Τα παρακολουθούμε χρόνια. Άλλοι τα λένε καρτούν, άλλοι στην Άπω Ανατολή τα λένε anime και άλλοι στην Ελλάδα μίκυ μάο. Επί δεκαετίες στηρίζονται στην ίδια ιδέα. Η μάχη καλού και κακού. Χαρακτήρες που έχει ξεκαθαριστεί από την αρχή ποιος ανήκει στο κάθε στρατόπεδο. Από τον σχεδιασμό μέχρι την ανάπτυξη των χαρακτήρων.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις το κόνσεπτ έχει έναν βασικό άξονα συνοχής της ιστορίας. Ο κακός κάνει ό,τι μπορεί να πιάσει, να αιχμαλωτίσει, να σκοτώσει, να φάει, να υποδουλώσει τον καλό. Το προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις. Και στο τέλος δεν τα καταφέρνει. Τρώει τα μούτρα του, τρώει απανωτές σφαλιάρες, ρεζιλεύεται και οι εκάστοτε ιστορίες καταλήγουν με τον καλό νικητή, να στέκεται όρθιος και να γελάει ειρωνικά.
Πολλές φορές χωρίς λογική, αφού τα προσόντα, η ευφυία, η δύναμη και οι ικανότητες του «κακού» είναι μακράν σε πιο ανεπτυγμένο επίπεδο από αυτές του «καλού». Ίσως αυτό κάνει και τις ιστορίες πιο αστείες και ενδιαφέρουσες. Το πώς θα τα καταφέρει ο καλός να ξαναεπικρατήσει, ακόμα και παραβαίνοντας τους νόμους της φυσικής. Όλα γίνονται στα καρτούν. Μέχρι πότε όμως θα ισχύει αυτό;
Κάποιοι τηλεθεατές και αναγνώστες των καρτούν και των κόμικ έχουν φτάσει στα όριά τους. Οι κακοί αρχίζουν να γίνονται συμπαθητικοί όταν μετά από προσπάθειες δεκαετιών δεν καταφέρνουν να κερδίσουν έστω μία μικρή μάχη εναντίον του καλού. Γιατί δηλαδή το καλό να κερδίζει στα καρτούν όταν στην αληθινή ζωή πολλές φορές χάνει;
Σήμερα όλα αυτά αλλάζουν. Οι κακοί παίρνουν εκδίκηση. Οι καλοί καταλήγουν στο καναβάτσο και το ευφυές κακό επιτέλους κυριαρχεί στο αδιάφορο καλό. Γιατί; Γιατί έτσι θέλουμε, έστω για μία φορά.
Έτσι θα τελείωναν 5 καρτούν αν οι κακοί κέρδιζαν στο τέλος της ιστορίας
