Ακούς συνεχώς να σου λένε ότι η διαφορά του ανθρώπου από τα υπόλοιπα όντα της Γης είναι η λογική. Αλλά δεν το καταλαβαίνεις παρά όταν στο κάνουν πιο νιανιά. Η εξέλιξη της ανθρώπινης νόησης από τους Νεάτερνταλ στο σήμερα του Homo Sensus και Homo Politicus ήρθε μέσα από πιο «πρωτόγονες» περιστάσεις. Το κυνήγι του για την επιβίωση, για την βρώση ήταν αυτό που τον μετέφερε σε κάθε στάδιο της εξέλιξης. Πρόκειται όμως για μια διαδικασία που περιελάμβανε και πράγματα για τα οποία σήμερα απορούμε και είμαστε και ψιλοντροπιασμένοι.
Ας μην είμαστε γενικόλογοι και ας επικεντρωθούμε στον τομέα της διατροφής. Πιο συγκεκριμένα της ελληνικής διατροφής, αφού αυτήν ξέρουμε και αυτή (δεν) εμπιστευόμαστε. Για κάθε παστίτσιο, σουβλάκι, σουφλέ, ομελέτα, λουκάνικα, μπέργκερ υπάρχει και ένα μελανό όνομα aka κουνουπίδι.
Θέλω σε αυτό το σημείο να μείνουμε ένα λεπτό σιωπηλοί για όλα εκείνα τα παιδιά που οι γονείς τους τα μπούκωσαν με το ζόρι με κουνουπίδι ειδάλλως «δεν έχει σουβλάκι για μια βδομάδα».
…
Κι αφού πέρασε το λεπτό, ας σταθούμε λίγο σε εκείνο το κομμάτι της γαστριμαργικής ιστορίας όπου ένας άνθρωπος είδε το κουνουπίδι, το μύρισε και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να είναι γευστικός θησαυρός. ΟΧΙ!
Εδώ δεν είμαστε γιατροί και διατροφολόγοι για να κρίνουμε με βάση τα συστατικά και τα θρεπτικά στοιχεία. Ακούμε, βλέπουμε, μυρίζουμε, γευόμαστε. Αυτά είναι τα κριτήρια μας. Και το κουνουπίδι δεν περνάει τη βάση ούτε σε ένα από τα τέσσερα. Ακούς το όνομα του και δεν χρειάζεται καν να πας στο επόμενο στάδιο. Μιλάμε για ένα πράμα που στα αγγλικά ηχητικά λέγεται «κολιφλάουερ». Κόλι. Εσερίχια γιου νόου. Όσο για το πώς μυρίζει όταν το μαγειρεύεις, δεν χρειάζεται κάποιο σχόλιο. Οι κάλυκες στα ρουθούνια σου έχουν τινάξει τα μυαλά τους στον τοίχο από μόνοι τους.
Αυτό που πρέπει περισσότερο να αναρωτηθείς είναι το πώς αυτά τα φαγητά μπήκαν στην κληρονομιά της εκάστοτε προηγούμενης γενιάς και η επόμενη το δέχτηκε αβασάνιστα. Άντε να ξεπεράσεις το γεγονός ότι κάποιος κάποτε δοκίμασε κουνουπίδι, του άρεσε και θέλησε να το επικοινωνήσει ανερυθρίαστα και διαπρύσια στους γύρω του. Πώς εξηγείται ότι ο ίδιος τύπος έβαλε τα παιδιά του να το φάνε, εκείνα το πέρασαν στα δικά τους παιδιά και πάει λέγοντας. Εκτός κι αν μας επιβεβαιώσουν κάποιοι γονείς ότι είναι μέρος της διαπαιδαγώγησης για να αντέχουν τα παιδιά στις δυσκολίες. Αν ας πούμε το κουνουπίδι είναι ότι ο μέλανας ζωμός για τους Σπαρτιάτες.
Βέβαια δεν είναι μόνο το κουνουπίδι. Ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να διευρύνει το μενού του και να δοκιμάζει νέα πράγματα το πήγε στην στρατόσφαιρα. Ακολουθούν μερικά από τα χειρότερα φαγητά ων ουκ έστιν αριθμός, που οι μόνοι που δικαιολογούνται να τα τρώνε είναι οι παππούδες κι οι γιαγιάδες, δεδομένου ότι έζησαν κατοχή και δύσκολα γλιτώνεις από τα σύνδρομα.
