Αν σας λέγαμε ότι υπάρχουν ομάδες ράγκμπι στην Ελλάδα θα μας κοιτάζατε περίεργα. Αν σας λέγαμε ότι υπάρχουν και γυναικείες ομάδες ράγκμπι θα ξανακοιτάζατε τη διεύθυνση του site για να βεβαιωθείτε ότι δεν έχετε μπει κατά λάθος στο Koulouri.
Και όμως είναι αλήθεια. Οι γυναίκες παίζουν ράγκμπι, με εξαιρετική μάλιστα επιτυχία.
Ο Σωτήρης Σκρέτας, προπονητής της γυναικείας ομάδας του Αιόλου Πατρών, μιλάει στο menshouse για το άθλημα που λατρεύει, τις γυναίκες και τους κανόνες του ράγκμπι.
Από φαρμακοποιός… προπονητής! Πώς καταφέρατε να τα συνδυάσετε;
«Όλα ξεκίνησαν όταν σπούδαζα φαρμακοποιός στην Ιταλία. Είχα πάει στο γήπεδο της Φιορεντίνα να παρακολουθήσω έναν αγώνα και πριν μπούμε με τους φίλους μου μέσα πήγαμε να πάρουμε ένα πάνινο και μια μπύρα από μια καντίνα απέναντι από τη θύρα μας. Εκεί βρισκόταν και η είσοδος του γηπέδου ράγκμπι της Φιορεντίας. Αρχικά δεν έδωσα σημασία (ίσως φταίει το πάνινο με τη μπύρα!), όσο έβλεπα το παιχνίδι, όμως, στο μυαλό μου άρχισε να μπαίνει η ιδέα για το σπορ, ώσπου έγινε… μικρόβιο.
Ασχολήθηκα αρκετά και έγινα παίκτης του ράγκμπι, πέρασαν τα χρόνια και πήρα το πτυχίο μου. Έτσι έγινε επίσημα φαρμακοποιός και ήρθα στην Ελλάδα όπου βρήκα μια ομάδα στην πόλη μου και συνέχισα να παίζω μέχρι και πέρυσι. Προπονητής έγινα λόγω εμπειρίας και λόγω της μεγάλης μου αγάπης για το ράγκμπι. Βέβαια, οι απαιτήσεις του επαγγέλματος είναι υψηλές και αυτό με κουράζει ιδιαίτερα. Όταν αγαπάς, όμως, κάτι νομίζω ότι πάντα βρίσκεις τον τρόπο να το κάνεις».
Πόσο εύκολη είναι η συνεργασία με τόσες γυναίκες; Μπορείτε εύκολα να τους επιβληθείτε;
«Με τις γυναίκες η συνεργασία δεν είναι καθόλου δύσκολη, καθώς έχω πάντα μαζί μου ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά χάπια… Πέρα από την πλάκα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στη συνεργασία με τις κοπέλες. Απλά, είναι λίγο επιρρεπείς στην πολυλογία! Να επιβληθείς δεν είναι δύσκολο. Eγώ είμαι τυχερός που στην ομάδα μου υπάρχουν μορφωμένα κορίτσια που έχουν κατανόηση και αντιλαμβάνονται ότι η πειθαρχία είναι βασικό συστατικό της επιτυχίας».
Το ράγκμπι «χωράει» στην Ελλάδα;
«Όχι μόνο χωράει, αλλά νομίζω πως είναι ένα άθλημα που ταιριάζει στο Έλληνα ειδικά τη δεδομένη χρονική στιγμή που δοκιμάζεται από την κατάσταση που επικρατεί. Έχει μια φιλοσοφία μοναδική. Αν προσαρμόσουμε τη ζωή μας με έναν αγώνα ράγκμπι εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι για να καταφέρουμε και να μεταφέρουμε τη μπάλα απέναντι και να σκοράρουμε, πρέπει να περάσουμε πολλά εμπόδια και πολλές δυσκολίες, όπως ακριβώς και στη ζωή για να καταφέρουμε να πετύχουμε κάθε στόχο μας. Ακόμα και η μπάλα με το σχήμα που έχει, σε κάθε αναπήδηση έχει ακαθόριστη πορεία. Έτσι και στη ζωή δε μπορούμε να προσδιορίσουμε την επόμενη στιγμή, την επόμενη μέρα».
