Η επιλογή ήταν δύσκολη. Πρέπει να είδαμε περισσότερες φανέλες απ’ όσα ασούμε λέει ο Γιώργος Παράσχος όλη τξ χρονιά, ώστε να καταλήξουμε στην τελική δεκάδα.
Κάποιες σίγουρα αδικήσαμε, μοιραία όμως, δεν είναι από τις περιπτώσεις που ισχύει το «όλες οι καλές χωράνε».
Με κριτήρια εντελώς υποκειμενικά προφανώς, αντλήσαμε υλικό από τρεις κατηγορίες (κλασικές, στυλάτες, καινοτόμες) για να παρουσιάσουμε το δικό μας top-10 στα… καλλιστεία ποδοσφαιρικής φανέλας.
Πάρτε θέση για να θυμηθείτε, να συμφωνήστε ή να… σιχτιρίσετε.
10. Βραζιλία – 1958
Η μυθική κίτρινη δεν είναι απλώς φανέλα, αλλά ποδοσφαιρική θρησκεία. Κι όμως δεν είναι η πατροπαράδοτη της Βραζιλίας. Γεννήθηκε από την ανάγκη μιας ολόκληρης χώρας να μετριάσει τις ανατριχιαστικές μνήμες του «Μaracanazo» και να γυρίσει σελίδα μετά την αποφράδα 16η Ιουλίου του 1950.
Έως τότε η Σελεσάο έπαιζε με λευκή εμφάνιση, η οποία και συνδέθηκε μια για πάντα με την πιο οδυνηρή ήττα στην ιστορία του αθλητισμού.
Το 1953 η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Βραζιλίας διενήργησε διαγωνισμό μέσω της εφημερίδας «Correio da Manha». Οι σχεδιαστές που συμμετείχαν είχαν τον εξής (ευρύ) περιορισμό: η νέα εμφάνιση θα πρέπει να περιλαμβάνει τα τέσσερα χρώματα της βραζιλιάνικης σημαίας, κίτρινο, πράσινο, μπλε και άσπρο.
Ο 18χρονος εικονογράφος Αλντίρ Γκαρσία Σλι παρέδωσε 100 διαφορετικούς συνδυασμούς των χρωμάτων, τέσσερα εκ των οποίων τα παρακάτω.
Από τις 401 συνολικά συμμετοχές προκρίθηκε μία από τις πιο απλές που είχε σχεδιάσει. Κίτρινη φανέλα, μπλε σορτσάκι, λευκές κάλτσες, πράσινο στο γιακά και στα τελειώματα των μανικιών. Οι κριτές εκτίμησαν ότι ξεχώριζε με την απλότητα και την αρμονία της. Η δεύτερη επιλογή τους, προερχόμενη από έναν άλλο σχεδιαστή, ήταν στο ίδιο (απλό) μοτίβο: πράσινη φανέλα, λευκό σορτσάκι και κίτρινες κάλτσες.
Εν τέλει επιλέχθηκε στα σημεία η πρώτη και με αυτήν έκανε «ντεμπούτο» η Βραζιλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954.
Θα έπρεπε να περάσουν όμως τέσσερα χρόνια για να αναδειχθεί στις συνειδήσεις των Βραζιλιάνων ως γούρικη, καθώς το 1958 η Σελεσάο κατέκτησε το πρώτο Ζιλ Ριμέ της ιστορίας της. Έστω και αν στον τελικό έπαιξε με μπλε φανέλα, έχοντας αντίπαλο την (ομόχρωμη) γηπεδούχο Σουηδία.
Ο πρωτοποριακός για την εποχή γιακάς είναι η απόδειξη ότι η Βραζιλία υπερείχε στα πάντα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ’58.
9. Αρσεναλ – 2005/06
Η Άρσεναλ έχει φτιάξει αρκετές ωραίες φανέλες, «παίζοντας» με το κόκκινο, το κίτρινο και το μπλε, αλλά η πιο καλόγουστη κατά τη γνώμη μας ήταν η βυσσινί της περιόδου 2005-06. Αγαπήθηκε από τους φίλους των «Gunners» διότι φορέθηκε κατά τη διάρκεια μιας σεζόν που η ομάδα έπαιξε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Θα αγαπιόταν περισσότερο ασφαλώς αν δεν ερχόταν από το πουθενά στο Παρίσι o Χένρικ Λάρσον και ο Ζουλιάνο Μπελέτι…
8. Εθνική Αγγλίας – 1966
Τίποτα το ιδιαίτερο, ο σχεδιαστής, είναι προφανές, ότι… βαριόταν. Και πάλι καλά που έβαλε πάνω το έμβλημα της Εθνικής Αγγλίας για να σπάει η κοκκινίλα.
Είναι όμως ένα κόκκινο απ’ αυτά που κερδίζουν το μάτι. Βαθύ σαν της Ferrari, θα λάμβανε τις διαστάσεις all-time classic, αφού με αυτή τη φανέλα κατέκτησε η Αγγλία το μοναδικό τρόπαιο της ιστορίας της.
