Έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Το ποτήρι ξεχείλισε. Το δέντρο κάλυψε το δάσος. Το κερασάκι μπήκε στην τούρτα της οργής. Αφού δεν τα λέτε, δεν τα γράφετε θα τα πω και θα τα γράψω εγώ.
Δεν καταλαβαίνω τους λαϊκούς και τους έντεχνους τραγουδιστές που σε συναυλίες τους σταματούν το τραγούδι και λένε «δικό σας» στο κοινό ή απλά προτάσσουν το μικρόφωνο ή απλά κλείνουν τα μάτια και αφήνουν τον κόσμο που είναι από κάτω να τραγουδήσει το άσμα. Σε ποιο άλλο επάγγελμα που σχετίζεται με το θέαμα συμβαίνει το ίδιο;
Έχετε δει ηθοποιούς να σταματούν το θέατρο και να ζητούν από το κοινό να συνεχίσει να λέει τους διαλόγους μόνο του;
«2.500 χρόνια παίζεται η Αντιγόνη, τα ξέρετε τα λόγια. Άντε όλοι μαζί». Ούτε στο ποδόσφαιρο σταματάνε οι παίκτες και λένε στον κόσμο έλα εκτέλεσε εσύ το πλάγιο να γουστάρεις, να νιώσεις ένα με μας.
Πήγατε ποτέ σε έκθεση ζωγραφικής να δείτε πίνακες και σας φόρτωσαν με πινέλα και χρώματα να τελειώσετε ένα έργο; Να κάνε εδώ ένα καραβάκι στην άκρη και εκεί κάτω δεξιά πρέπει να ζει ένα ευτυχισμένο κούτσουρο.
Είδατε ποτέ φοιτητές να παραδίδουν κόλλες στην εξέταση και να λένε στους βοηθούς «ΔΙΚΟ ΣΑΣ» και να περιμένουν να τους λύσουν την τελευταία άσκηση;
Συναντήσατε ποτέ ντελιβεράδες να σε παίρνουν τηλέφωνο να πας δυο τετράγωνα πιο κάτω από το σπίτι σου να πάρεις την παραγγελία και όπως ανεβαίνεις τον δρόμο να αφήσεις και κάτι καλαμάκια στην κυρά Μαρία στο στενό, πάνω από το ποδηλατάδικο;
Αστεία πράγματα. Μια δουλειά έχετε να κάνετε. Να τραγουδήσετε. Τουλάχιστον αν την ώρα που τραγουδάει το κοινό κάνατε κάτι άλλο, πχ να σερβίρετε ή να πλένετε κάνα πιάτο θα είχε κάποια αξία η κίνηση. Τώρα είναι απλά ακόμα ένα κόλπο να φυγοπονείτε και να μοιράζεστε με τα κορόιδα την εργασία αλλά όχι και την αμοιβή.
Αυτά μας έφτασαν ως εδώ. Μακάρι να πετούσαν και οι μουσικοί κιθάρες, μπουζούκια και πλήκτρα στο κοινό να συνεχίσει μόνο του τα σόλα, τα σόλο, τα σόλος, πώς διάολο λέγονται. Οι αοιδοί πιο μάγκες είναι δηλαδή;