«Το ράγκμπι είναι ένα άθλημα για χούλιγκαν που παίζεται από ευγενείς», έχει δηλώσει ο συνάδελφός σας, Γιώργος Παπαγιαβής. Συμφωνείτε με την άποψη αυτή;
«Σαφώς συμφωνώ με τη δήλωση του Γιώργου, καθώς ο βασικός κανόνας του ράγκμπι είναι ο σεβασμός προς τον εαυτό μας, προς τους συμπαίκτες και τους αντιπάλους μας. Μπορεί να γίνονται σκληρές επαφές αλλά μέχρι εκεί. Οι παίκτες μετά το τέλος του παιχνιδιού κάνουν το λεγόμενο «τούνελ», όπου περνάνε εναλλάξ νικητές και ηττημένοι για να χειροκροτηθούν και να χαιρετηθούν μεταξύ τους. Επίσης, είναι το μόνο άθλημα στο οποίο υπάρχει 3ο ημίχρονο όπου οι παίκτες και των δύο ομάδων πάνε για φαγητό μαζί και διασκεδάζουν»!
Ράγκμπι vs ποδόσφαιρο. Πόσο διαφέρουν τελικά;
«Αν σκεφτείς ότι το ράγκμπι ξεκίνησε από κάποιον «τρελό» Άγγλο που ενώ έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους του στο κολέγιο, πήρε τη μπάλα με τα χέρια και άρχισε να τρέχει, θα βρεις πολλά κοινά στοιχεία. Στο ράγμπι παίζουμε 15 εναντίον 15 ή 7 εναντίον 7. Η μπάλα παίζεται με τα χέρια και τα πόδια και οι πάσες γίνονται προς τα πίσω. Ο διαιτητής δε δέχεται διαμαρτυρίες και μπορούν να του απευθύνουν το λόγο μόνο οι αρχηγοί των ομάδων.
Ο αγώνας διαρκεί 80 λεπτά, 2 40λεπτα. Το σκορ είναι διαφορετικό σε εμάς. Το γκολ μετράει για 5 και υπάρχει ένα επιπλέον λάκτισμα που αν επιτευχθεί, μετράει για 2. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι το ράγκμπι έχει άλλη κουλτούρα. Δεν υπάρχει θέατρο από τους παίκτες και ακόμα και αν κάποιος προσπαθήσει να το κάνει, αποδοκιμάζεται από όλο το γήπεδο…».
Υπάρχουν γυναίκες που παίζουν ράγκμπι, αλλά δεν τους αρέσει το ποδόσφαιρο;
«Σίγουρα ναι, αλλά αυτό καλύτερα να το απαντήσουν οι ίδιες…».
Τι μπορεί να έχει μια γυναίκα στο μυαλό της για να αποφασίσει να ασχοληθεί με το ράγκμπι;
«Μια γυναίκα δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να έχει στο μυαλό της. Εικάζω ότι μπορεί να την ελκύει το διαφορετικό».
Κατά του διάρκεια του αγώνα πέφτει ξύλο; Ρίχνουν ξύλο οι γυναίκες ή είναι πιο… προσεκτικές;
«Ξύλο όχι. Απαγορεύεται. Επαφές σκληρές, ναι, υπάρχουν, αλλά πάντα σε αθλητικά πλαίσια. Άλλωστε υπάρχουν κανόνες στο παιχνίδι. Οι γυναίκες είναι πιο άγαρμπες γενικά και εκεί είναι το επικίνδυνο στην υπόθεση, με την προπόνηση όμως αποκτούν το σωστό τρόπο προσέγγισης των «επικίνδυνων» καταστάσεων και επαφών».
Ποια στοιχεία πρέπει να έχει μια αθλήτρια για να πετύχει στο χώρο;
«Μια γυναίκα για να έρθει να παίξει ράγκμπι πρέπει να έχει πάθος και θέληση να κάνει κάτι διαφορετικό. Θα πρέπει επίσης να είναι διατεθειμένη να πειθαρχήσει και να έχει τη νοοτροπία της ομαδικότητας. Στο ράγκμπι το πιο σημαντικό πράγμα είναι η ομάδα. Εγώ πάντα λέω ‘’Ή η ομάδα ή η έξοδος’’».
Τι απαντάτε σε εκείνους που θεωρούν πως το ράγκμπι είναι καθαρά ανδρικό σπορ;
«Το ράγκμπι είναι ένα άθλημα και όπως σε όλα τα αθλήματα έτσι και σε εμάς υπάρχουν τμήματα ανδρικά και γυναικεία. Σίγουρα υπάρχουν διαφορές που οφείλονται στη σωματοδομή, η ουσία όμως παραμένει η ίδια».