Δεν μπορούν ν’ αντισταθούν. Θέλουν, ενδεχομένως, αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις τους. Γι’ αυτούς, τα συγκεκριμένα λόγια είναι σαν την πιστολιά που ρίχνει ο αφέτης- με το που τ’ ακούσουν, «ξεχύνονται» να τερματίσουν πρώτοι στον άτυπο αγώνα.
Όταν ο εκάστοτε ραδιοφωνικός παραγωγός πει «Ας ανοίξουμε τώρα γραμμές για τους φίλους ακροατές», 6 συγκεκριμένα είδη είναι σα ν’ ακούν το τραγούδι των Σειρήνων, αλλά χωρίς να έχουν προνοήσει- α λα Οδυσσέας- να δεθούν στο κατάρτι των ερτζιανών. Έτσι, γίνεται το «έλα να δεις».
Ή, ακριβέστερα, το «έλα ν’ ακούσεις». Γιατί, όπως και να το κάνουμε, όλοι μας ξέρουμε τους 6 πιο χαρακτηριστικούς τύπους ακροατών που τηλεφωνούν στις αθλητικές εκπομπές.
Γιατί μάλλον δεν υπάρχει κανείς που δε γνωρίζει τον…
«Έχω παίξει μπάλα εγώ, ξέρω»
-«Ναι, έλα φίλε, είσαι στον αέρα»
-«Καλησπέρα J, γεια σου Ανεμιστήρα (τα ονόματα των παραγωγών). Για το ντέρμπι ήθελα να μιλήσω».
-«Πες μας φίλε, σε ακούμε».
-«Κατ’ αρχήν, να πω ότι έχω παίξει μπάλα εγώ και ξέρω. Το ακούσατε;»
-«Ναι φίλε, συνέχισε».
-«Κι επειδή έχω παίξει μπάλα και ξέρω, θέλω να πω ότι αυτό το 4-2-3-1 που παίζει ο Στραματσόνι δεν πρόκειται να του βγει ποτέ. Η ομάδα χρειάζεται ρόμβο, με τον Ουακάσο κόφτη, 2 πλάγιους, 3 ίσιους, έναν μπαλαντέρ, έναν παπά κούπα και μια ντάμα στην επίθεση να το καρφώσει. Με ακούτε παιδιά;»
-«Ναι, ναι…»
-«Έχω παίξει μπάλα και ξέρω, να με ακούτε. Το ίδιο με τον Στραματσόνι παίζαμε κι εμείς Δ΄ τοπικό το 1992 και δε μας έβγαινε έναν ολόκληρο γύρο. Μετά το γυρίσαμε σε ρόμβο- παρά την επιμονή του προπονητή να το γυρίσουμε σε εξάγωνο- και βγήκαμε 6οι στο πρωτάθλημα, μόλις 32 πόντους πίσω από τον πρωταθλητή».
-«Φίλε, μήπως να…»
-«Μη διακόπτεις αυτόν που έχει παίξει μπάλα και ξέρει ρε συ- μάθε στον άρχοντα δίπλα…»
-«Έγινε φίλε, καλό σου βράδυ»
-«Το λέω επειδή έχω παίξει μπαλ…» (τουτ-τουτ-τουτ).
Ο Άκυρος
Χαμός, τα καλώδια λιώνουν, οι παραγωγοί τρέχουν και δεν προλαβαίνουν, ο ηχολήπτης σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος νίπτει τας χείρας του: το ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό έχει λήξει 6-6, με τους γηπεδούχους να τελειώνουν το ματς με 8 παίκτες, τους φιλοξενούμενους με 7 και να έχουν δοθεί συνολικά 5 πέναλτι.
Στις γραμμές γίνεται χαμός, κόσμος βρίζεται, ο διαιτητής ακούει τα σχολιανά του, ανακοινώσεις ένθεν κι ένθεν, μπουνιές στη συνέντευξη τύπου και τότε…
-«Επόμενη γραμμή. Καλησπέρα, είσαι στον αέρα».
-«Καλησπέρα παιδιά. Μια ερώτηση θέλω να κάνω».
-«Φυσικά φιλαράκι, ό,τι θες».
-«Το 1813, Ζαστζέμπιε- Βίγκρι Σουβάλκι, πόσο ήρθε;».
Ο Συνομωσιολόγος
Είναι μια φωνή που μετά βίας ακούγεται. Μιλάει ψιθυριστά και αργά, γιατί είναι σίγουρος γι’ αυτά που θα πει:
-«Καλησπέρα παιδιά…»
-«Γεια και σε σένα».
-«Να ρωτήσω κάτι. Μήπως πρόσεξε κανείς σας στο 27΄ του ματς, στο 1-0, τι έκανε ο Ιντέγε;»
-«Τι έκανε;»
-«Δεν το είδατε δηλαδή;»
-«Όχι».
-«Δηλαδή το ότι πήγε στο πλάγιο, έξυσε πρώτα το αριστερό του αυτί και μετά έφτυσε δε σας λέει κάτι;»
-«….»
