Άθελά του κάποτε -και χωρίς να ξέρει τι γιγάντιο κλισέ θα δημιουργήσει- ο Ίβιτσα Όσιμ είπε ότι «η μπάλα είναι πόρνη».
Όχι βέβαια ότι κανείς δεν είχε σκεφτεί να την αποκαλέσει έτσι μέχρι τότε (σε περιπτώσεις, ας πούμε, όπου χτύπησε σε ένα δοκάρι ή κόντραρε και κατέληξε στα δίχτυα της ομάδας του) αλλά εν πάση περιπτώσει.
Όποιος κι αν το είπε πρώτος, σημασία έχει ότι ήταν σωστό. Γιατί η μπάλα όντως είναι πόρνη.
Και όπως έχει συμβεί τουλάχιστον με μια που έχει χαρακτηρίσει έτσι στη ζωή του ένας άνδρας, σε καψουρεύει.
Το ίδιο που ισχύει λοιπόν με κάθε αθεράπευτη καψούρα, ισχύει και με το ποδόσφαιρο. Ό,τι κι αν μεσολαβήσει μέχρι να γεράσεις, υπάρχουν στιγμές που σε έχουν κάνει για πάντα «εραστή» του.
Και αν είσαι 30 και άνω, σίγουρα συμπεριλαμβάνονται σε αυτές οι εξής:
-Το φάουλ του Ρομπέρτο Κάρλος με τη Γαλλία. Λένε (με ταυτόχρονο κλείσιμο του ματιού) ότι στα φιλικά μπαίνουν τα καλύτερα γκολ.
Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για απλό γκολ, μιλάμε για τη «Μόνα Λίζα» των εκτελέσεων φάουλ. Γιατί αν ο Μπαρτέζ έγινε αναγκαστικά τροχονόμος σε αυτή τη φάση, έπρεπε να κόψει κλήση στην μπάλα, που έστριψε ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ χωρίς να βγάλει… φλας!
-Η ντρίμπλα του Μπέργκαμπ στον Νταμπίζα. Εδώ δεν μπορείς να καταλάβεις τι υπερισχύει: Είναι ο θαυμασμός για την έμπνευση που μόνο ένα «άρρωστο» ποδοσφαιρικό μυαλό όπως του Ολλανδού υπερπαίχταρου θα μπορούσε να συλλάβει;
Ή μήπως η συμπόνια για το ανεπανάληπτο χουνέρι που σκάρωσε στον άτυχο συμπατριώτη, δίνοντας ραντεβού με την μπάλα πίσω από την πλάτη του;
-Η απόκρουση-σκορπιός του Ρενέ Χιγκίτα. Το θέμα σε αυτή την περίπτωση δεν είναι μόνο η έμπνευση. Το θέμα είναι και ποιος την είχε.
Βγάζοντας σπυράκια στην ιδέα να φερθεί σαν συνηθισμένος τερματοφύλακας (και παρόλο που το είχε πληρώσει με το κάζο από τον Ροζέ Μιλά) η κολομβιανή θεότητα άφησε κάγκελο το Γουέμπλεϊ. Κι έδειξε ότι ιστορία μπορεί να γράψει ένας γκολκίπερ και με τα πόδια.
-Η ντρίμπλα του Ρεδόνδο στον Μπεργκ. Εκείνο το βράδυ η Ρεάλ πέτυχε θρίαμβο. Απέκλεισε την πρωταθλήτρια Ευρώπης (τότε) μέσα στο σπίτι της. Ο μεγάλος Ραούλ πέτυχε δυο γκολ; Ε και; Η βραδιά εκείνη χαράχτηκε για άλλον λόγο στην ιστορία:
Για την παρανοϊκά «αλήτικη» ντρίμπλα του Ρεδόνδο, που θα κάνει τον καψερό Μπεργκ να κοκκινίσει από ντροπή τη μέρα που αναπόφευκτα θα του τη δείξουν σε βίντεο τα εγγόνια του.
