Στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης δεν είναι πολλές οι εκπομπές με το επίπεδο διεισδυτικότητας στην κοινή γνώμη, την αίσθηση δημιουργίας και τη φρεσκάδα που απέπνεε το Ράδιο Αρβύλα.
Η μεγάλη επιτυχία του οφείλεται και στην αμεσότητα (live γαρ) που εισέπραττε ο τηλεθεατής και η οποία σε συνδυασμό με το παρεΐστικο κλίμα εξασφάλιζε το προνόμιο της ιδιαίτερης ταυτότητας.
Υπό αυτή την έννοια, η ελληνική τηλεόραση μοιάζει πιο φτωχή μετά την απόφαση των συντελεστών να ρίξουν τίτλους τέλους, κλείνοντας έναν δεκαετή κύκλο. Με εξαίρεση την τελευταία σεζόν (λόγω survivor) η εκπομπή έκανε επί σειρά ετών σαρωτικά νούμερα τηλεθέασης, αναδεικνυόμενη σε φαινόμενο διαχρονικότητας. Θα περίμενε συνεπώς κανείς ότι η είδηση για το φινάλε θα ξενέρωνε μαζικά την κοινή γνώμη.
Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Στα social media και στα σχόλια που φιλοξενούν οι ιστοσελίδες κάτω από τη σχετική είδηση, οι αντιδράσεις μια πολύ μεγάλης μερίδας χρηστών συνοψίζονται στη φράση… «επιτέλους». Που σημαίνει ότι εκτός από φανατικούς φίλους το Ράδιο Αρβύλα είχε αποκτήσει και «ορκισμένους» εχθρούς. Ξέχωρα όμως από το internet, το διαπίστωνες και γύρω σου, από συγγενείς και φίλους, ότι η απήχηση του δεν είναι καθολική.
Είναι παράδοξο, αλλά αληθές: παρά τα πολύ μεγάλα νούμερα τηλεθέασης το Ράδιο Αρβύλα δεν αγαπήθηκε μαζικά, όπως είχε συμβεί για παράδειγμα με το ΑΜΑΝ.
Κάποιοι δεν το χώνεψαν από την αρχή, άλλοι του γύρισαν την πλάτη στην πορεία. «Κούρασε», εκτιμούν πολλοί, με την μόνιμη αλληλουχία γεγονότων, τον αμίλητο Στάθη που «θυμάται ότι υπάρχει μόνο για πει ανέκδοτο και να ακούσει στο… καφετζής» και τον «προσωποκεντρισμό του Κανάκη». Άλλοι χρεώνουν στον αρχηγό της παρέας διάθεση δημαγωγίας, ενίοτε και λαϊκισμού, θεωρώντας ότι σε αρκετές περιπτώσεις ο σατυρικός χαρακτήρας της εκπομπής εκφυλίστηκε.
Πιο ενοχλητικό απ’ όλα ήταν μάλλον ότι και οι ίδιοι έμοιαζαν να έχουν χάσει το κέφι τους την τελευταία σεζόν. Έδιναν την αίσθηση ότι τους βόλευε η εκάστοτε αργία για να μετατεθεί χρονικά η επόμενη εκπομπή. Έβγαζαν μια εικόνα κορεσμού, αναζητώντας θαρρείς αφορμές για να βγάλουν λιγότερες εκπομπές. Κι αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, καλύτερα που το έληξαν τώρα, προτού χάσουν την ψυχή τους. Σε μια live εκπομπή θα είχε άμεσο αντίκτυπο και στα νούμερα, αλλά και στην υστεροφημία τους.
Ο Αντώνης Κανάκης είναι βέβαιο ότι κατέχει το δίπτυχο τηλεόραση / σάτιρα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο στη χώρα (θα μπορούσε να… παρεξηγηθεί ο Λάκης Λαζόπουλος αν δεν έκανε χρόνια τώρα προπαγάνδα). Η υπογραφή του σημαίνει επιτυχία και πιθανότατα αυτή την τύχη θα έχει και η επόμενη δουλειά που ετοιμάζει, σε συνεργασία με τον ΑΝΤ1.
Ποιος όμως δεν θα ήθελε να έχει (επιτέλους…) σε αυτή μαζί του τον Σωτήρη Καλυβάτση; Όσο βαρύ κι αν άφησε το αποτύπωμά του στα τηλεοπτικά δρώμενα το Ράδιο Αρβύλα, η cult μορφή του ΑΜΑΝ και ο αμιγώς σατιρικός χαρακτήρας του το έχουν κατατάξει στις συνειδήσεις του κόσμου ως την εκπομπή – πρότυπο του είδους.
Μια ενδεχόμενη επανένωση των δύο ανδρών θα ανανέωνε πιθανόν και τον Κανάκη, αποφέροντας ένα εκρηκτικό τηλεοπτικό μείγμα. Όχι, δεν έχουμε κάποιο inside info – μια τέτοια προοπτική μοιάζει άλλωστε σχεδόν αδύνατη – απλώς αποχαιρετάμε το παρόν, με μια νοσταλγική διάθεση για το παρελθόν.