03:35 Η φύση σε καλεί. Σηκώνεσαι απ’ το κρεβάτι με το μάτι νυσταγμένο και σβηστό και βλέπεις μπροστά σου ό,τι και ο Στιλ στο πρώτο γκολ της Ξάνθης. Βάζεις τον αυτόματο και αφού αποφεύγεις με σπάσιμο της μέσης τον καλόγηρο (μετά την 6η σαβούρα έχεις διαβάσει το παιχνίδι του) στον πηγαιμό για την τουαλέτα νιώθεις μια λιγούρα…
Δίχως να το σκεφτείς, αλλάζεις πορεία και βάζεις πλώρη για το ψυγείο, όπου σε περιμένουν τρία κομμάτια παγωμένη πίτσα σπέσιαλ με αφράτη ζύμη και ένας δροσερός αντιπροχθεσινός γύρος, που αν μείνει άλλη μια μέρα στο ψυγείο θα είναι ιδανικός για να στοκάρεις τα πλακάκια στην κουζίνα. Απέχεις περίπου 3 μέτρα από το όνειρο…
Σκίζεις το μαύρο της κουζίνας ανοίγοντας το βήμα σου και ενώ βγαίνεις τετ α τετ με το ανυπεράσπιστο ψυγείο συμβαίνει το μοιραίο. Σκοντάφτεις στην καρέκλα που πετάχτηκε μπροστά σου σαν γιαγιά-νίντζα στο λεωφορείο όταν λοκάρει άδεια θέση και χτυπάς το μικρό σου δαχτυλάκι. Το πρώτο δευτερόλεπτο δεν νιώθεις τίποτα, αλλά έχεις αρχίσει ήδη να σουφρώνεις τα χείλη γιατί ξέρεις ότι ο πόνος σου προωθείται…
Και όντως ένα δευτερόλεπτο μετά μια σουβλιά ξεκινάει από το μικρό σου δάχτυλο, κόβει αριστερά στο γόνατο, πιάνει καβάλο και σπλήνα και καταλήγει να σου τρυπάει τους κροτάφους λες και γίνεται στο κεφάλι σου τεκτονικός σεισμός 32,7 βαθμών της κλίμακας Μερκάλι…
Και ενώ έχεις διπλώσει λες και κούμπωσες το κουμπί του παντελονιού με το σακάκι και κάνεις download 17 ανέκδοτα γαμωσταυρίδια, προσπαθώντας να μην ουρλιάξεις όπως προχθές που είδες ντούκι κατσαρίδα-δολοφόνο να κάνει ύπτιο στο μπάνιο, σκέφτεσαι ό,τι δεν υπάρχει κάτι χειρότερο σε αυτή τη ζωή απ’ τον πόνο στο δαχτυλάκι! Τεράστιο ψέμα! Πάμε πάλι απ’ την αρχή…
Έχεις άλλα 15 λεπτά στη διάθεσή σου για να παραδώσεις κείμενο. Γράφεις πιο γρήγορα και απ’ την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» και ενώ μπαίνεις στην τελική ευθεία και ετοιμάζεσαι για τον τερματισμό, έχεις τη φαεινή ιδέα να γκουγκλάρεις το «δίλημμα» για να σιγουρευτείς ότι γράφεται με δυο «μ». Ανοίγεις νέο παράθυρο, πας να γράψεις όμως το λάπτοπ σου αρχίζει να πηγαίνει πιο αργά και απ’ το λάπτοπ του Βασίλη Τσάρτα…
Κρύος ιδρώτας αρχίζει να σε λούζει. Σκέφτεσαι ότι δεν έχεις αποθηκεύσει το κείμενο, ενώ βλέπεις αυτό το στρογγυλό του σατανά να περιστρέφεται γύρω απ’ τον εαυτό του, βγάζοντας την ένδειξη «chrome is not responding». Είναι σαν να σου κάνει δάχτυλο μπροστά στα μούτρα σου το μηχάνημα, επειδή ξέρει ότι δεν μπορείς να αντιδράσεις. Είναι σαν να σου παίρνουν το μπιφτέκι σου πριν το τελειώσεις και να το τρώνε αργά και βασανιστικά μπρος τα μάτια σου. Η ιδέα ότι εκτός απ’ τον κόπο θα χαθεί και η διορία, ανεβάζουν την πίεση σου στο 32 (τη μικρή). Πας να πατήσεις έξοδο και η σελίδα γίνεται πιο άσπρη και απ’ τον Μάικλ Τζάκσον στο «Remember the time». Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι όλα έχουν τελειώσει. Θολώνεις. Δεν θες απλώς να σπάσεις το λαπτοτ…
Θες να του ρίξεις μπουνιά και το χέρι σου να μπει απ’ την μια πλευρά και να βγει από την άλλη ανοίγοντας τρύπα σαν να είναι μετροπόντικας…
Θες να κάτσεις πάνω του και να αρχίσεις να χορεύεις τραμπολίνο φορώντας πυρωμένα σανδάλια για να του κάψεις το πληκτρολόγιο…
Θες να βγεις στο μπαλκόνι και να αρχίσεις να το χτυπάς κάτω όπως η μάνα σου το χαλί και ο πατέρας σου το χταπόδι…
Θες να το βάλεις μπροστά στην τηλεόραση και να το αναγκάσεις να δει Γιώργο Νινιό στις «Προδοσίες»…
Θες να πάρεις τον πλάστη από την κουζίνα και να αρχίζεις να παίζεις σκουός μαζί του στον τοίχο με την ίδια αγάπη που θα το έκαναν οι δυο κλέφτες αν έπιαναν το βυζανιάρικο στο «Home alone»…
Φυσικά στο τέλος δεν κάνεις τίποτα απ’ όλα, απλώς το πιάνεις με τα δυο σου χέρια και το χτυπάς με δύναμη στο τραπέζι καταστρέφοντας τον σκληρό του δίσκο, ο οποίος πρέπει τώρα να αντικατασταθεί. Με 100 ευρώ είσαι άρχοντας. Θα σου βγάλει έξι μήνες ακόμα, μέχρι να πληρώσεις τον επόμενο…