7. Μόναχο 1860 – 2014
Η επετειακή φανέλα της Μόναχο 1860 για το Oktoberfest του 2014 αποτελεί εν γνώση μας μία αλλόκοτη επιλογή. Το παραδεχόμαστε, θα μπορούσε να είναι τραπεζομάντηλο. Βρείτε μας όμως μια πιο πρωτότυπη και θα τη βγάλουμε από τη λίστα. Όχι, δεν το δεχόμαστε ότι είναι τόσο πρωτότυπη επειδή μοιάζει με τραπεζομάντηλο!
Προσέξτε λεπτομέρεια στο γιακά και τις δύο διαφορετικές αποχρώσεις του γαλάζιου στα τετράγωνα. Δεν ξέρουμε αν θα βοηθούσε τους παίκτες μιας ομάδας να… τρομάξουν τους εκάστοτε αντιπάλους (αποδεδειγμένα δεν συνέβη αυτό με τη Μόναχο 1860), σίγουρα όμως οι τελευταίοι θα ανυπομονούσαν για την καθιερωμένη ανταλλαγή μετά το τέλος του αγώνα. Κομμάτι συλλεκτικό.
6. Πούμας Ουνάμ – 2016/17
«Έργα τέχνης» και η εντός και η εκτός. Η μεξικάνικη Κλαμπ Ουνιβερσιδάδ Νασιονάλ, πιο γνωστή ως Πούμας, έχει σύμβολο το ομώνυμο αιλουροειδές.
Η μορφή του αποτυπώνεται τα τελευταία χρόνια στις φανέλες της με ένα εξαίρετο σκίτσο, αλλά συγκεκριμένα πέρσι οι σχεδιαστές ήταν σε μεγάλα κέφια. Με μια σύνθεση από ανάγλυφα σκίτσα, προερχόμενα από τη μεξικάνικη παράδοση και τον πολιτισμό των Αζτέκων. Αν παρατηρήσατε μάλιστα, αυτά διαφέρουν στις δύο φανέλες.
5. Ολλανδία – 1996
Δεν τρελαινόμαστε για το πορτοκαλί της Ολλανδίας. Αυτό του 1996 όμως είχε κάτι διαφορετικό. Εκτός του ότι ήταν πιο βαθύ είχε τη μέγιστη καινοτομία να φιλοξενεί σκίτσο από πανηγυρισμό της ομάδας. Σπάσαμε το κεφάλι μας να διαπιστώσουμε αν πρόκειται για πραγματικό πανηγυρισμό που έχει αποτυπωθεί σε φωτογραφία ή για απλό σκίτσο. Δεν τα καταφέραμε (αν έχετε καμιά ιδέα ευπρόσδεκτη) και ίσως για αυτό μας γοήτευσε τόσο…
4. Βέλγιο – Παγκόσμιο Κύπελλο 2014
Υποτίθεται ότι θα διαλέγαμε μια από τις τρεις. Είναι οι φανέλες της Έθνικής Βελγίου για τα προκριματικά και την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας.
Πρώτη μας κέρδισε η μαύρη, μετά μας έκλεισε το μάτι η κίτρινη και στο τέλος άρχιζε τα νάζια η κόκκινη. Ποια να πρωτοδιαλέξεις, ο σχεδιαστής της «Burrda Sports» (κι όμως) τελούσε υπό οργασμό καλαισθησίας. Σολομώντεια λύση: και οι τρεις μαζί στη θέση 4!
3. Ρόμα – 2014/15
Με τη Ρόμα δεν βγάζεις άκρη. Όρεξη να έχεις να θαυμάζεις την έμπνευση του δημιουργού. Οι τύποι έχουν ξεφύγει, συνιστά τον ορισμό της ιταλικής φινέτσας σε μια ποδοσφαιρική φανέλα.
Απ’ όλες τις εξαιρετικές εκδόσεις των τελευταίων χρόνων, ξεχωρίσαμε αυτή της σεζόν 2014/15. Με την ίδια δυσκολία επιλογής. Κι όπως διαπιστώνετε, ούτε σε αυτή την περίπτωση ήταν το φόρτε μας η αποφασιστικότητα…
2. Μπαρτσελόνα – 2012/13
Η Μπάρτσα έχει αβανταδόρικα χρώματα, συνεπώς και πολλές κατά καιρούς φανέλες που τα «σπάνε». Η καλύτερη είναι όμως αυτή της σεζόν 2012/13, με το σβήσιμο της πλατιάς κόκκινης ρίγας στη μέση και το μπέρδεμα με το μπλε.
Είναι φανέλα πρωταθλήματος κι αυτή, αλλά και δύο «φιάσκων» στο «Καμπ Νόου» σε Τσάμπιονς Λιγκ (Μπάγερν 0-3) και Κόπα ντελ Ρέι (Ρεάλ 1-3).
1. Καμερούν – 2013
Ντάξει, οι τύποι το τερμάτισαν. Η μοναδική αφρικάνικη επιλογή στη λίστα δεν χρειάζεται πολλά σχόλια, είναι το αδιαφιλονίκητο Νο. 1. Μοναδική ένσταση ότι ο λέων θα μπορούσε να είναι λίγο πιο… κεφάτος. Ή έστω κομματάκι πιο άγριος…