-«Κι άντε άσε τον Ιντέγε. Ο Μπέντο γιατί όπως πήγαινε στη φυσούνα έβγαλε τα κλειδιά του από την τσέπη; Μήπως- λέω μήπως, δεν ξέρω…- έχει σχέση με αυτό που έγινε στις 23/7/1971 στις 8 το απόγευμα στην Ποσειδώνος; Εεεε; Αρχίσατε να το πιάνετε τώρα;»
-«Φίλε, αλήθεια μήπως έχεις πιει κάτι- και δεν εννοώ νερό…»
-(Διακόπτει, αρχίζει να φωνάζει) «ΕΓΩ ΕΝΑ ΞΕΡΩ: όλα είναι στημένα αδερφέ και θα το δεις. Γιατί όπως έλεγε κάποτε και ο Ηράκλειτος “Ξυνόν γαρ αρχή και πέρας επί κύκλου περιφερείας”. Καληνύχτα σας!».
Ο Κολλημένος
Βγαίνει τόσο συχνά στην εκπομπή, που στους περισσότερους δίνει την εντύπωση πως είναι «συμπαρουσιαστής» και όχι απλός ακροατής. Αποκαλεί τους παραγωγούς με το μικρό τους όνομα («Στεφ, Νικ, όλα ok σήμερα;») και μετά βάζει την κασέτα να παίζει- ναι, ναι, την ίδια που ακούμε εδώ και 3.5, περίπου, αιώνες (ή, τουλάχιστον, τόσο φαίνεται):
«Πάντως έχει αλλάξει δραματικά το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Δείτε για παράδειγμα τους Άγγλους- έτσι ήτανε παλιά οι Άγγλοι; Όλο σέντρες- σέντρες- κεφαλιά ήταν τα παιδιά. Τώρα παρατηρείται μια παγκοσμιοποίηση του αθλήματος, με τους μάνατζερ και τις διαφημίσεις να έχουν τον πρώτο ρόλο, το στοίχημα να είναι ο βασιλιάς, οι εταιρίες να έχουν για πιόνια τα μεγάλα ονόματα και κανείς να μην μπορεί να στρίψει το καράβι προς την άλλη μεριά.
Θέλω ακόμα να πω…»
Θέλε.
Ο επόμενος.
https://www.youtube.com/watch?v=FSVAz50ElYk
Ο Κάφρος
Επειδή είναι στον αέρα, δεν πατάει και τόσο καλά στη γη:
-«Ναι, καλ…»
-«Ρε φίλε πλάκα με κάνεις; Λέγεσαι τώρα δημοσιογράφος εσύ; Να μας τρελάνεις θέλεις; Πού το είδες το πέναλτι στο 32΄ ρε αρχ… άντε μην το πω και με κόψεις. Τι μαλ…- άντε μην το πω και με κόψεις- είναι αυτές που λες ρε; Καθαρό επιθετικό φάουλ είναι, βρε κωλογαμ…- άντε μην το πω και το κόψεις».
-«Μισό λεπτό γιατί…»
-«Πόσο για τον που…- δεν το λέω μη με κόψεις- είσαι βρε μπαστ… μη με κόψεις, δεν τελείωσα. Κάτι τέτοια κάνετε εσείς οι δημοσιογράφοι και μετά σκοτώνονται στα γήπεδα. Μη σε πετύχω πουθενά, μαλάκα, σε γ@μ@σ@ να ξέρεις. Τώρα κόψε με!»
-«Κόφ’ τον».
https://www.youtube.com/watch?v=nBZH4hL1YXY
Ο «Και πες στον προηγούμενο»
Είναι ο κλασικός παρελθοντολάγνος που δεν μπορεί με τίποτα να κοιτάξει- ή ν’ ακούσει- προς το μέλλον:
-«Γεια σας παιδιά»
-«Για και σε σένα, φίλε»
-«Ήθελα ν’ απαντήσω στον προηγούμενο ότι…»
-«Τον ταξιτζή;»
-«Όχι».
-«Τον άλλον ταξιτζή;»
-«Όχι- όχι».
-«Τον Geo Sepolia 21;»
-«Όχι αυτόν, τον άλλον, εκείνον που λέει για τη Ριζούπολη».
-«Αυτός ήταν χθες, μάλλον τα έχεις μπερδέψει».
-«Εντάξει, προηγούμενος πιάνεται κι αυτός. Λοιπόν, πες στον προηγούμενο, ότι δεν τα θυμάται καλά ο αδερφός, γιατί λέει ότι το πούλμαν έφτασε 19:27 έξω από το γήπεδο και μετά…»
Και, κάπως έτσι, ο μονόλογός του εκτείνεται στο διηνεκές σε τέτοιο βαθμό, που η αναφορά στον προηγούμενο να σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν θα υπάρξει ποτέ ξανά επόμενος.
Θα υπάρξει, αλλά από αύριο.
Βλέπετε, κλείνουμε γραμμές τώρα…