Οι μάστορες είναι σαν τους ποιητές. Τα λόγια τους χρειάζονται ανάλυση που θα τη ζήλευε και σχολικό λυσάρι επιπέδου Παττάκη. Ένας λιγότερο μυημένος στην… μαστορική αργκό θα ακούσει το τυπικό «σε μισή ώρα είμαι σπίτι σου» και θα μείνει ήσυχος ότι όντως ο υδραυλικός (ηλεκτρολόγος, τεχνικός κλπ) θα χρειαστεί περίπου 30 λεπτά. Στην πραγματικότητα ο χρόνος που όντως θα απαιτηθεί για την αποπεράτωση του έργου είναι μια αιωνιότητα και μια μέρα. Το οποίο ήταν μια ιδιαίτερα ποιητική ταινία, αλλά γενικότερα είναι άσχετο με το θέμα μας.
Οπότε ας δούμε τις πέντε πιο κλασικές ατάκες του ελεύθερου επαγγελματία που δεν μετράει τα λόγια του κι ας προσπαθήσουμε να τις αποκωδικοποιήσουμε, μπας και καταλάβουμε τι εννοεί.
Σε μισή ωρίτσα είμαι εκεί
Είναι η κατάληξη και το προϊόν ενός εποικοδομητικού διαλόγου που ξεκίνησε ένα μήνα νωρίτερα, περίπου. Είχε ξεκινήσει με το δικό σου τηλεφώνημα όταν με τερατώδη ψυχραιμία εξήγησες ότι αυτό που ξεκίνησε ως διαρροή μιας βρύσης εξελίσσεται σε remake του κατακλυσμού. Τα «mayday-mayday, sos σε σήματα Μορς, Houston we have a problem, Παναγία μου βάλε το χέρι σου, πνιγόμαστε», έδωσαν μια κάποια εντύπωση του επείγοντος στον μάστορα που αντέδρασε με τη δέουσα σοβαρότητα. «Βάλε μια λεκάνη από κάτω και δεν θα έχεις πρόβλημα. Θα περάσω αύριο».
Ίσως λόγω του απωθημένου του να ακολουθήσει καριέρα πολιτικοί, όπως μαρτυρούσε ο εκλογικός θρίαμβος στο πενταμελές της Α’ Γυμνασίου, ο υδραυλικός θα σου πει πως θα περάσει αύριο. Αλλά μην μπερδεύεσαι. Ο άνθρωπος λέγεται ελεύθερος επαγγελματίας για συγκεκριμένους λόγους. Δεν του αρέσουν οι δεσμεύσεις. Από αύριο σε αύριο, τελικά ωριμάζουν οι συνθήκες και πλέον σου λέει ότι σε μισή ωρίτσα θα είναι εκεί. Βέβαια, τώρα πια δεν χρειάζεσαι υδραυλικό, αλλά βατραχάνθρωπο.
Επιστρέφω αμέσως
Συνήθως κοσμεί προθήκες και βιτρίνες καταστημάτων. Ορισμένες φορές το μήνυμα δεν στέκει έτσι ξερό εκεί, αλλά συνοδεύεται από τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης. Το γεγονός ότι το νουμεράκι ξεκινάει από «01» αντί του κλασικού «210» για την Αθήνα, σε οδηγεί σε κάποιες δυσάρεστες σκέψεις. Ας είμαστε απόλυτοι. Μπορεί ο άνθρωπος να πνίγεται στη δουλειά και να μην πρόλαβε να το αλλάξει μετά από 15 χρόνια. Αν κοιτάξεις καλύτερα βλέπεις ότι η ανάρτηση έχει υποστεί επεξεργασία. Το αρχικό μήνυμα αναφέρει «ἐπιστρέφω ἄνευ ὑπαιτίου βραδύτητος». Σε ζώνουν τα φίδια. Πόσο παλιό να είναι. Σκέφτεσαι ξανά θετικά. Εκεί που έχουν πέσει οι συντάξεις, ίσως είναι ένα γεροντάκι που συνεχίζει να δουλεύει για να τα βγάλει πέρα.
Τελικά το παίρνεις απόφαση ότι ΜΑΛΛΟΝ το σημείωμα βρίσκεται αρκετό καιρό εκεί όταν διαπιστώνεις ότι είναι γραμμένο σε πάπυρο και Γραμμική Β’. Στο μόνο που μπορεί να επιστρέψει ο υδραυλικός είναι στην επόμενη σεζόν του Walking Dead ως ζόμπι. Και ως γνωστόν, τα ζόμπι δεν ξέρουν από βρύσες.
Μμμμμμ (συνοδευόμενο από κνησμό πηγουνιού ή κροτάφου)
Θεωρητικά πρόκειται για τεχνική τιμολόγησης και υπολογισμού της ζημιάς. Εάν ο επαγγελματίας ξύνει ταυτόχρονα και πηγούνι και κρόταφο, ενώ μουγκρίζει , δημιουργείται αυτόματα ένας αλγόριθμος ο οποίος μεταβάλλεται ανάλογα με την ένταση της φαγούρας και τον τόνο του μουγκρίσματος.
