Μηχανόβιοι, σουζάκηδες, καμικάζι, easy riders, γκαζοφονιάδες κ.α. Έχουν προλλά προσωνύμια που είτε τους τα κόλλησαν είτε τα πρόσθεσαν οι ίδιοι δίπλα στο όνομά τους. Η μηχανή τους γίνεται η προέκταση του σώματός τους, είναι το κορίτσι τους, το αγαπημένο τους παιχνίδι. Όταν βγαίνουν στον δρόμο μαζί της γίνονται άλλοι άνθρωποι.
Ο δρόμος πλέον τους ανήκει. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν σήματα, δεν υπάρχουν εμπόδια, δεν υπάρχουν δεσμεύσεις. Οι ίδιοι το περιγράφουν ως την επιτομή της ελευθερίας. Μπορεί να είναι η ταχύτητα και η αδρεναλίνη. Ίσως ο κρύος αέρας που τους χτυπάει το πρόσωπο και το σώμα με πολλά χιλιόμετρα ανά ώρα. Ίσως να είναι απλά η ένταση των στιγμών.
Το σίγουρο είναι ότι τον δρόμο τον βλέπουν με τελείως διαφορετικό μάτι από εμάς τους υπολοίπους. Τους πεζούς και τους οδηγούς αυτοκινήτων και φορτηγών. Μία εντελώς διαφορετική ματιά στο ίδιο ασφαλτοστρωμένο κομμάτι της πόλης ή και έξω από αυτήν.
Δεν έχει σημασία αν οδηγούν παπάκι, σκουτεράκι, street ή superbike. Το «μικρόβιο» είναι το ίδιο. Το πορτοφόλι μόνο αλλάζει και οι δυνατότητες του… εργαλείου. Η κ@υλα τους παραμένει η ίδια.
Η οπτική τους αυτή σε σχέση με αυτή των υπολοίπων μπαίνει στο τραπέζι μελέτης του Menshouse. Ακόμα μία φορά τα αποτελέσματα της μελέτης είναι από σοκαριστικά έως συγκλονιστικά. Και έχουμε το φωτορεπορτάζ για να στηρίξουμε με στοιχεία τα γραφόμενά μας.
Πάτησε πάνω στις φωτογραφίες που δείχνουν τι βλέπουν οι απλοί μη μηχανόβιοι άνθρωποι μέρη του δρόμου και θα αποκαλυφτεί η οπτική των ίδιων κομματιών του δρόμου από τα μάτια των μηχανόβιων.