-Το μυτάκι του Ρονάλντο με την Τουρκία. Έχει βάλει αμέτρητες γκολάρες. Με την Μπαρτσελόνα, με τη Ρεάλ, με την Ίντερ, με τη Βραζιλία. Πραγματικά δυσκολεύεσαι να σκεφτείς τρόπο με τον οποίο δεν έχει σκοράρει.
Αυτός που σκέφτηκε όμως εκείνο το βράδυ απέδειξε ότι ο περιβόητος… μύτος -εκτός από ένδειξη άμπαλου στην αλάνα- μπορεί να είναι και ένδειξη ποδοσφαιρικής ιδιοφυΐας.
-Το βολέ του Ζιντάν με τη Λεβερκούζεν. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Πραγματικά, αν κάτσεις να το καλοσκεφτείς, για την κλάση του Ζιντεντίν Ζιντάν το να πιάσει ένα σουτ στην κίνηση ήταν τόσο εύκολο όσο το να λούσει το κεφάλι του.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν βλέπεις συχνά μονοκόμματο βολέ -ζυγισμένο με χειρουργική ακρίβεια- σε τελικό του Champions League.
-Το ψαλιδάκι του Ριβάλντο με τη Βαλένθια. Παίζεται ο τελευταίος στόχος που έχει απομείνει στη σεζόν (η έξοδος στο Champions League). Το παιχνίδι έχει φτάσει στο 89’. Οι αντίπαλοι αμύνονται μαζικά και η μπάλα ζυγίζει 100 κιλά.
Κι εσύ κάνεις κοντρόλ με το στήθος και ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ανάποδο ψαλίδι από το ύψος της περιοχής που καρφώνεται στα δίχτυα! Πόσο (μεγάλος παίκτης όπως ο) Ριβάλντο είσαι;
-Το «σβήσιμο του τσιγάρου» από τον Ροναλντίνιο με την Τσέλσι. Πήγε η μπάλα στα δίχτυα. Ούρλιαξαν εκατοντάδες σπίκερ ανά τον κόσμο. Άρχισε ο ίδιος τους πανηγυρισμούς με το γνωστό αφοπλιστικό χαμόγελο.
Έγιναν όλα αυτά και αφού πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα ακόμα, τότε -και μόνο τότε- κατάλαβαν οι παίκτες του Μουρίνιο τι σατανική έμπνευση είχε γεννήσει ο εγκέφαλος του Ρόνι.
-Το «άρρωστο» ψαλιδάκι του Ζλάταν με την Αγγλία. Το 2047 ένα παιδάκι κάθεται στα πόδια του παππού του μπροστά στο τζάκι και τον ακούει να του λέει: «Εκεί που έχει βγει λοιπόν ο τερματοφύλακας, ο Ιμπραΐμοβιτς κάνει μια εναέρια κίνηση καρατέκα και με ένα πλάγιο ψαλίδι ΕΞΩ από την περιοχή, στέλνει την μπάλα μέσα»!
Παρόλο που σκέφτεται «ω, ρε φίλε, ο γέρος έχει λαλήσει από τα χάπια», ο γέρος περιέγραψε -και μάλιστα χωρίς σάλτσα- ένα από τα πιο εξωφρενικά γκολ της ιστορίας.
-Η εξωφρενική συνεργασία Σκούφαλη-Σιαλμά. Βλασφημία σε κείμενο που περιέχει Ριβάλντο, Ρονάλντο και Ζιντάν; Μπορεί. Ιεροσυλία να μνημονεύεται ανάμεσα σε γκολάρες που σημάδεψαν το παγκόσμιο ποδόσφαιρο; Ενδεχομένως.
Το μυαλό όμως αιχμαλωτίζει στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας απ’ όπου κι αν προέρχονται. Ακόμα και αν είναι από τον ταπεινό Μανώλη και τον άσημο Δημήτρη: Οι οποίοι ένα απόγευμα στα Γιάννενα μεταμορφώθηκαν σε ταχυδακτυλουργούς της μπάλας.