Μπάμιες : Μια λέξη που την χρησιμοποιούμε για να πούμε ότι κάποιος είναι αδύναμος στον Στρατηγό. Μικρά, μακρόστενα πράγματα που φαλλοφέρνουν και έχουν τριχίδια που σου γαργαλούν το λαιμό. Αλήθεια τώρα;
Μπρόκολο : Θα γράψω αυτό που είπε σε ένα stand up ο Λάμπρος Φισφής. Αν το μπρόκολο είχε τη θέση του μήλου στην ιστορία των πρωτόπλαστων, τότε τώρα θα ήμασταν στον παράδεισο και θα τρέχαμε σε λιβάδια.
Λαχανάκια Βρυξελλών : Όπως το Βέλγιο και οι Βρυξέλλες, έτσι και τα λαχανάκια ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Είναι λες και κάποιος επιστήμονας θέλησε να χαλάσει τη φήμη του λάχανου και χρησιμοποίησε χημικά για να φτιάξει αυτό το υβρίδιο που αν ήταν άνθρωπος θα ήταν ο Χλαπάτσας και στο σχολείο θα έκανε την αμπούλα να ευωδιάζει τον χώρο.
Σαλιγκάρια : Όχι τα ζυμαρικά, τα κανονικά. Υπήρξε κάποτε ένας στην Κρήτη που είδε ένα σαλιγκάρι να βγαίνει μετά τη βροχή και γοητεύτηκε από αυτή τη μύξα που άφηνε πίσω του. Το μαγείρεψε, το έβαλε στο στόμα του και το δάγκωσε με ικανοποίηση μάλιστα. Ένα πράγμα που θα το δεις σε αηδιαστικές αποστολές τηλεπαιχνιδιών και late night shows, στην Κρήτη το έχουν απαραίτητο ταίρι για την τσικουδιά. Καμία ελπίδα για το μέλλον!
Ξιφίας/Καρχαρίας : Αντιλαμβάνομαι το εκδικητικό της πράξης να σκοτώσεις έναν καρχαρία και να τον φας, αλλά ΔΕΝ. Ο ξιφίας όμως;
Το μυαλό και η γλώσσα του αρνιού : Πάντα θα υπάρξει εκείνος που θα γυρίσει να πει ότι αυτά τα δύο είναι τρομεροί μεζέδες και θα τους καταβροχθίσουν με κρασί πριν το κανονικό και λογικό κρέας. Κι αυτοί οι τύποι θα γυρίσουν να σε ψέξουν επειδή δε νήστεψες 40 μέρες.
Γαρίδες : Είναι πολύ απίθανο κάτι που το τηγανίζεις να μην είναι ωραίο, αλλά οι γαρίδες καταφέρνουν το ακατόρθωτο. Μιλάμε για το φαγητό που σε διώχνει από τη μπόχα του μαγειρέματος και δεν φτάνεις καν στο στάδιο της γεύσης. Αν είσαι νοήμων. Οι περισσότεροι βέβαια είναι τζιχαντιστές της μάσας και δεν τους εμποδίζει τίποτα.
Αγκινάρες : Ο λόγος που δεν μπορώ να διαλέξω τα σαλιγκάρια ως τα χειρότερα. Οι αγκινάρες ερίζουν έντονα για την κορυφή. Τα λαχανικά που έχουν έμφυτο βελονισμό, με αυτά τα μαύρα σαν καρφάκια που εμφανίζουν στο μαγείρεμα. Στην περίπτωση τους το έγκλημα δεν είναι μόνο που τις τρώμε, αλλά που κάποιοι περισπούδαστοι σεφ τόλμησαν να βάλουν πάνω τους ως και κρέμα γάλακτος. Αυτή την αθώα παρθένα του φαγητού, αυτό το μαργαριτάρι που το βρίσκεις κρυμμένο σε θησαυρούς, οι βάρβαροι το παίρνουν και λούζουν τις αγκινάρες. Ειδεχθές και αποτρόπαιο. Όμως τα βοθροκάναλα της διαπλοκής δεν σας τα λένε αυτά.
Την επόμενη φορά που θα πει κάποιος Σωκράτης ότι η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα είναι ο λόγος, ρίχτε του μια αγκινάρα γεμιστή με σαλιγκάρια στο κεφάλι!