Ο γενικός κανόνας λέει ότι όσο πιο χρονοβόρος είναι η διαδικασία, τόσο περισσότερα τα μηδενικά που θα συνοδεύουν το ποσό. Απλό και… δαπανηρο.
Τελειώνω σε πέντε λεπτά
Ζήτησες μια απλή αλλαγή λαδιών. Ο μηχανικός, άνθρωπος του μόχθου, σε πληροφορεί ότι δεν θα χρειαστεί παραπάνω από 10 λεπτά. Ωστόσο, σου δίνει το ΟΚ να πεταχτείς μέχρι τον αποκάτω δρόμο για να πάρεις ένα καφεδάκι όσο περιμένεις. Επειδή κι εσύ είσαι μεροκαματιάρης δεν θες να τον ζορίσεις. Αποφασίζεις να κάτσεις να το πιεις το καφεδάκι και να του δώσεις λίγο χρόνο παραπάνω. Δυστυχώς κάθεσαι πάνω στην κέντα. Άγνωστοι μπουκάρουν στην καφετέρια για ληστεία. Να μην τα πολυλογούμε, η ληστεία μετατρέπεται σε υπόθεση ομηρείας.
Οι κακοποιοί ζητούν να τους χαρίσουν τον ΕΝΦΙΑ, να βρεθεί λεφτάς πρόεδρος να αναλάβει τον Παναθηναϊκό, δυο τυρόπιτες κουρού κι ένα ελικόπτερο. Σε ανεβάζουν κι εσένα στο Απάτσι κι αναχωρούν προς άγνωστη κατεύθυνση. Το ελικόπτερο πέφτει αλλά εσύ γλιτώνεις επειδή προσγειώνεσαι με την μπάκα πάνω σε ένα φοίνικα. Δεν είναι το νησί του Survivor, αλλά ένα ξεχασμένο στην άκρη του κόσμου. Μετά τα πρώτα 1-2 δύσκολα χρόνια, προσαρμόζεσαι. Φτιάχνεις καλύβα, ρούχα, μια μπάλα που τη βαφτίζεις Wilson, ερωτικά υποκατάστατα από καρύδες. Με τα πολλά, περνάει ένα καράβι και σε μαζεύει. Επιστρέφεις σπίτι, αλλά στο μεταξύ όλα έχουν αλλάξει. Η γυναίκα σου, που σε είχε για πεθαμένο, έχει κάνει αλλαγή φύλου. Στα λεωφορεία πιτσιρικάδες σηκώνονται για να σου δώσουν τη θέση τους. Στο συνεργείο ο μάστορας ψύχραιμα σου λέει όλη την αλήθεια. «Με ζόρισε λίγο, αλλά το τελειώνω σε 5 λεπτά. Δεν πετάγεσαι να πάρεις ένα καφεδάκι»;
Άσε φίλε. Σε πέντε λεπτά δεν τελείωσε ούτε η Τρέσι Λορντς στα πολύ καλά της.
Δεν φτιάχνεται
Κλασική περίπτωση ζημιάς που φτιάχνεται. Αλλά εσύ δεν μπορείς να έχεις ιδέα διότι για σένα ο εσωτερικός κόσμος ενός πλυντηρίου είναι σαν την ψυχή μιας γυναίκας. Κάτι μακρινό και άγνωστο. Ο σωστός μάστορας πρώτα θα σε τεστάρει. Θα σου πει ότι υπάρχει πρόβλημα με το κοκοψόνι, το αναδομικό έμβολο ή το κατσουρλέρ. Αφού αντιληφθεί από την φατσική παραδρομή σου πως το ύφος ροφού που έχεις μαρτυρά άσχετο, θα προχωρήσει στην επόμενη φάση. «Φίλε, δεν φτιάχνεται αυτό», το οποίο μεταφράζεται σε «θέλει λίγο σφίξιμο μια βίδα». Ευτυχώς για σένα, δυστυχώς για εκείνον, το σφίξιμο βίδας έχει μικρή χρέωση. Αντίθετα, ένα καινούριο κοκοψόνι του κουτιού ισοδυναμεί με μισό μισθό συν τα εργατικά. Δυστυχώς για σένα, ευτυχώς για τον μάστορα.
Θα του πεις κι ευχαριστώ, αφού είναι αδερφός και δεν σου έβαλε ΦΠΑ και θα τον προτείνεις και στην ξαδέρφη σου που τον είδε, της καλάρεσε και τώρα πιστεύει ότι ακούει το κοκοψόνι του δικού της πλυντηρίου και χρειάζεται ένα μάστορα να της το φτιάξει.