Στα πρώτα τους βήματα το 2000 έδειχναν σημάδια αρκετά γνώριμα στο κοινό της αμερικανικής μουσικής. Οι The Strokes ήταν μια εικόνα που αναγόταν στην μουσική των Kings of Leon και σχετικά γρήγορα τους ακολούθησε το προσωνύμιο Southern Strokes. Από το πρώτο τους άλμπουμ το 2003, το Youth & Young Manhood, μέχρι το 7ο, το WALLS, που κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες περίπου, οι KOL διήνυσαν μια απόσταση που τους έβγαλε από το μονοπάτι των Strokes.
Για την ακρίβεια το 7ο άλμπουμ τους είναι crystal clear, μια αναδίπλωση της εσωτερικότητας τους. Σαν το double face μπουφάν. Το WALLS (We Are Like Love Songs) είναι μια περιπλάνηση των Kings of Leon στον κόσμο της μπαλάντας, όχι όμως με στιβαρά βήματα. Περισσότερο ανάλαφρα, ώστε να διατηρείται το pop rock στοιχείο της μελωδίας τους. Θα έλεγε κανείς ότι σε αυτόν το δίσκο πάτησαν περισσότερο στην στιχουργική τους έμπνευση και άφησαν λιγότερο χώρο για τη μουσική σύνθεση. Ή όπως το είχε πει παλιότερα σε συνέντευξη του ο Caleb Followill «η μουσική μου είναι εκείνη η μαμά με το τζιν που δεν με αφήνει να βγω ραντεβού με την κόρη της». Τώρα πια, η τετράδα των Followills δε νοιάζεται για την άποψη της μαμάς. Σκαρφαλώνει στο παράθυρο και μπαίνει στο δωμάτιο της κόρης.
Τα Waste A Moment και το ομώνυμο του άλμπουμ είναι τα πρώτα δύο δείγματα που κυκλοφόρησαν πίσω στον Σεπτέμβριο και έδειξαν το πως λειτούργησαν και ένιωσαν στην διάρκεια της δημιουργίας οι Southern Maroon 5 όπως έγραψε το Slant Magazine. Εκεί με σαφώς αρνητική διάθεση απέναντι στο αποτέλεσμα. Εδώ με καθαρά χιουμοριστικό τρόπο, γιατί αφενός το πιο σημαντικό για τον καλλιτέχνη είναι να εκφράζει αυτό που θέλει κι όχι να υποτάσσεται σε όσα ζητάει το κοινό και αφετέρου μιλάμε για τον πιο συμπαγή και συνεκτικό δίσκο της μπάντας μετά το Aha Shake Heartbreak.
Τα Eyes On You και Around The World σπάνε την «μονοτονία» των κομματιών με πιο funk και cheesy/teenage ρυθμούς, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά την αλλαγή πορείας των Kings of Leon στο WALLS. Ένα arpeggio των συναισθημάτων τους και της κοσμοθεωρίας τους κατακλύζει κάθε κομμάτι, το στοιχείο του Νάσβιλ, αυτός ο arse-shaking-μπρουτάλ συναισθηματισμός είναι στη χαμηλότερη κλίμακα ως παρουσία στο chorus και τις συγχορδίες τους, το μπάσο του Jared Followill δεν είναι κοφτερό όπως στο Mechanical Bull για παράδειγμα, αλλά περισσότερο διακριτικό, το κοινό τους δέχτηκε grosso modo καχύποπτα το αποτέλεσμα, όμως είπαμε: τα παιδιά του Νότου δεν θέλουν να έχουν άχυρο στο στόμα και ν’ αντέχουν στα τσιμπήματα. Θέλουν να δαγκώσουν τα χείλη στο ματωμένο σημείο και να αφήσουν το δάκρυ. Κι ας λένε ότι «Oh a man ain’t a man ‘less he’s fought the fight».
