Ποδοσφαιρικό ματς όπου η διαφορά δυναμικότητας είναι αντίστοιχη του λιοντάρια-χριστιανοί στο Κολοσσαίο προαναγγέλλεται ως «τσόντα».
Παρόλο όμως που Ρόμα και Τσέλσι δεν έχουν μεγάλες διαφορές ως ομάδες, το δικό τους ματς για το Champions League είχε την πιο… kinky σκηνή των τελευταίων ετών.
Μόλις λοιπόν ο Στέφαν Ελ Σαράουϊ πέτυχε το δεύτερο γκολ των γηπεδούχων έσπευσε να το πανηγυρίσει. Οι συμπαίκτες του έγιναν ένα κουβάρι μαζί του.
Ώσπου ήρθε ο Ντιέγκο Περότι και -εκεί επάνω στο μπούγιο- συνεχάρη τον Αιγύπτιο με μια γενναία… δαχτυλοσκόπηση.
Κι εντάξει, δεν είναι η πρώτη φορά που ένας πανηγυρισμός έχει ξεσηκώσει συζητήσεις και σχόλια.
Προσωπικά προσπερνώ και το στάδιο της αναζήτησης του τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Αργεντινός, διερευνώντας τα ενδότερα του συμπαίκτη του μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές.
Διότι μεγαλύτερη εντύπωση, στην προκειμένη περίπτωση, δεν προκαλεί τόσο η στάση του… θύτη, όσο η στάση του θύματος. Αυτή η απάθεια και το αμήχανο γελάκι, σαν η ευγενική χειρονομία που προηγήθηκε να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
Αντί να σκεφτούμε λοιπόν τι θα κάναμε εμείς σε μια τέτοια (δύσκολη ομολογουμένως) συγκυρία, ας σκεφτούμε τι θα έκαναν 5 άλλοι ποδοσφαιριστές στη θέση του Ελ Σαράουϊ. Όπως, ας πούμε, οι εξής:
-Λουίς Σουάρες. Με το που θα ‘νιωθε το χέρι στο σορτσάκι θα ‘πεφτε κάτω για πέναλτι. Συνήθεια είναι αυτή, δεν κόβεται εύκολα. Μόλις καταλάβαινε όμως τι ακριβώς έκανε ο Περότι, ως Ουρουγουανός που σέβεται τον εαυτό του, θα γινόταν μπαρούτι.
Και επιστρατεύοντας τη σεσημασμένη οδοντοστοιχία του, θα ‘κανε τη συγκεκριμένη χειρονομία να είναι η τελευταία που έκανε το δάχτυλο του Αργεντινού…
-Άαρον Ράμσεϊ. Προσωρινά δεν θα αντιδρούσε. Θα κρατούσε, όσο μπορούσε περισσότερο, την ψυχραιμία του. Θα περίμενε στωικά τη στιγμή που θα σκόραρε μια ακόμη φορά στον αγώνα:
Ώστε να το αφιερώσει έπειτα στον Περότι και η γνωστή κατάρα που ζωντανεύει αμέσως μετά από κάθε του γκολ να μη δυσκολευτεί καθόλου να… διαλέξει ποιον διάσημο θα χτυπήσει αυτή τη φορά.
-Φερνάντο Νάβας. Εδώ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Επειδή μιλάμε για Αργεντινό και για τύπο που ήταν κάπως… παλάβρας, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να τον έκανε ασήκωτο.
Αν απέφευγε όμως μια τέτοια σπασμωδική αντίδραση, θα του εξηγούσε ότι τα δάχτυλα χρησιμεύουν περισσότερο για άλλες ενέργειες: Όπως το να δείξεις την εκτίμησή σου στον κόσμο των γηπεδούχων (ή το σκορ του αγώνα, όπως είχε υποστηριχθεί τότε στην απολογία του).
-Κάρλος Βαλντεράμα. Θα τα έβαζε με τον εαυτό του. Θα προβληματιζόταν μήπως κάνει ο ίδιος κάτι λάθος. Μήπως προσελκύει εκείνος με κάποιο τρόπο τις… τσαχπινιές. Γενικώς θα τράβαγε τα μαλλιά του, ρε παιδί μου, που όλοι οι περίεργοι εκείνον ψαχουλεύουν.
Γιατί στη δική του περίπτωση θα ήταν το δεύτερο σχετικό κρούσμα: Μετά την περιβόητη εξερεύνηση που είχε κάνει κάποτε στα καλαμπαλίκια του ο Μίτσελ περιμένοντας την εκτέλεση ενός κόρνερ.
-Τάσος Μητρόπουλος. Θα επρόκειτο για ξεκάθαρα αυτοκτονική ενέργεια. Πριν τολμήσει έστω και να το σκεφτεί, θα έπρεπε να έχει αποδεχθεί την εξαιρετικά αμφίβολη πιθανότητα να τη βγάλει καθαρή.
Γιατί με μια κραυγή τύπου «τα καπούλια του Τάσου ρε δεν τα αγγίζει ούτε η λεκάνη της τουαλέτας» και ένα άπερκατ σαν αυτά που πανηγύριζε όταν έβαζε γκολ, ο «Ράμπο» θα του αφαιρούσε μια για πάντα τη δυνατότητα να ξαναμασήσει.
