Γράφει ο Κώστας Καμπούρης
Kings of Leon – WALLS
Ναι, αυτοί. Μετά την τεράστια επιτυχία του Only by the Night έβγαλαν ακόμα 2 δίσκους που λίγο-πολύ πέρασαν στα ψιλά κι όχι άδικα, καθώς σύμφωνα με κατά καιρούς δηλώσεις τους άρχισε να τους ενδιαφέρει περισσότερο το αλκοόλ, να πλακώνονται στις μπουνιές μεταξύ τους και να επιβεβαιώνουν τα στερεότυπα για όσους κατάγονται από τον Αμερικανικό Νότο.
Μετά το απαραίτητο διάστημα ανασύνταξης, τα 3 αδέρφια κι ο ξάδερφός τους επιχειρούν για ακόμα μία φορά να επαναλάβουν τη συνταγή του πλατινένιου τους άλμπουμ και εν πολλοίς το πετυχαίνουν.
Βέβαια αυτό σημαίνει ότι έχει χαθεί και το στοιχείο της έκπληξης που είχε παίξει ρόλο στο να γίνει το Only by the Night τόσο μεγάλη επιτυχία, αλλά εδώ υπάρχουν και τα επικά ρεφρέν αλά Someone Like You και τα ριφ ποτισμένα από μπέρμπον (να και τα στερεότυπα) και οι μπαλάντες με τη χαρακτηριστική προφορά του Caleb Followill.
Green Day – Revolution Radio
Μιλώντας για συγκροτήματα που επιστρέφουν στη συνταγή της μεγάλης τους επιτυχίας μετά από μερικές αδιάφορες κυκλοφορίες, οι Green Day. Κι αν για τους Kings of Leon αυτό φαίνεται να λειτουργεί, εδώ έχουμε ένα παράδειγμα του τι μπορεί να γίνει όταν πας να ακολουθήσεις τα βήματα του παρελθόντος χωρίς να τα υποστηρίζεις συνθετικά.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουν περάσει 12 χρόνια από το American Idiot αλλά τα 22 από το Dookie. Καλοί οι ψευτοεπαναστατικοί στίχοι και τα απλά, ξεσηκωτικά τραγουδάκια αλλά όπως και η μαύρη μάσκαρα του Billie Joe Armstrong, άλλο νόημα έχει όταν τα κάνει ένας εικοσάχρονος κι άλλο (αν έχει καν) όταν τα βλέπεις από έναν πλούσιο 45αρη.
Οι Green Day δεν παρουσιάζουν κάτι πρωτοποριακό, δύσκολο ή πολύπλοκο αλλά ακριβώς αυτό που θα περίμενες από αυτούς που έβγαλαν ένα Boulevard of Broken Dreams το οποίο επιχειρούν να ξαναγράψουν μιμούμενοι τον εαυτό τους, όχι με τον χαριτωμένο τρόπο που το κάνουν οι AC/DC πχ, αλλά πιο κοντά σε αυτό που ο πατέρας σου εμφανίζεται μια μέρα φορώντας ένα 80’s πουκάμισο γιατί «ακόμα μου κάνει».
Bon Iver – 22, A Million
Ο Justin Vernon ξεκίνησε τη δισκογραφική του πορεία σαν Bon Iver μετατρέποντας ένα χωρισμό και μια σοβαρή ασθένεια σε ένα άλμπουμ που ξεπέρασε τα στενά όρια των χιπστερομάγαζων και τη συνέχισε με έναν ακόμη πιο επιτυχημένο δίσκο που τον έφερε κολλητό του Kanye West οπότε το επόμενο βήμα του θα ήταν το αντίθετο της υπερβολής αν το έλεγα πολυαναμενόμενο. Αυτός έκανε το μόνο λογικό πράγμα σε μια τέτοια κατάσταση, διάλειμμα για περίπου 4 χρόνια.
Κι αν για το πρώτο του άλμπουμ ο Justin απομονώθηκε για μήνες σε μια καλύβα στα βουνά του Wisconsin για το τρίτο διάλεξε κάτι ακόμα πιο καταθλιπτικό: Τη Σαντορίνη κατά την off season. Μετά από μια ταραχώδη εβδομάδα γεμάτη κρίσεις πανικού το μόνο που είχε στα χέρια του ήταν τη φράση που ακούγεται πρώτη στο 22, A Million “It might be over soon”.
Μετά από αυτό, θα ήταν δύσκολο ό,τι ακολουθούσε να είναι αισιόδοξο ή έστω στο ύφος του Bon Iver, Bon Iver. Από την άλλη, λίγοι θα περίμεναν κάτι τόσο διαφορετικό, τόσο παράξενο, τόσο κλειστοφοβικό. Εδώ έχουμε τραγούδια που σχεδόν απαρνούνται τα κλασικά όργανα, προτιμώντας τα samples και τα εφέ. Το αποτέλεσμα απόκοσμο, σχεδόν σε προκαλεί να το αφήσεις στην άκρη αλλά ξεπερνώντας το αρχικό σοκ της νέας κατεύθυνσης και τους ψιλοαστείους τίτλους με τα περίεργα σύμβολα ανακαλύπτεις ένα πολύ όμορφο δίσκο που είναι ό,τι πρέπει για τα φθινοπωρινά απογεύματα που έρχονται και τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς.