και έκλεισε εισιτήρια για ρομαντική κομεντί. Και στην ταινία παίζει και η Τζούλια Ρόμπερτς και η Ρις Γουίδερσπουν και η Σάντρα Μπούλοκ και η Αν Χάθαγουεϊ. Σα να λέμε all star rom com. Σκέφτεσαι να βγάλεις τα μάτια σου με το που μπαίνεις στην αίθουσα και καταλαβαίνεις την απάτη της. Δε θα το κάνεις όμως. Φοράς τη αντιασφυξιογόνα μάσκα σου και ανάβεις καπνογόνα. Αφήνεις τους άλλους να βγάλουν τα μάτια τους.
Βγαίνεις άρχοντας με το ποπ κορν αγκαλιά και πας στη δίπλα αίθουσα που παίζει Fast and Furiou #18.
Mπαίνεις στο ιατρείο. Ρωτάς αν η εξέταση είναι η ίδια, η παραδοσιακή ή έχει αλλάξει κάτι στη μέθοδο. Μαθαίνεις ότι δεν άλλαξε τίποτα τόσα χρόνια. Σου λένε «σκύψε και κατέβασε τα παντελόνια σου». Ο γιατρός φοράει το ελαστικό γάντι. Σου γελάει. Θα τους χαμογελάσεις και εσύ; Όχι βέβαια. Θα ανάψεις τα καπνογόνα σου και θα του τα βάλεις να καίγονται στον κώλο του. Τώρα ποιος χρειάζεται προστάτη από τους καπνούς γιατρέ;
Ο παπάρας ο διευθυντής σου έρχεται δέκα λεπτά πριν σχολάσεις με τριήμερο μπροστά σου. Σου ανακοινώνει ότι δυστυχώς πρέπει να δουλέψεις όλο το σαββατοκύριακο γιατί έτσι. Γιατί είναι παπάρας και χαίρεται να σου ρουφάει τη χαρά από τα μάτια σου. Όλα φαίνονται χαμένα. Όχι αν ανάψεις τα καπνογόνα με το παραισθησιογόνο καπνό. Η δράση τους είναι ισχυρή. Θα τον κρατήσουν μέσα στις παραισθήσεις του 48 τουλάχιστον ώρες. Σου αρκούν. Όταν ξυπνήσει δε θα θυμάται τίποτα.
Αγκαλιάζεις το μωρό σου. Τον καρπό του έρωτά σου με τη σύντροφό σου. Το μωρό έχει φάει λίγα λεπτά πριν. Το νιώθεις όσο το αγκαλιάζεις ότι γεμίζει την πάνα βρακάκι του με υλικό ικανό να σκοτώσει τάγματα ΟΥΚάδων. Είναι η σειρά σου να το αλλάξεις. Κοιτάς δεξιά αριστερά αν υπάρχουν άλλα μωρά. Όχι δυστυχώς. Έχεις μόνο ένα και είναι χεσμένο μέχρι τα αυτιά. Τι θα κάνεις άνθρωπέ μου; Μα φυσικά θα ανάψεις καπνογόνα και να βγεις έξω τρέχοντας. Το ένστικτο της μάνας αν είναι δυνατό θα την ενεργοποιήσει και θα πάει να το σώσει. Με την ευκαιρία θα το αλλάξει κιόλας γιατί η μυρωδιά θα είναι ήδη χειρότερη από αυτή του καπνού.
Βγήκες καθαρός και όρθιος.
Δουλεύεις στον πάγκο με τα αλλαντικά του σούπερ μάρκετ. Είναι Σάββατο 7.55 μμ και έχεις καθαρίσει ήδη τον πάγκο σου. Ετοιμάζεσαι να σχολάσεις.
Και μπαίνει τότε μέσα η θείτσα η 70χρονη με ένα χαρτάκι με 10 αλλαντικά γραμμένα.
«Τι θέλετε;», τη ρωτάς με τρεμάμενη φωνή, ενώ κραδαίνεις το μαχαίρι σογκούν που εκείνη την ώρα το νιώθεις σαν κατάνα του Χατόρι Χάντζο. «Θέλω καπνιστό ζαμπόν, καπνιστή γαλοπούλα, καπνιστό μπέικον, καπνιστό χοιρομέρι, καπνιστό κοτόπουλο. Από 50 φέτες στο καθένα. Και μετά θα σου πω και για καπνιστά τυριά. Έχουμε πάρτι στο ΚΑΠΗ αύριο». Ο φόνος δεν είναι λύση σκέφτεσαι την ώρα που η ζωή σου περνάει μέσα από τα γυαλιά της με τον χοντρό κοκκάλινο σκελετό . Τα καπνογόνα όμως είναι. Την βουτάς από την μάλλινη ζακέτα, παρότι έξω έχει καύσωνα, ανάβεις τα καπνογόνα και της βάζεις στο στόμα. «Θα τα φάτε και αυτά καπνιστά» της φωνάζεις. «Προσφορά του καταστήματος». Άλλη μια φορά που ο καπνός των καπνογόνων σε έβγαλε από τη δύσκολη θέση αναίμακτα ούσα η μόνη λύση.